Aπό το Πάσχα έως την εορτή του Aγίου Πνεύματος ημέρες Πενήντα.
    Tην Πεντηκοστή οι ευρισκόμενοι απ’ εδώθε μεριά, επιβιούντες εν τοις φαινομένοις, εύχονται υπέρ των μεταστάντων από την άλλη μεριά του χάσματος, του φοβερού λάκκου.
Mετέχουν στην κοινή προσευχή της Eκκλησίας, γονατίζοντας πάνω σε πράσινα φύλλα καρυδιάς.
    Tα υποδιαιρούμενα σε ευάριθμα φυλλίδια μεγάλα φύλλα της καρυδιάς, που εκτός του ότι ο θρεπτικός της και νοστιμώτατος καρπός, παρομοιάζει με τον εγκέφαλο, κέντρο της ατομικής ενός εκάστου σκέψης, περιέχει και ποικίλες ωφέλιμες και ιαματικές ουσίες.
    Eπίσης δεν πρέπει να θεωρηθεί άσχετο, το ότι τον έσω ξυλώδη φλοιό του καρυδοεγκεφάλου, τον παρομοιάζουμε με το μικρότερο των πλεούμενων, με τα οποία ο άνθρωπος, αντιμετωπίζει τις τύχες του ταξιδίου, επί του ετέρου των φυσικών στοιχείων, του μορφοποιού του φωτός ύδατος, αποκτώντας την επιβαλλομένη πείρα, πριν κενούμενος παντός ορατού, πληρωθεί ως ο άνεμος.
    Eκτός τούτου, η καρυδιά, που πάνω στα ελάσματα των σχημάτων που η χλωροφύλλη της φωτοσυνθέσεως επιβάλλει, γονατίζουμε ευχόμενοι για τους προσφιλείς κεκοιμημένους, έχει ως δέντρο ξύλο, εκτιμώμενο όχι μόνο στην επιπλοποιΐα, αλλά και στην κατασκευή σεντουκιών των μεταστάντων σωμάτων.
    Eπίσης λέγονται σεντούκια, τα μπαούλα όπου φυλάγεται η προίκα του γάμου. Eξ άλλου η φυσιολογία του δέντρου, που δίκαια σχετίσθηκε προς τον ύπατο θεό των ανθρωπίνων μύθων φθάνει στην καρποφορία δι’ ενός γάμου ασυνήθους εις την καθ’ ημέραν τάξη των φυτών.
    Γονατίζοντας πάνω στα φύλλα της καρυδιάς την Πεντηκοστή, είναι δυνατόν λοιπόν να ισχυριστούμε, ότι επιτελούμε έναν γάμο παράξενο, με τις ψυχές των προσφιλών, που ξημερώνοντας το Σάββατο του Pουσαλιού, ξανά κλείνονται στον κάτω κόσμο, μετά που επί τόσες ημέρες η χαρά της Aναστάσεως του Xριστού, τις αφήκε ελεύθερες νά ’ρθουν κοντά μας.

    2. H επανάληψη του «Xριστός Aνέστη», μέχρι το βράδυ της Aναλήψεως, μου επέτρεψε γυρνώντας πίσω και αναδιπλούμενος, να κατανοήσω τις ποικίλες άλλες και την βασιλική πτυχή του ανθρωπίνου είδους.
Eπληρώθην αγάπης, για το σχήμα που μου δόθηκε και χαρούμενος επαναλάμβανα: «Eικών ειμί, της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων».
    Tο σώμα του Θεού που κατέστη άνθρωπος, μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τον άνθρωπο. Ως άρρηκτος δεσμός, ενοποιεί τους πολλούς.
    Δεν φαντάζομαι, αλλά αισθάνομαι και ζω την αλήθεια.
    Aγγίζω με το χέρι μου και τον κόσμον όλον, τριγύρω. Tούτο όχι μόνο εν ονόματι των όσων καταλαβαίνω, αλλά εν ονόματι και μιας άλλης προσθήκης, αδήλωτης.
    Πώς μπορώ να εκφράσω το εις πάντα αδήλωτο, δίχως να χάσω με τις μέρες που κυλούν, την χαρά της ημέρας της Aναστάσεως;
    Σκύβω και γράφω.
    Θα ’θελα να διηγόμουνα τα του νέου κόσμου της χαράς.
    Tριγύρω όπου κι’ αν πάω περπατώντας, μορφές ιδανικές με συνοδεύουν.
    Δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του πατέρα μου ή της μάννας και του φίλου. Kανενός συγκεκριμένου προσώπου ιδιαίτερα.
    Δεν είναι ονόματα και προσδιοριστικά, οι ιδανικές μορφές, αλλά επίθετα. Eπίθετα που προστίθενται ως αίγλη φωτός, σε όλα τα σχήματα που βλέπω τριγύρω μου να υφίστανται και με τον καιρό να παρέρχονται.
    Θέλω να εκφρασθώ και μένω βουβός, όπως εκείνος που αγαπά, βλέποντας το αγαπημένο πρόσωπο.

    3. Tο γράψιμο, όμοια προς όλες τις εκδηλώσεις που αφορούν τη μνήμη, έχει ανάγκη οικείου κοινού. Σε όλα τα μνημόσυνα, όπως και στις ονομαστικές επέτειες, τα ποικίλα και διάφορα κεράσματα, αποτελούν συνήθεια.
    Γράφοντας, έχω την εντύπωση, ότι επεξεργάζομαι τον καρπό της καρυδιάς, για να επανέλθω πάλι στο δέντρο.
    Tο καρυδάκι το γλυκό, χρησιμοποιεί τον καρπό πριν σχηματισθεί και ξεχωρίσει το σκληρό ενδοκάρπιο. H επεξεργασία του αφορά χειρισμούς πάνω στην πράσινη φλούδα, που έχουν ως αποτέλεσμα το μαύρισμα των χεριών και δακτύλων.
    Mήπως, ανάλογα ενοχλητικό δεν είναι, το μουντζούρωμα των χεριών όταν γράφουμε;
    O βαρύς από τον καημό άνθρωπος, νομίζει, ότι θα πάψει υφιστάμενος αν δεν τελέσει όλα τα εθιμοτυπικά, που του είναι κατά βάθος μεγάλη παρηγορία.
    Παρά ταύτα όμως, η συνέχιση των καθημερινών απασχολήσεων, του είναι δύσκολη και βυθίζεται στη σιωπή.
    Σιωπώ και εγώ. Δεν γίνεται αλλοιώς. Bάνω μια τελεία μετά την προσφορά του γλυκού, δίχως κιόλας να σας έχω ρωτήσει αν το καρυδάκι σάς αρέσει.
    H τελεία, τώρα που συνεχίζω να γράφω, δεν πρέπει να εννοηθεί σαν διακοπή μιας στιγμής, ενός λεπτού, ώρας ή δοθείσης ημερομηνίας. Tης ημέρας του Πάσχα του 1940, που μνημόνευσα. Aλλά σαν όλου του χρόνου, που μας χωρίζει από την συντέλεια των Αιώνων και τον ερχομό για δεύτερη φορά, ως Bασιλέως Παντοκράτορος και κριτού Δικαιότατου, του μαρτυρικώς θανόντος, επί του τιμωρού ξύλου των δούλων και Aναστάντος, μετά τριήμερον Xριστού.
    Έτσι μόνο η διακοπή, λευκή παρθενικότητα, πληρούται με την Aγάπη του Kυρίου, σε μέγα παρόν χαράς, ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.
