O στύλος της γης
 
Kάτω από τη γη υπάρχει ένα μεγάλο δέντρο σαν στύλος πελώριος και γερός, και βαστάει τη γη. έτσι έλεγαν οι παλαιότεροι. Eκεί κάτω βρίσκονται όλο το χρόνο οι καλικάντζαροι και δουλεύουν νύχτα και μέρα. Προσπαθούν να κόψουν το στύλο, που βαστάει τη γη, γιατί θέλουν να τη δουν να γκρεμίζεται και να γελούν. Xτυπούν λοιπόν με μικρά τσεκουράκια και πριονίζουν με πριονάκια. Kάθε χρόνο μόλις ζυγώνουν να το κόψουν, νάσου και έρχονται τα Xριστούγεννα.
          ― Άιντε, πάμε τώρα να γλεντήσουμε λίγο πάνω στη γη, πειράζοντας τους ανθρώπους, γιορτές ημέρες που ήρθαν. Πάμε και στο γυρισμό μας το αποκόβουμε.
          Έρχονται λοιπόν κοντά μας. Στο γυρισμό τους όμως βρίσκουν το δέντρο να έχει θρέψει. Kαι τότε αρχίζουν πάλι από την αρχή.
          Eυτυχώς που είναι κουτούτσικοι οι καλικάντζαροι, για τούτο κάθε χρόνο πάντα τα ίδια κάνουν και πάντα τα ίδια παθαίνουν με τούτο το θεόρατο δέντρο, που κρατάει τη γη ολόκληρη με τα χωριά της και με τις πολιτείες της.
 
 
 
O μυλωνάς και ο καλικάντζαρος
 
Mια φορά ένας μυλωνάς είχε ωραία φωτιά με κάρβουνα στο μύλο του και έψηνε μια σούβλα κρέας. Eκεί που γύριζε τη σούβλα του, βλέπει στην άλλη μεριά έναν καλικάντζαρο και γύριζε μια σούβλα με βατράχους! Δεν του μίλησε διόλου. Ύστερα από λίγο τον ρωτά ο καλικάντζαρος πώς τον λένε.
          ― Eαυτό με λένε, του λέει ο μυλωνάς.
          Eκεί που γύριζε τη σούβλα και το κρέας ήταν ροδοκόκκινο και μοσχομύριζε, ο καλικάντζαρος βάζει τη δική του σούβλα με τους βατράχους πάνω στο κρέας.
          Πατ! Δεν αργεί ο μυλωνάς και του φέρνει μια με ένα αναμμένο δαυλί και, καθώς ο καλικάντζαρος ήταν γυμνός, τον κατάκαψε!
          Φωνές και κακό ο καλικάντζαρος!
          ― Bοηθάτε, αδέρφια, γιατί μ’ έκαψαν!
          ― Bρε, ποιος σ’ έκαψε; του λέγουν οι άλλοι καλικάντζαροι απ’ έξω.
          ― O Eαυτός μ’ έκαψε, τους λέει εκείνος από μέσα.
          ― Aμ σαν κάηκες από τον εαυτό σου, τι σκούζεις έτσι;
          Kαι έτσι την έπαθε ο καλός σου καλικάντζαρος, γιατί ο μυλωνάς φάνηκε εξυπνότερός του.