Το πανέμορφο παγόνι
κατηγόραγε τ’ αηδόνι
«Τραγουδεί στη ερημιά
και θαυμάζουν τη φωνή του.
Μα δε βλέπουν το κορμί του
που ’χει τόσην ασκημιά;
Σταχτερό κοντούλι σώμα,
μήτε ουρά και μήτε χρώμα.
Πού η λαμπρή μου η θεωρία
και της όψης μου τα μάγια!
Σαν ανοίξω το φτερό,
γίνομαι άξαφνα κυρία
με σμαράγδινη βεντάγια,
που πηγαίνει στο χορό.»
 
«Είν’ αλήθεια» λέει τ’ αηδόνι
το έρημο και μοναχό,
«μ’ έκανε ο Θεός φτωχό,
σ’ έντυσε για το σαλόνι.
Τα στολίδια σου να δείξεις…
μα το στόμα μην τ’ ανοίξεις.»