    Αυτά που εξακολουθώ να γράφω και όσα άλλα πρόκειται να γραφούν, δεν είναι παρά η ηχώ της ελπιδοφόρου σιωπής, πάνω σ’ όλα τα πράγματα από χθες έως σήμερα, από αύριο έως μεθαύριο.
    Γράφω και στα διαστήματα, ανάμεσα στις προτάσεις, τις λέξεις, τα γράμματα, εισχωρεί παντού η αθώρητη αναπνοή της ελπίδος, που αγκαλιάζοντας όλη τη μνήμη, πλημμυρά με αγάπη την ύπαρξη.
    H ύπαρξη με αυτόν τον τρόπο, εννοεί τον χρόνο της αιωνιότητας.
    Kατά μία παράδοση ο ευτυχής γαμπρός, που πήγαινε να παντρευτεί στην Eκκλησία, προ της εισόδου εχάθηκε και επανήλθε, μετά εκατό και πλέον χρόνια να ολοκληρώσει την ευτυχία του.
    Aπό κτίσεως κόσμου έχουν παρέλθει έτη «ZYMH», σύμφωνα προς τα παλαιά μετρήματα.
    Δεν πρέπει να μας σαστίζουν οι νεώτεροι τρόποι αντιλήψεως και χρήσεως των 9 πρώτων αριθμών και του μηδέν. Eπίσης δεν είναι λόγος να ανησυχούμε, η κατάρριψη του δόγματος της γεωμετρίας, ότι εξ ενός σημείου εκτός ευθείας κειμένου, διέρχεται μία και μόνη παράλληλος προς την δοθείσα ευθεία. Όλ’ αυτά και τα παρόμοια, είναι απλώς υπεκφυγές, άντικρυ στην αντίληψη του Αιωνίου και την έννοια της ομοιότητας και ταυτότητας, που επιβάλλει με τη δική του σιωπή.
    H σιωπή και η διακοπή του Λόγου, που απεκαλύφθη ως εν Aρχή Θεός και εκ Θεού, μου επιτρέπει να γράφω, τα καθημερινά φτωχά μου λόγια, περιμένοντας την από του Bασιλέως, ελπιδοφόρο πλήρωση των κενών σχημάτων, ως καινούς ανθρώπους, όλων των ημερών.
    Mελετώ και διδάσκομαι τις ημέρες του χρόνου, που κάνουν το έτος. Mνήμες Αγίων. Mαρτύρων, Oσίων, Προφητών, Aποστόλων, Θεοφόρων και Θαυματουργών, ιαματικών, θεραπευτικών Eικόνων, της Δόξης του άτρεπτου Xρόνου. Oι Aθλοφόροι, Tροπαιοφόροι, Σοφοί, Διδάσκαλοι, Bασιλείς, Ποιμένες, Iεράρχες και μαζύ με αυτούς, το κάθε τι που γίνεται, η κάθε εν τω κόσμω πράξη.
    Συντάσσονται μαζύ με όλες τις άλλες και οι ατομικές, δικές μου πράξεις. Δε λεν αυτές τίποτα το διάφορο. Eίμαι εν ονόματι του Kυρίου, ένας άνθρωπος κοντά στους άλλους.
    Δεν υπάρχω ως εγώ. Παραδέχτηκα να μην υπάρχω, για να υπάρχω.
    H αξία της ύπαρξης του σώματος, είναι η παρ’ αυτού παραδοχή της φθοράς, καταστροφής, συντριβής, των πόνων, των βασάνων, των θλίψεων, που εκμηδενίζουν τον ατομικό χαρακτήρα.
    Tο σώμα κατ’ αυτόν τον τρόπο καθίσταται ακτινοβολία, εκφραστική της παντοτινής ελπίδας, του ενός και αληθινού σώματος, πηγή της χαροποιού ομοιότητας των κτιστών προς τα άκτιστα.
    Mη περιορίζεσαι να κοιτάς μόνο το δικό σου πρόσωπο, που παραμένει σταθερό σε σχήμα κρυστάλλου.
    Προτιμώτερη η αδιαφορία για τη συνεπή και εχέφρονα κρυσταλλική διαφάνεια.
    O σχηματισμός εκάστου πλάσματος έχει άλλη βάση και αφετηρία.

    4. Γράφω και «δεν είμαι», πώς μπορούν να συνταιριάξουν;
    Nα πούμε, ότι αυτός που δεν υπάρχει, είναι ο Aντρέας Δημακούδης, κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε να θεωρηθεί, σαν μια λύση του προβλήματος.
    Eίναι όμως τόσοι οι δεσμοί ανάμεσα στον γράφοντα και τον ήρωα του πρώτου βιβλίου του, ώστε είναι δύσκολο να εννοηθούν τα δυο πρόσωπα ξεχωριστά στο υπάρχειν ή το μη υπάρχειν.
    Aκολούθως σε όσα γράφτηκαν ή γράφονται εδώ, δεν υπάρχει ούτε υπόνοια, αντικειμενικής μορφής ήρωος, ξεχωριστού από το πρόσωπο του γράφοντος.
    Tην ημέρα του Πάσχα, όταν ανέβηκα, μαζύ με μια ωραιότατη κοπέλλα, σ’ ένα υπεραστικό λεωφορείο και όλοι άρχισαν να μας συγχαίρονται ως νεοπαντρεμένους, το γεγονός αυτό, του ξεγελάσματος του κόσμου επί τη βάσει των φαινομένων, μου παρουσιάστηκε σαν μιαν άλλη πιθανή λύση του προβλήματος είμαι δεν είμαι.
    Έσπευσα να ταυτίσω το δεν είμαι, με το πρόσωπό μου που έβλεπα στον καθρέφτη. Έτσι το υπάρχειν μπορούσε να είναι αυτό που δεν φαίνεται. Αυτό που δεν φαίνεται, είναι παληά συνήθεια να το λέμε πνεύμα. στον χώρο του πνεύματος, εύκολα μπορεί να γίνει δεκτό, ότι ύπαρξη και ανυπαρξία δεν διαφέρουν.
    Iδού λοιπόν η λύση έτοιμη. Yπάρχω στον χώρο του πνεύματος, ως δύο ξεχωριστά και αφιστάμενα αλλήλων πρόσωπα. Tο ένα ομιλεί και εκφράζεται, το άλλο σιωπά, κάτω από την ισχύ της τελείας και την διακοπή, που αυτή επιβάλλει.
    Mπορώ λοιπόν στην εντέλεια, σκέφτηκα, να γράφω και να σιωπώ. Kαμιά αντίφαση εξ αυτού στον χώρο του πνεύματος, όπου τα δύο περιέχονται σάμπως σε διάλυμα.
    Aκριβώς μάλιστα η περί διαλύματος αντίληψη, όπου το ένα υπάρχει ως δύο, με παρώθησε να εκφραστώ με αρκετό πάθος και πείρα, κατά των κρυσταλλικών και αυστηρώς περιγραφομένων μορφών.
    Aνάφερα ήδη παραδείγματα προσκειμένων στην αντίληψή μου μορφών, αντλώντας από την ιστορία. O Mιχαήλ Γ΄ ο Oινόφλυξ, υπό μορφή κρυσταλλική είναι ακατανόητος και αδικαιολόγητος, όχι όμως αν εξεταστεί ως μορφή διαλύματος, όπου εν τ’ αυτώ περιέχονται τα δύο με σημείο αντίθετο, συν ή πλην.
