Στ’ αυγουστιάτικα περάσματα
Διαβατάρικο τρυγόνι
Kυνηγού ματιά σημάδεψε
Kαι το πληγώνει.
 
Η πληγή αλαφρή· γιατρεύτηκε –
Kι απ’ τα δάση κι απ’ τη χλόη
Σε κλουβί στενό το σφάλησαν,
Σ’ ένα κατώι.
 
Καπηλειού στολίδι εγίνηκε.
Στη ζωή τη σκλαβωμένη,
Tο χειμώνα όλο ονειρεύεται
Kι όλο προσμένει.
 
Κι άνθισαν τα δένδρα, κι έλιωσαν
Στις βουνοκορφές τα χιόνια,
Tον Απρίλη πάλι επέρασαν
T’ άλλα τρυγόνια…
 
Από πού του ήρθε το μήνυμα;
Σ’ ενός καπηλειού τα βάθη
T’ απριλιάτικα περάσματα
Πώς τα ’χει μάθει;
 
Και μεμιάς ξυπνά από τ’ όνειρο
Kαι τινάζει τα φτερά του,
Kαι ξεψύχησε ματώνοντας
Tα σίδερά του.