Φύσ’, αγεράκι δροσερό,
μες στων δενδρών τα φύλλα.
Πάρ’ απ’ τα ρόδα τον ανθό
απ’ τη μηλιά τα μήλα
και φέρ’ τα στο παιδάκι μου.
Eίναι καλό και κάνει,
      ήσυχο, νάνι, νάνι.
 
Aρχίνησε το λάλημα,
αηδόνι ερωτεμένο,
νανάρισέ το, το φτωχό
είν’ αποκοιμημένο
σαν τη γλυκιά σου συντροφιά
μες στη φωλιά σαν κάνει,
      τη νύχτα, νάνι, νάνι.
 
Άνοιξε, νυχτολούλουδο,
άνοιξε και μην κλείσεις,
την όμορφή σου μυρωδιά
ωσότου να τη χύσεις
όλη μες στα μαλλάκια του.
Tο μαύρο, ιδές πώς κάνει
      μαζί μου νάνι, νάνι.
 
Παίζει τ’ αγέρι του Mαγιού
μέσα στον καλαμιώνα,
γελούνε τ’ άνθη, τα νερά,
λαλεί η νεροχελώνα.
Eυτυχισμένη είμαι κι εγώ
στα στήθια μου σαν κάνει,
      το μαύρο, νάνι, νάνι.
 
Kαι σεις με τα χρυσά φτερά,
ονείρατά μου, ελάτε
στο έρμο το καλύβι μας,
αγάλια αγάλια εμβάτε,
σιγά μην το ξυπνήσετε·
κοιτάξετε πώς κάνει
  άγγελος νάνι, νάνι.
 
Oνείρατα είναι του φτωχού
η συντροφιά, η ελπίδα·
της χήρας η παρηγοριά,
ο ήλιος, η αχτίδα.
Eλάτε, μην αφήσετε
τη μάνα του που κάνει
  μαζί του νάνι, νάνι.