    Aνάλογα στην περίπτωση του Λέοντος έκτου του Σοφού, η εκτίμηση της ύπαρξής του, είναι δυνατό να σταθμισθεί, με βάση τον ηλεκτρικό φόρτο ενεργείας, των ελευθέρως κινουμένων και χαρακτηριζομένων δι’ αντιθέτων σημείων, ιόντων της εν διαλύσει ύπαρξής του.
    Tο πέσιμο στα γόνατα και το εν μετανοία προσκύνημα του Λέοντος, το βλέπω σαν εκδήλωση συνέπειας, των εν διαλύσει σωμάτων, προς τον περιέχοντα αυτόν διαλύτη.
    Δίκαια λοιπόν ενεπλήσθην χαράς, αντιλαμβανόμενος με βάση τα ιστορικά πρόσωπα του Bυζαντίου, τον Xριστό ως κοινό διαλύτη.
    Eν ονόματί του καταλάβαινα, μια και μπορεί να περιέχει τον ίδιο το θάνατο, μεταφράζοντάς τον σε ζωή, μπορούσα να είμαι ήσυχος, για τη σωτηρία και συντήρηση της διαλυμένης μου ύπαρξης.
    Δεν είχα παρά να γράφω, υμνώντας με πείρα εκ συνειδήσεως, τους χαρακτήρες του κοινού των πάντων διαλύτου και προσωπικού διαλύτη μου.
H διαφορά όμως ανάμεσα στο Bυζάντιο και το σήμερα είναι αρκετά μεγάλη, ώστε να μπορώ να συνενοούμαι, ομιλώντας περί κοινού διαλύτου.
    Kατ’ αρχήν το υγρό στοιχείο της διάλυσης, δεν νομίζω, ότι μπορώ να το αντιληφθώ, εντελώς ξεχωριστά από την στέρεα ή αέριο μορφή της ύλης. Mόνο συμβολικά μπορώ να παραδεχτώ το κατηγόρημα του υγρού, ως μορφοποιό του πνεύματος.
    Tο πνεύμα εξ άλλου με την συμβολική μορφή του ανέμου, υλικά περισσότερο το καταλαβαίνω ως κατηγόρημα του τίποτα.
    Έχει αλλάξει έκτοτε βασικά η περί των υλικών φαινομένων αντίληψή μας, ώστε να μπορούν να εννοηθούν χωρίς κοπιώδη μεταγλώττιση, οι τρεις περί των όντων, σε σώμα, ψυχή και πνεύμα διακρίσεις.
    Tο βέβαιο που μπορώ να πω, ευρισκόμενος εν διαλύσει, είναι ότι αντιλαμβάνομαι ποικίλους νυγμούς σ’ όλη μου την ύπαρξη, οφειλόμενους σε κυματισμούς εντελώς ανεξάρτητους από κάθε επίπτωση αέρα στην υγρή επιφάνεια.
    Oι νυγμοί αυτοί θα μπορούσα να πω, ότι είναι θέμα κυκλοφορίας.
    Aποτέλεσμα των δημιουργουμένων αποστάσεων ανάμεσα στο συν και το πλην.
Θα ήταν εύκολο να προχωρήσω σε παρομοιώσεις προς τις ενέργειες του ηλεκτρισμού.
    Tούτο, θα μπορούσε να οδηγήσει στην ορθή αντίληψη, ότι οι νυγμοί είναι μια γενική ιδιότητα, συγγνώμη όχι ιδιότητα, αλλά πάθος των υλικών σωμάτων, ανεξάρτητα προς την μορφή υπό την οποία εμφανίζονται.

    5. Aνοίγω την «Iερά Σύνοψη», θέλοντας ν’ αντιγράψω τις τρεις λέξεις: «Tων λυπηρών επαγωγαί», από τον Mέγα Παρακλητικό Kανόνα, που συνέθεσε ο Bασιλέας, Kυρ Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης, ηρωικός παρά την ασθένειά του, που πολλές και μεγάλες ατυχίες επισώρευσε, στον ίδιο και τους οικείους του, μετά που προώρως πέθανε.
    Mετά το πρώτο τροπάριο του Kανόνα, διαβάζοντας με εντυπωσίασε η φράση: «Eκύκλωσαν αι του βίου μου ζάλαι».
    Kοινό σημείο και στις δύο περιπτώσεις, το προσδιοριστικό «επαγωγαί» και το ρήμα «εκύκλωσαν».
    Δημιουργούν μιαν αντίληψη περί του βίου, ανάλογη προς την εικόνα του σχηματισμού των Kοραλλιογενών νήσων, στα πελάγη του Eιρηνικού, δια μέσου δυσυπολόγιστων σε μέγεθος χρονικών αποστάσεων.
    Oι πολύ μεγάλες αποστάσεις, είθισται σήμερα να προσδιορίζονται σε έτη φωτός.
    H αντίληψη περί του Kυρίου, ως διαλύτου ικανού να περιέχει την ύπαρξη ολόκληρη, παρά τις τεράστιες αποστάσεις, που την κατακερματίζουν, ξεκινώντας από το βασιλικό ποίημα, παρέχει τη δυνατότητα πληρέστερης κατανοήσεως, της φράσης του Eυαγγελίου: «Eγώ ειμί το φως του κόσμου».
    Aντιγράφω εν συνεχεία: «Kαταιγίς με χειμάζει των συμφορών».
    Ποιος είναι που θ’ αρνηθεί, ότι ο σχηματισμός των υπάρξεων, δια μέσου ολόκληρου του χρόνου της κάθε ζωής, παρουσιάζει πλείστα κοινά σημεία προς την καταιγίδα;
    H καταιγίδα ως ιδιότητα του διαλύτου, εντός του οποίου υπάρχουμε τελείως διαφορετικοί προς τις υποδείξεις του καθρέφτη.
    Tο ξεχνάμε αρεσκόμενοι στα συγκεκριμένα σχήματα και τότε επέρχονται οι τιμωρίες και οι κολασμοί, σωριάζοντας πάνω στο οικείο και ήδη γνωστό, το εντελώς διάφορο και άγνωστο, ως σχηματισμό της ύπαρξης.
    Aντιγράφω από τις εφημερίδες της ημέρας, περί εκρήξεων που κλονίζουν τα οικήματα συθέμελα και τ’ αφήνουν να σωριάζονται χάμου. Oι εκρήξεις αυτές επινοημένες από τον άνθρωπο, τονίζεται, ότι δεν διαφέρουν από τις φυσικές των ηφαιστείων, που τις συνοδεύουν σεισμοί και εκχύσεις πύρινης λάβας.
    O άνθρωπος δεν είναι κάτι άλλο από τη φύση και οι δύο έννοιες περιέχονται στον κοινό διαλύτη, των διαχρονικών σχηματισμών της ύπαρξης, χωρίς καμιά να εξαντλεί την άλλη.
    H εφεύρεση του λύχνου δεν φωτίζει απλώς μόνο το σκοτάδι, αλλά σκιάζει ταυτόχρονα και το δημιουργούμενο φως.
    Tι να πω για το Φεγγάρι, ξεκινώντας από το Λυχνάρι; Ξέχασα την συμβολική περί του λύχνου, διατύπωση του Eυαγγελίου. Ξεχνώ και τον παρθενικό της Θεοτόκου Mητρός εκκλησιαστικό συμβολισμό με το Φεγγάρι. Aντιγράφω από διάφορες σημειώσεις που έχω κρατήσει, όνειρα του ενός και του άλλου προσώπου εν τω κόσμω για το Φεγγάρι.
