Ξέρω πως είναι τίποτε όλ’ αυτά   και πως η γλώσσα που μιλώ δεν έχει αλφάβητο

Aφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

Kι η πατρίδα    μια τοιχογραφία μ’ επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές    που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή    και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες    μέσω της δικής σου πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως    ας φανταστούμε σ’ ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να ’ναι και σε πολυκατοικία    ότι παίζουνε παιδιά    και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς    να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.