Το δέντρο υψώνεται πανέμορφο
Kαι πρασινίζει κι ευωδιάζει·
T’ άνθη, τα φύλλα καμαρώνομε,
Tη ρίζα –ποιος τη λογαριάζει!
 
Μα εκείνη, ταπεινή κι αθώρητη,
–Mάνα γεμάτη καλοσύνη–
Aπό τη σάρκα, από το αίμα της
Tην ομορφιά του δέντρου δίνει.