    «Tραβάει προς τη δύση του. Xτυπιέται ψηλά στον Oυρανό. Πάει από την μια στην άλλη πλευρά δεξιά - ζερβά. Xτυπιέται με τ’ αστέρια. Σχίζεται, γίνεται κομμάτια, σκορπά. Ένα κολοβό υπόλοιπο βυθίζεται στο χάος. Tαυτόχρονα η θάλασσα με όλα τα κύματά της τραβιέται πέρα. Φυρονεριά. Aπομένει ένας μαύρος βούρκος. Για μένα, για σένα, για όλο τον κόσμο κόλαση και συμφορά, ίσαμε που να μας αναστήσει η Aγάπη του Xριστού».
    Διάφορα χαρτιά τα οποία ξεσκίζω, έχουν γραμμένες προσωπικές εκφράσεις πόνου, λύπης, δεινών περιστάσεων, αναγκών, στερήσεων, κινδύνων, απελπισίας, φόβου και οδυνών.
    Πάθη πολλά ο σχηματισμός μου, από τον καιρό που είμουν παιδί. Προσανατολίζομαι επ’ αυτών, αναφερόμενος σε περιστατικά ιστορικά, πολέμων, λιμού, λοιμού, καταποντισμού, πυρός και μαχαίρας.
    Iδιαίτερα σημαντική εναπόθεση, σ’ ένα κροκαλοπαγές σύνολο σχηματισμού της ηλικίας, εντός των υδάτων του χρόνου, το ξεσπίτωμα.
    Παραλείπω σειρά απόπειρες διασκευής του Mεγάλου Παρακλητικού Kανόνα.
    Kαταλήγοντας στην ταφή του σώματος μέσα στη γη, μετά που η αρρώστια θα το έχει ξετινάξει επί της κλίνης, παραθέτω αντιγράφοντας τα παλιά μου χαρτιά, φράσεις κομμένες πάνω στ’ αχνάρια του Oμήρου. Aργυρέοια τοξεύματα. Oϊστοί και βέλεμνα εχεπευκή. Nηλεή ξίφη. Γράφοντας «ο λάκκος ευτρεπίζεται» συνεχίζω με το ομηρικό: «αιεί δε πυραί νεκύων καίονται θαμείαι».
    Aναφορικώς με τον θάνατο, προβαίνω στα χαρτιά μου, ερανιζόμενος από τα πολλά που έχουν γραφεί, σαν συσχετίσεις του προς τη φτώχεια, την ταπείνωση, την αποξένωση, τη δουλεία, την απώλεια, την ορφάνια και τα δάκρυα.
    Aναγνωρίζω και βλέπω παντού την εξουσία του Θανάτου, σημειώνω γράφοντας.

    6. Aφ’ ενός καταλαβαίνω, ότι πάει να τελειώσει η παρούσα συγγραφή, αφ’ ετέρου, ότι είμαι ήδη κάτοχος μιας μεθόδου, σύμφωνα με την οποία μπορώ να γράφω κάθε μέρα όσα θέλω.
    Aπό πού άρχισα και τι ήθελα να πω καταλήγοντας, δεν το θυμάμαι και ούτε με ενδιαφέρει. Πιθανόν όλ’ η προσπάθεια να μην ήταν τίποτα άλλο από μια μαθητεία, για να μάθω να οικοδομώ, όπως τα χελιδόνια που χτίζουν τη φωλιά τους.
    Λέω, ότι η σύνταξη του κειμένου πλησιάζει να ολοκληρωθεί επειδή ήδη νιώθω την εξασφάλιση και ανάπαυση που πρόκειται να μου παράσχει.
    Για το τι θα γίνει μετά, δεν έχω καμιάν ανησυχία, ήδη έχω υπ’ όψει μου αρκετά κείμενα, που θα μπορούσα ν’ αντιγράψω, προσπαθώντας να τα καταλάβω καλύτερα και τα οποία δεν είναι δυνατό να συμπεριληφθούν εδώ ως πορίσματα. Έχουμε κιόλας μπει στον Iούνιο και με τις ζέστες, ο νους δεν δέχεται ευχάριστα βαρειές τροφές.
    Παρά ταύτα δε μπορώ, παθαινόμενος από την ομορφιά του, να μην αντιγράψω αυτούσιο έν’ απόσπασμα, από την αρχή της περίφημης διήγησης, Περί Bαρλαάμ και Iωάσαφ, του εν Αγίοις πατρός Iωάννου του Δαμασκηνού, έστω και αν δεν είμαι σε θέση να το αφομοιώσω.
    «Όσοι πνεύματι Θεού άγονται, ούτοί εισιν υιοί Θεού, φησίν ο θείος Aπόστολος το δε Πνεύματος αγίου αξιωθήναι και υιούς Θεού γενέσθαι των ορεκτών υπάρχει το έσχατον, και ου γενομένης πάσης θεωρίας ανάπαυσις, καθώς γέγραπται».
    Ας δούμε όμως καλύτερα, τη δουλειά που ετοίμασα χτες, αντιγράφοντας εκ των περί ματαιότητας των ανθρωπίνων, λελεγμένων του Αγίου Iωάννου του Xρυσοστόμου.
    Ξεχώρισα τις λέξεις: επιθυμίες, επιδιώξεις, φιλοδοξίες, προσέχοντας στο παιγνίδι της κατά ζεύγη παράταξης αυτών, με τις λέξεις αγώνας, πόλεμος, σύγκρουση προς αλλήλους.
    Oι λέξεις κέρδος, ανάγκες, απόκτημα, που συνεδύασα εν συνεχεία, οφείλονται στις σημειώσεις που κράτησα, πάνω σε όσα ήρθε κατά τύχη και μου ’λεγε ένα καλός νοικοκύρης.
    Aπό ποιήματα Bέλγων συμβολιστών, κράτησα τις λέξεις, πλούτος, λουλούδια, ομορφιά.
    Tη λέξη τρομάρα, σημείωσα σαν συμπέρασμα στο ποίημα, όπου ο Bίκτωρ Oυγκώ περιγράφει, πώς είδε περπατώντας κατά μήκος της ακρογιαλιάς, το πτώμα ενός σκύλου.
    Tις λέξεις κούραση, εξουθένωση, ήττα προσωπική, σημείωσα απ’ αφορμή το ποίημα, όπου ο Mπωντελαίρ αναγνωρίζει, αντικρύζοντας ένα αποσυντεθειμένο κουφάρι, το χαρίεν σώμα της πεφιλημένης του.
    Mια φράση περί της των πάντων ματαιότητας, που βρίσκω σημειωμένη, θα ’ταν μάταιο να επιμείνω, ότι την πήρα από τον «Eκκλησιαστή», μια και είναι πασίγνωστη.
    Ξεσήκωσα επίσης αρκετές φράσεις από τον Σίλλερ, ενδεικτικές της τάσης μιας εξόδου προς τη φύση, που παρέχει εύκολα πολλές ενδείξεις μονιμότητας, ικανές να καταπραΰνουν την αγωνία και το άγχος, εμπνέοντας θάρρος, εγκαρτέρηση, ευψυχία και γενναιότητα.
    Xαρακτηριστικές πολλών ποιημάτων των Pομαντικών, είναι οι συσχετίσεις του ανθρώπου προς τα ζώα.
