Στο λιβάδι ξεχασμένος
  ένας γάιδαρος βοσκούσε·
τίποτ’ άλλο δε ζητούσε
  ο καημένος. 
 
Το χορτάρι του μασούσε
  κι ήταν τρισευτυχισμένος
και το ξύλο λησμονούσε
  ο καημένος. 
 
Και την τύχη ευχαριστούσε,
  που δεν ήταν φορτωμένος,
και τα δυο του αυτιά κουνούσε
  ο καημένος. 
 
Τους εχθρούς του συχωρούσε
  κι ήτανε συχωρεμένος,
και τον κόσμον αγαπούσε
  ο καημένος. 
 
Το Θεό παρακαλούσε
  για να μείνει εκεί δεμένος
και να βόσκει όσο θα ζούσε
  ο καημένος.