Στο μαλακό κρεβάτι μου,
λευκό μου προσκεφάλι,
τι όμορφα που ’ναι απάνω σου
να γέρνω το κεφάλι, 
 
την ώρα που έξω η βροχή
λυσσά κι όλοι οι άνεμοι
–κι αχ! πώς φοβάται η μικρή
καρδούλα μου και τρέμει! 
 
Μα ξέρω, Θεέ μου, πως αλλού
κι άλλα παιδάκια θα ’ναι,
που πεινασμένα και γδυτά
κι έρημα θ’ αγρυπνάνε 
 
και που δεν θα ’χουν μαλακό
κι ολάσπρο προσκεφάλι,
το νυσταγμένο και βαρύ
να γείρουνε κεφάλι. 
 
Αχ! κάνε, Θεέ μου, στο εξής
σ’ όλη την οικουμένη
παιδί ορφανό κι αστέγαστο
κανένα να μη μένει. 
 
Κι όπου δεν έχουν τα φτωχά
να γείρουν το κεφάλι,
στέλνε με τ’ αγγελούδι σου
κι από ’να προσκεφάλι.