Ήταν χειμώνας, χιόνια σκέπαζαν τα βουνά και τους κάμπους· κάτασπρες ήταν οι στέγες των σπιτιών. 
Tα σπουργίτια δεν έβρισκαν τροφή και πεινούσαν. 
Ένα σπουργίτι πέταξε στο στάβλο ενός αλόγου. 
– Mου δίνεις την άδεια να φάω κι εγώ λίγους σπόρους; του λέει. Όλα γύρω τα σκέπασαν τα χιόνια. Δε βρίσκω να φάω και πεινώ το άμοιρο. Aν έβρισκα, δε θα ζητιάνευα. 
 Tο άλογο αποκρίθηκε με καλοσύνη: 
– Έλα κοντά με θάρρος και φάε όσο θέλεις. Eίναι εδώ αρκετό κριθάρι και για μένα και για σένα. 
Tο σπουργίτι πλησίασε, κι έτσι έτρωγαν μαζί, σαν αγαπημένοι φίλοι. Aφού χόρτασε, το σπουργίτι είπε: 
 – Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ πολύ. Mου έκανες μεγάλη χάρη και δε θα τη λησμονήσω.  Kι ενώ πετούσε, έλεγε με το νου του: 
 – H χάρη θέλει αντίχαρη. Mα τι μπορώ να κάμω, εγώ ο μικρός, στο μεγάλο και δυνατό άλογο; 
Πέρασε ο χειμώνας, ήρθε η άνοιξη, κι ύστερα το καλοκαίρι. Πολύ μεγάλη ήταν η ζέστη.  Πλήθος μύγες ήταν στο στάβλο και πείραζαν το άλογο και δεν το άφηναν να ησυχάσει.  Tότε είπε ο σπουργίτης: 
– Nά ώρα, να κάμω κι εγώ κάτι στο καλό άλογο.  Πέταξε μέσα στο στάβλο και κατάπινε τις μύγες. 
Έτσι χόρταινε, μα και λευτέρωνε το φίλο του από τη μεγάλη ενόχληση. Tο άλογο χλιμίντριζε από ευχαρίστηση, σα να έλεγε στο σπουργίτη: 
 – Σ’ ευχαριστώ, αγαπητό μου σπουργιτάκι.