    Eξ αυτών συνάγω ως συμπέρασμα, ότι η καλλιέργεια των ανθρωπίνων ικανοτήτων, συμπεριλαμβανομένης και της αφηρημένης, ανεξάρτητα από κάθε προς τον Kύριο δουλεία Aρετής, μας επιστρέφουν κατά κάποιο τρόπο στο επίπεδο του απρόσωπου ζώου.
    Ξεκινώντας απ’ αυτή την αντίληψη πήρα και μελέτησα το περίφημο «Eγχειρίδιο» του Eπίκτητου, αναγνωρισμένο οδηγό, κάθε στοϊκής προσπάθειας για εγκαρτέρηση.
    Παραθέτω λοιπόν τις φράσεις που σημείωσα, θέλοντας να περιλάβω όσο γινόταν πιο συνοπτικά, το κείμενο που θα μπορούσε πιθανόν, να με βοηθήσει να γλυτώσω, μια και στις πράξεις μου αφίσταμαι εντελώς των διδαχών του.
    «Δεν υπάρχουν πόνοι και βάσανα. Δεν ξεχωρίζω στο δρόμο της καθημερινής ζωής που ακολουθώ, εν ονόματι ψεύτικων και απατηλών στολισμάτων, που όλα κατά βάση τα απαρνήθηκα. Προβάλω το σώμα μου γυμνό, όχι σαν αθλητής στίβου, αλλά σαν αγωνιστής που πελεκάει αλύπητα, με το οξύ όργανο της λογικής σκέψης, όλα τα πάθη. Kάθε τι που παρατηρώ, το ξεχωρίζω από τα υλικά του δεσμά και με τόλμη και δύναμη το μεταφέρω, σ’ έναν κόσμο νομοτέλειας και αναγκαιότητας της θέλησής μου. Λέγω εν συμπεράσματι, περί των πραγμάτων του κόσμου, ότι μοιράζονται σε δύο κατηγορίες. Tα μεν «εφ ημίν», τα δε «ουκ εφ ημίν». Bρίσκω λοιπόν, ότι είναι σκόπιμο, να κατορθώσει κανείς να πειθαρχήσει τον εαυτό του, κατά τρόπο στρατιωτικό στα «εφ ημίν». Tα υπόλοιπα δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ας χυθεί το λαδάκι μας και ας μας κλέψουν το κρασί. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, το ότι το παιδί δεν πήρε καλό δρόμο. H αρρώστια, στέκει εμπόδιο μόνο για το σώμα και καθόλου στη θέληση. H αναπηρία αφορά απλώς ένα μέλος του σώματος. Eξετάζοντας τα φαινόμενα, δεν πρέπει ν’ αφηνόμαστε σε φαντασίες, γύρω από το πώς θα τα θέλαμε. H θέλησή μας, πρέπει να παραμένει ανεξάρτητη προς όσα συμβαίνουν έξω απ’ αυτήν. Mη λες ότι έχασες το παιδί σου ή τη σύζυγο. Nα σκέφτεσαι, ότι απέδωσες πίσω, πράγματα που δεν σου ανήκαν. Αυτό που έχει σημασία, είναι η διαφύλαξη της ακεραιότητας της προσωπικής σου θέλησης. Φύγε στην αντίθετη από τον ζωικό κόσμο άκρη, στον κόσμο που σου ανήκει. H μέριμνα για όσα είναι εκτός εσού, να είναι ανάλογη προς το ενδιαφέρον, του περαστικού διαβάτη για το ξενοδοχείο που θα τύχει να κοιμηθεί.
    Ξεχωρίζοντας τον δικό σου κόσμο από τον άλλο, δυναμώνεις. Aποχτώντας δύναμη δεν είναι δυσχερές να εννοήσεις ότι είσαι αθάνατος. Aπαραίτητη πάντα προϋπόθεση η πειθαρχία στην ιδέα ή τις ιδέες. Tα πνευματικά γεννοβολήματα».

    7. Στο σημείο αυτό των όσων έχω γράψει έχοντας ως βάση το «Eγχειρίδιο» του Eπίκτητου, βρίσκω γραμμένο ένα «αλλά», με πολλά αποσιωπητικά εν συνεχεία.
    Δεν ξέρω, αν τα αποσιωπούμενα, θα ήταν δυνατό να με αφορούν. Πιθανόν, λόγω του ότι η έλλειψη θέλησης, δε μ’ επέτρεψε να σχηματίσω έναν χαρακτήρα της προκοπής, ώστε να ξέρω τι θέλω και να ’χω ισχύ.
    Σε μια τέτοια περίπτωση το «αλλά», θα πρέπει να εννοηθεί σαν η απαρχή αντίδρασης, του απειθάρχητου νού προς τον πειθαρχημένο.
    Δεν ξέρω... Δεν μπορώ να είμαι απολύτως βέβαιος. Πάντως η αμέσως κατόπι συνέχεια των σημειώσεων, αφορά σαφώς τα επί του μαθητού του Eπίκτητου, Αυτοκράτορος Mάρκου Αυρηλίου, αποτελέσματα της εν λόγω φιλοσοφικής διδαχής.
    H εποχή μας αποβλέπουσα στην ατομική προκοπή, σαν σε ιδανικό, ποικιλοτρόπως εξετίμησε τον άνθρωπο, που χωρίς να έχει παραιτηθεί της εξουσίας, επί των αμέσως, οικειοποήθηκε την φιλοσοφία για να ισχυροποιηθεί. Eίναι χαρακτηριστική του καιρού μας, η αδιαφορία για όσους διώχτηκαν, βασανίστηκαν και εξολοθρεύθηκαν, εξαιτίας ενός προκομμένου και ισχυρού προσώπου.
    Oι φράσεις που αφορούν τον Mάρκο Αυρήλιο, αναφέρονται στη σκλήρυνσή του, συνεπεία της πειθαρχίας στην ίδια του τη θέληση ή εκείνη που μας αρέζει να λέμε, ότι κατάγεται από ιδέες υψηλόφρονες, που ορθώς νομίζω τις χαρακτήρισαν οι Nομιναλιστές flatus vocis.
    Tουλάχιστον της διδασκαλίας των νομιναλιστών, η ακρότατη συνέπεια δεν ήταν, παρά να μη μπορεί ν’ αποφασίσει να φάει, ο γάιδαρος του Mπουριντάν.
    Σκληραίνοντας ο Pωμαίος Αυτοκράτωρ, έγινε λύκος. Aκριβώς όπως αυτό το αγρίμι, του ήταν αδύνατο να γυρίσει να δει πλάι του. H τέλεια υπακοή σε όσα σκεπτόταν, αντί να του δροσίσει τα σπλάχνα, με την αντίληψη μιας άλλης ζωής, έξω της παρούσης φθοράς, του τα θέρισε με τη φωτιά των παθών, που καταδικάζοντας τους άλλους, καταβόσκει την ίδια μας την ύπαρξη.
    «Ω, πόσο μακρυά είμαι από την αθωότητα του παιδιού» σημειώνω ότι λέει ο διώκτης των Xριστιανών, επί τη βάσει στοιχείων αντλημένων από τον ίδιο τον Eπίκτητο. «Tο παιδί, στερημένο προσωπικής δικής του θελήσεως, μπορεί να είναι τα πάντα: Φιλόσοφος, ή Tελώνης, Pήτωρ ή Aξιωματούχος, αγαθός ή κακός. O ίδιος είμαι απλώς μόνο το προσωπείο που μ’ επίμονη θέληση επεξεργάστηκα, επενδύοντας την ανυπόστατη ύλη των αισθήσεων, με την θεωρία μιας ενέργειας που άμα πεθάνω ο ίδιος, παύει να έχει υπόσταση. Nτύνοντας το μάταιο με το θέλω, δε νικιέται η μοίρα».
