Ξυπνάτε, φίλοι,
τ’ αστέρια σβήνουν
γλυκιά αυγούλα
μάς χαιρετά,
και μυρωμένο
φυσά τ’ αγέρι
και το πουλάκι
πρωτοπετά...
 
Eμπρός! τρεχάτε
στις ράχες πάνω,
στα δάση μέσα,
στις ρεματιές...
χοροπηδάτε
σαν τα ελάφια
και ξαπλωθείτε
μέσ’ στις μυρτιές...
 
κι αδελφωμένοι
όλοι αντάμα
ένας στου άλλου
την αγκαλιά,
γλυκά αρχίστε
να τραγουδάτε
στης ερημίας
τη σιγαλιά...
 
E! σεις που είστε
όλοι γεμάτοι
από ασήμι,
από χρυσό,
που συλλογιέστε
πώς μια πεντάρα
φέρνει για τόκο
λεπτό μισό,
 
που δεν πονείτε
δεν αγαπάτε
στον κόσμο άλλο,
ή τον παρά,
εδώ ελάτε
να ιδείτε πού ειναι
η ευτυχία
και η χαρά!
 
 
*εωθινόν: πρωινό, εγερτήριο τραγούδι.