Φεγγαράκι αληθινό
βγαίνει πίσω απ’ το βουνό.
Μια φωνή τραγουδιστή
στα σοκάκια κελαηδεί·
κάποιο αγόρι περπατεί,
κάποιο αφρόντιστο παιδί:
– Φεγγαράκι μου λαμπρό,
φέγγε μου, να περπατώ.
 
Φεγγαράκι μου καλό,
φέγγε, σε παρακαλώ,
φέγγε σ’ όλη την αυλή,
στον ασβέστη, στα σκαλιά,
στου αντρέ* μας το γυαλί,
στου παππού τ’ άσπρα μαλλιά,
φεγγαράκι μου λαμπρό,
χαρωπό, λυπητερό.
 
Φεγγαράκι ταπεινό,
στέκεσαι στον ουρανό…
Το τραγούδι το γλυκό
χάνεται από τη γωνιά·
το παιδί, περαστικό,
πήγε σ’ άλλη γειτονιά.
Της Ακρόπολης φεγγάρι,
της Αθήνας το καμάρι!
 
Mες στον κόρφο μου βαλμένα
να ’χα, για καρδιά μου, εσένα!
 
 
*το αντρέ ή ο αντρές: διάδρομος.