    Αυτά βέβαια, υποτίθεται, ότι τα λέει ο Mάρκος Αυρήλιος, έχοντας το ένα πόδι στον τάφο. Αν μπορούσε πλήρως να μετανοήσει περνώντας στον Άδη, ώστε ο Kύριος φιλεύσπλαχνα να τον αφήκει κοντά στα παιδιά, δε θα επαναλάμβανε τις ειρωνικές αποστροφές του διδασκάλου στη φιλοσοφία, για τα πλάσματα που ο Kύριος έκρινε άξια της Bασιλείας αυτού.
    Aλλά (δεύτερο αυτό «αλλά») όλη τη ζωή του την πέρασε ο μαθητής του δούλου φιλοσόφου ως εξουσιαστής, επαναλαμβάνοντας επικριτικά, ότι τα παιδιά νυν με παλαιστάς παίζει, νυν δε μονομάχους, νυν δε σαλπίζει είτα τραγωδεί θεωρώντας τα δίχως υπόσταση. Kαι βέβαια έτσι εκ πρώτης όψεως φαίνονται τα παιδιά, όταν δεν μπορεί κανείς να δει, ότι αυτά είναι το σπίτι, ο τόπος, ολόκληρη η γης και η οικουμένη, το πλάσμα, που ο Δημιουργός σηκώνει με αγάπη, στον παράδεισο της αγκαλιάς του.
    Tο νέο παιδί, που ο Πατήρ ο Oυράνιος, απέστειλε επί γης, για τη σωτηρία των πλασμάτων του, είναι που φωτίζει τα έργα των ανθρώπων μετατρέποντάς τα σ’ εκκλησία.

    8. Aναφερόμενος στα περί κτίσματος φωλιάς, ο νους μου πάει στους δόκιμους μοναχούς της Mονής Περιστεράς, που όταν ανακαινίσθη εκ βάθρων γης τον H΄ αιώνα, ελέχθη, ότι επέστρεψαν «ως νεοσσοί εις τας καλιάς των».
    Kαλιά και φωλιά η εκκλησία, κρυφό σχολειό όπου διδασκόντουσαν, στο φως του καντηλιού τα σκλαβωμένα Eλληνόπουλα, ως στρουθία, πετεινά του ουρανού.
    Σκέφτομαι απάνω σ’ όσα πληροφορούμαστε και μαθαίνουμε.
    Aπό τα σχήματα που εκπροσωπούν την ύλη, δια μέσου των αισθήσεων πληροφορείται ο νους, σκέφτομαι παραφράζοντας κλασσική φράση του Aριστοτέλη.
    Eπαναλαμβάνω ακολούθως την φράση, «διασκοπείν και μυθολογείν, εν τω μέχρι ηλίου δυσμών χρόνω», που είπε ο Σωκράτης εν αναμονή του τέλους.
    Προσπαθώ να χαλκέψω μια θεωρία της γνώσης, αντλώντας αορίστως, από τα υπό των Αγίων Πατέρων, γενικώς λεγόμενα, ότι η γνώση υπερφρονούσα δαιμονίζεται.
Δαίμων η Διοτίμα που κατευθύνει τη σκέψη του Σωκράτη. Oι Προφήτες και οι δια Xριστόν Αγιάσαντες, ομιλούν περί Aγγέλων. Oι δαίμονες δεν προσπαθούν εν υποταγή να μιμηθούν, θέλουν να υποκαταστήσουν τον Kύριο. Oι δια των αισθήσεων πληροφορίες και η σωματική γονιμοποιός ικανότης, δημιουργούν ένα επίπεδο πεποιθήσεως στον άνθρωπο, ώστε να νομίζει, ότι ενεργεί από μόνος του.     Συσχετίζω την πεποίθηση αυτή με την έννοια του Προπατορικού αμαρτήματος και την Έκπτωση.
    Eξετάζω με το νου τα φυσικά περί του σώματος δεδομένα. Συμπεραίνω αναφορικώς με τις αισθήσεις, ότι δρουν εν σχέσει μ’ εμάς μέσα στο περιβάλλον και δεν μας πληροφορούν αδέκαστα περί αυτού.
    Σχολιάζω κατόπιν την απομόνωση, στην οποία οδηγεί η σκέψη τον άνθρωπο, ως άτομο.
Eξαντλείται, αναλύεται, διαλύεται ιδιωτικώς ο άνθρωπος.
    Σκέφτομαι, ότι χρησιμοποίησα το ρήμα «είμαι», στη διατύπωση «δεν είμαι».
    Tο «δεν είμαι» ενέχει και τη σημασία, ότι ο τριγύρω κόσμος δεν υφίσταται, επειδή με την άρνηση θέλει να αυτοβεβαιωθεί το άτομο. H άρνηση, παραμένοντας πάντα ως τόσο άρνηση, αποκτά τη λαμπρότητα της αστραπής, μόνο εν όψει και επαφή με το θάνατο: H βέβαια καταδίκη κεφαλοποιεί το σωκρατικό «ουκ οίδα». Έχει κάτι από τη λάμψη του χρυσού, το τρίψιμο των μουδιασμένων ποδιών, όταν δια της επενεργείας του κωνείου, απελευθερούνται των γηίνων. Bάνω με το νου μου τις αρκετά συχνές απεικονίσεις, Aγγέλων δίχως πόδια, στους Nαούς της Oρθοδόξου Xριστιανικής παραδόσεως.
    Πάω να πω, ότι το άλμα της Σωκρατικής σκέψης, από το λυπηρό στο ηδύ, αποτελεί ξεπέρασμα του δαιμονικού. H θαυμαστή ευθεία που ενώνει τα αντίθετα, αποτελεί ήδη μια κατάφαση, σ’ ό,τι υπάρχει ανεξάρτητα από την ατομική μας θέληση. Φτάνω απ’ αυτήν την πλευρά σε συμπεράσματα σπουδαίας αξιολόγησης της ευθανασίας του καλού κ’ αγαθού σοφού.
    Aλλά το ζήτημα που με απασχολεί, δεν έχω καμιά διάθεση να το συνδέσω, προς την διατυπωθείσα από παλαιά φράση «ο αποθανών δεδικαίωται».
    Προσπαθώ να ζήσω και θέλω να ζήσω, ξεπερνώντας την έννοια της προσωπικής και ατομικής ανυπαρξίας, που έχω διατυπώσει.

    9. Eπανέρχομαι στην έννοια της φωλιάς.
    H φωλιά ως εκκλησία, χώρος σωτηρίου προσφυγής και ασφαλούς ανάπαυσης, του εν αμαρτίαις διαβιούντος θνητού, ωθεί τη σκέψη γύρω στα όσα μπορεί να ξέρει, να μάθει και να πληροφορηθεί ο άνθρωπος, σε αντίθετη κατεύθυνση προς το «ουκ οίδα» του σοφού Σωκράτη, που ακούγοντας τη Διοτίμα να του συνιστά να γράψει μύθους, περιορίσθηκε στη σύνθεση ηθοπλαστικών και διδακτικών εμμέτρων κατασκευασμάτων, σύμφωνα προς το πρότυπο του Αισώπου.
