Στου χωριού το μονοπάτι,
κάθε αυγή, κάθε καιρό,
σύντροφο έχω ένα διαβάτη:
το τρεχούμενο νερό. 
 
Πότε πάει όπου πηγαίνω
με το βήμα μου το αργό,
πότε, σα μετανιωμένο,
πάει αυτό κι έρχομαι εγώ.
 
Μα κι αν έρχεται κι αν πάει,
σα δυο σύντροφοι καλοί,
περπατούμε πλάι πλάι,
του μιλώ και μου μιλεί.