Tα χέρια του πατέρα μου τραχιά
σαν του αμπελιού τα ροζιασμένα ξύλα.
Όμως στις φούχτες κάνιστρα κρατά
αχλάδια και ροδάκινα και μήλα.
 
Tα χέρια του πατέρα μου τραχιά
σκάβουν το κρύο, τη ζέστη και ματώνουν.
Kάνουν παράδεισο την ερημιά
και με καλά το σπίτι μας φορτώνουν.
 
Tα χέρια του πατέρα μου τραχιά
σα δείχτες ρολογιού δουλεύουνε το χρόνο.
Kάνουν τις μέρες να κυλούν γλυκά
και να περνούν οι νύχτες δίχως πόνο.
 
Tα χέρια του πατέρα μου τραχιά
είναι όμως άγια χέρια αυτά για μένα.
Tους έχει δώσει δύναμη ο Θεός
και τα ’χει δυο φορές ευλογημένα.