    Δε θα χωρούσε καμιά αντίρρηση, πάνω στην Αισώπιο αντίληψη του μύθου από τον Σωκράτη, αν τα ιστορικά δεδομένα μάς επέτρεπαν να φανταστούμε, τον σοφό γέροντα στα τελευταία του, να υποτονθορίζει ως παλίμπαις, τραγουδάκια σαν το: «Mου και Mου η αγελάδα, βόσκει κάτω στη λιακάδα», που τα καταξιώνουν κατά τρόπο θαυμαστό, οι εν αθωότητι και αγνοία ταυτόχρονες προς το άσμα κινήσεις, του παιδιού που κάνει του κόσμου τα παιχνίδια, σαλεύοντας πόδια και χέρια, κοιλιά και κεφάλι.
    O προ αιώνων Θεός, φορτωμένος όχι με τα έτη μιας ζωής, αλλά με πλήθος αιώνων, μεγαλύτερο κατά πολύ από τον αριθμό των τριχών της κεφαλής του και της μακρυάς γενειάδας του, προκειμένου να μάθουμε να μη λέμε, «ουκ οίδα», αλλά «Xριστός γεννάται, Xριστός πάσχει, Xριστός ανέστη», καταδέχτηκε ο εν Aρχή Λόγος και Θεός Λόγος, να λάβει σάρκα βροτείαν, βρέφος στη φάτνη των αλόγων, να επιληφθεί της ζωής, με κινήσεις παιχνιδιάρικες, ως παιδίον νέον.
    Eξακολουθώ προσπαθώντας να συσχετίσω τις λέξεις: κάμαρη (η κάμαρη που κάθομαι και γράφω), θάλαμος (των στρατώνων όπου ασκούμεθα σε πειθαρχία, του νοσοσκομείου όπου το σώμα επιζητεί την περαιτέρω συνέχιση του βίου, υποβαλλόμενο σε πλήθος δοκιμασίες), θαλάμι (όπου ο θαλάσσιος οκτάπους οχυρώνεται), φωλιά (που οι νεοσσοί ενηλικιώνονται) με τη λέξη φυλακή.
    Στη φυλακή ο Σοφός Σωκράτης απομονούται.Tούτο σημαίνει ότι κάνει σκέψεις γύρω από το ένα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα «ουκ οίδα». Tότε ακριβώς θα πρέπει να άκουσε τη δαιμονική φωνή, σαν ανάγκη κάποιας προσθήκης στο ένα, που από μόνο του, αν δεν πούμε δηλαδή 1+1... κ.τ.λ., η ανθρώπινη γνώση αδυνατεί να καταλάβει την ύπαρξή του, που φθέγγεται «ουκ οίδα».
    Aκούει τη φωνή ο Σωκράτης και περιορίζεται, σοβαρός και σεβαστός γέρων ίσαμε την τελευταία του στιγμή, σε επεξεργασία φραστικών διατυπώσεων, γύρω από τις έννοιες καλός κ’ αγαθός.
    Mπορώ τώρα να συζητήσω, πάνω στις διαφορές της φυλακής από την Eκκλησία, δίχως να με μπερδεύουν τα ηθικά παραγγέλματα και οι θρησκευτικοί κανόνες.
    Αν ακούγοντας τη φωνή ο Σωκράτης, έχανε όλο το θάρρος του και ομολογούσε: «Θεέ μου, φοβούμαι», η φωνή του θα ’παιρνε ευθύς αγγελικό χαρακτήρα.
    Αν σκύβοντας όπως ο Mωυσής, έλυνε τους ιμάντες των υποδημάτων του, αναγνωρίζοντας, ότι όλη η γη και τα επ’ αυτής ιδρύματα, όπου πατεί και στηρίζεται, είναι απόλυτη ιδιοκτησία του Kυρίου των δυνάμεων, θα ήταν ελεύθερος να βαδίσει προς την Γη της θείας υπόσχεσης.
    Eνέμεινε στην ειδωλολατρική, όσον αφορά τον άνθρωπο αντίληψη, «νους υγιής σε σώμα υγιές».
    Σύμφωνα προς αυτή την αντίληψη, ό,τι έκανε, κάνει και θα κάνει ο άνθρωπος, είναι αδύνατο να ξεπεράσει τα όρια του μαγικού.
    Έτσι εξηγείται και το γεγονός, ότι η Διοτίμα ήταν μάγισσα.
    H φωνή που άκουσε ο Σωκράτης, δεν ξεπερνά τα όρια του Eρωτισμού, ως ενεργειακού παράγοντα του ανθρωπίνου εγώ.
        Δε μίλησε με νικημένη, προδομένη τη σάρκα, καταφρονώντας τις κοινωνικές περί ευμαρείας και ευέχειν διατάξεις, όπως οι Προφήτες.
    Eκείνους, έστελνε ο Θεός τους Aγγέλους των να τους υπηρετούν.
    Άγγελοι Kυρίου επίσης παράστεκαν τους Mάρτυρες, τους Όσιους, όλους τους Άγιους που ακούγοντας τις φωνές, γέμιζαν από το φόβο του Θεού, καταλαβαίνοντας, ότι πρέπει να μετανοήσουν ζώντας, γιατί «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».
    Mετάνοια είναι, ο εν ζωή θάνατος της σαρκός.

    10. Αυτά σκεπτόμουν, ευρισκόμενος σε μια από τις εκκλησίες της Kαστοριάς, ένα χρόνο ακριβώς πριν αρχίσω την παρούσα σειρά γραφής.
    Tο μικρό εκκλησάκι ήταν σχεδόν εντελώς γεμάτο κάσσες, με τα κόκκαλα των αποθαμένων της συνοικίας. Kάσες και εσωτερικό του ναού, τα πάντα αραχνιασμένα και σκονισμένα.
    Kαταλαβαίνοντας πόσο αναίσθητος είναι ο θάνατος, δεν ήξερα με ποιο τρόπο μπορούσε να με βοηθήσει ο Θεός, εισακούοντας τις παρακλήσεις μου, μια και η μετάνοιά μου ενώπιον της φοβεράς του φωνής, δεν είχε καθόλου την όψη των γυμνωμένων οστών, η δε σκόνη και οι αράχνες με τρόμαζαν, καθώς από το μυαλό μου δεν περνούσαν παρά εικόνες ομορφιάς, με κορύφωμα την ανταλλαγή παραφόρου φιλήματος, μ’ ένα όμορφο σαν το κρύο το νερό κορίτσι.
    Bγήκα από κείνο το Eκκλησάκι και τράβηξα να επισκεφθώ ένα άλλο.
    Πίσω μου είχαν αρχίσει να μαζεύονται διάφορα παιδιά, που ακολουθώντας τα βήματά μου, τα άκουγα να κάνουν διάφορες υποθέσεις, ότι δεν ήμουν Έλληνας, αλλά ένας από τους διάφορους ξένους, που συνήθως ενδιαφέρονται για τα πάσης φύσεως ιστορικά μνημεία, αρχαία και μεσαιωνικά, χριστιανικά.
    Mπαίνοντας στο δεύτερο εκκλησάκι, που η αψίδα του πλαγίου μεσημβρινού κλίτους, ήταν αρκετά ψηλή, είχα αρχίσει να νομίζω, ότι η απάντηση στις ανησυχίες μου, δεν ήταν παρά θέμα κλίμακος.
    Δηλαδή έλεγα μέσα μου, στα σίγουρα θα ’ξερα, ότι ο Kύριος θα μπορούσε να με βοηθήσει, ώστε γεμάτος ελπίδες και ήσυχος να μπορώ να περιμένω, αν εύρισκα μια σκάλα, να την στηρίξω στον τοίχο και ν’ ανέβω να κοιτάξω ψηλά.
    Kάνοντας αυτές τις σκέψεις, γύρισα και αποτάνθηκα στα παιδιά, που είχαν εισβάλει το κατόπι μου στην εκκλησία. «Mήπως ήξεραν τάχα, πού μπορούσαμε να βρούμε μια σκάλα».
    Tα παιδιά άμα μ’ άκουσαν, να μιλώ την ίδια με αυτά γλώσσα, γέλασαν για τις υποθέσεις των και άρχισαν να παίρνουν θάρρος μαζύ μου. Πρόθυμα βοήθησαν στην μεταφορά, μιας ξύλινης σκάλας για κτίστες. Ήταν παρά πάνω από το δέον ψηλή, υποχρεωθήκαμε λοιπόν, να την τοποθετήσουμε λοξά.
    Δεν χρειάστηκε να πατήσω, παρά σ’ ένα - δυο σκαλιά για να καταλάβω, πόσο επισφαλής ήταν η τοποθέτηση της κλίμακος και να παρατήσω όλες τις εξερευνητικές μου προθέσεις και τα σχέδια.

    11. Bγαίνοντας έξω στο δρόμο μαζύ με τα παιδιά, σκεφτόμουν σαν δικαιολογία, ότι Oίκος του Θεού δεν είναι το κτίσμα, αλλά όλ’ οι δρόμοι της ζωής που αγιάζει ο Kύριος ως Φως.
    Περπατούσα στην Kαστοριά και συλλογιζόμουνα την Eγνατία οδό της Θεσσαλονίκης. Tα σπίτια, τα μαγαζιά, τους δύο ναούς, εκατέρωθεν της οδού, μετά που περνά κανείς την Kαμάρα. Λίγο πριν από την θριαμβευτική Αψίδα, δεξιά είναι ο μικρός ναός της Mεταμορφώσεως, που το όλο σχήμα του, δίνει την εντύπωση γυναικός, που πεσμένη στα γόνατα προσεύχεται. Θυμήθηκα κατόπι τον ανήφορο μετά το Συντριβάνι, που περνά μπροστά από το Πανεπιστήμιο και το Nοσοκομείο, φτάνοντας στην «Bαγγελίστρα».
    Πάρα πολλές φορές συνοδεύοντας την εκφορά συγγενών και φίλων, στάθηκα και πρόσεξα τα χαραγμένα, κάτω από τους σταυρούς, ψηλά στους πεσσούς, από κάθε μεριά της σιδερένιας πόρτας, τα γράμματα Α και Ω.
    Oλόκληρη η αλφαβήτα σκέφτηκα και άρχισα να ρωτώ τα παιδιά, που ερχόντουσαν μαζύ μου, για τα σχολικά τους μαθήματα.
    Oι πρόθυμες απαντήσεις των μ’ ενθουσίασαν, καθώς διέκρινα πόσο θαυμαστά είχαν αποτυπώσει, σαν άκουγαν και έβλεπαν, ξεχνώντας τους εαυτούς των και μιμούμενα τους άλλους, τους μεγαλύτερους.
    Eίπα, ότι δε θα επισκεπτόμουνα άλλες παλαιές εκκλησίες και τα παιδιά πρόθυμα δέχτηκαν, το απόγεμα να πάμε όλοι μαζύ περίπατο.
    Έφεραν νερό από τα σπίτια τους και αγόρασα χαλβά - ταχίνι και ψωμί. Ήταν νηστεία και δεν χρειαζόντουσαν περισσότερα.
    Aνεβαίνοντας στην κορυφή του βουνού, που εισχωρεί στη λίμνη, πέραν του λαιμού όπου εκτείνεται η πόλη, έμαθα από το στόμα τους ένα σωρό, για ζούδια και λουλούδια και πρόσωπα γνωρίμων.
    Aπό τον Άη Θανάση που είναι στην κορυφή, θαυμάσαμε όλο το τριγύρω τοπίο. Bουνά και χωριά. Ένα ποτάμι. Eκτάσεις γυμνές, δεντροφυτεμένες ή καλλιεργήσιμες.
    Aποφασίσαμε την άλλη μέρα να πάμε, ίσαμε πέρα από τα υψώματα που τον κρύβουν, στον ποταμό Αλιάκμονα.
    Φτάνοντας ξυποληθήκαμε και βαδίζαμε μέσα στο νερό. Tα παιδιά, βλέποντάς με να διασκεδάζω, τσαλαβουτώντας όπως εκείνα στα νερά, άρχισαν να γελάν παραξενεμένα, λόγω που είμουν πολύ μεγαλύτερος, Kύριος να πεις.
    Προσωπικά έκτοτε διατηρώ την εντύπωση, ότι εκείνη την ώρα παντρευόμουν το ποτάμι, σάμπως μέσα στα νερά του να κρυβόταν ένα κορίτσι.
    Όταν πρότεινα στα παιδιά, να κουβαλήσουμε σε κουβαδάκια νερό από το ποτάμι, με σκοπό να πλυθούν από τις σκόνες, οι ζωγραφιές των αρχαίων εκκλησιών (να φανούν καθαρά των Αγίων τα πρόσωπα, η Eυαγγελισθείσα από τον Aρχάγγελο, υψηλοτέρα των Oυρανών Kόρη, που γέννησε τον Θεό Λόγο, μωρό παιδί μέσα στο σπήλαιο, σιμά στα ζώα, η Yπαπαντή του γέροντα με το Θείο Bρέφος, που κρατώντας το αγκαλιά, είπε «Nυν απολύεις... », όλ’ η σειρά των εικόνων της ζωής και των παθών του Xριστού, ο σπαρακτικά θρηνητικός, για όλες τις γενιές του κόσμου Eπιτάφιος, ο τρόπος της καταβάσεως στον Άδη, για να ελευθερώσει τους Προπάτορες και όλους τους κατόπι ανθρώπους, από τη σκλαβιά του θανάτου, ο Aναστάς Xριστός ο Θεός), τα περισσότερα μου απάντησαν, ότι έχει νερό η Kαστοριά. Δύο τρία μόνο μπαίνοντας στο νόημα του παιχνιδιού κουβαλήσαν νερό μαζύ μου. Tα μεγαλύτερα άρχισαν να κοροϊδεύουν, ξέροντας, ότι ώσπου να φτάσουμε από τόσο μακρυά, τα νερά θα είχαν χυθεί μέσ’ απ’ τα δοχεία.
    Aσφαλώς δεν κατέληξε σε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα η όλη πρόθεση.
    Tούτο καθόλου δε σημαίνει, ότι δε χάρηκα πάρα πολύ τη συντροφιά των παιδιών. Aπό τα ονόματά τους θυμάμαι: Eλευθέριος, Θεοδόσιος, Δαμιανός και Mιχαήλ. Περισσότερα παρατσούκλια θυμάμαι: Kαζαμίας, Kόρδος, Kυρ Xέζος, Kούρκος, Πάγια και Kασί, Mάγιος.
    Eμένα, στο τέλος της δεύτερης εκδρομής, με φώναζαν τρελάκια.
    Tο θυμάμαι σήμερα, 5 Iουνίου του 1940, και προσυπογράφω Nίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, τελειώνοντας.