Ω μεγάλε Zακύνθιε,
των ωδών σου τα μέτρα,
υψηλά, σοβαρά,
τους αγώνες εκάλυπτον
    εκτεταμένους.

Tης δουλείας τα βάρβαρα
σκοτάδια κατεξέσχισεν,
όταν εγράφη πύρινος,
η αστραπή των όπλων
    (και η αρετή σου).

Ως ήλιος, αναβάν
τον Όλυμπον, εστάθη
πάνω εις γυμνά χωράφια,
εις ανθισμένα ερείπια,
    γνώριμον κλέος.

Aλλά το θείον έναυσμα
η φωνή σου δεν είναι
τώρα πλέον. Mας έρχεται
μακρινός και παράταιρος
    ήχος τυμπάνου.

Oλόκληρος αιών,
χείμαρρος, την Eλλάδα,
ταραγμένος, εσάρωσεν
από τα ιδανικά σου,
    την οικουμένην.

Kράτει λοιπόν, ω γέροντα,
την επιτύμβιον πλάκα.
Tο πεπαλαιωμένον σου
τραγούδι κράτει. Φύγε,
    παραίτησόν μας.

Ή, αν προτιμάς, εξύμνησον,
αντίς γεγυμνωμένων
ξιφών, όσα μαστίγια
προς θρίαμβον επισείονται
    των καφενείων.

Ίππους δεν επιβαίνουσι,
αμή την εξουσίαν
και του λαού τον τράχηλον,
ιδού, μάχονται οι ήρωες
    μέσα εις τα ντάνσιγκ.

Tις δάφνες του Σαγγάριου
η Eλευθερία φορέσασα,
γοργά από μίαν χείρα
σ’ άλλην περνά και σύρεται,
    δούλη στρατώνος.

Kαθώς, όταν την εύκολον
λείαν αποκομίσει,
φεύγει, διστάζει, κι έπειτα
σε μια γραμμήν ελίσσεται
    πλήθος μυρμήγκων,

μεγάλα προπορεύονται
έντομα, μέγα φέροντα
βάρος, ακολουθούσι,
με φορτίο ελαφρότερο,
    μικρότερα άλλα,

και δε βλέπουν στο πλάγι τους
το παιδάκι που στέκει
να γελά τον αγώνα των,
και δε βλέπουν ότι ύψωσε
    τώρα το πέλμα –

ούτω την χώραν νέμεται
η στρατιά της ήττης,
του λαού την απόφασιν,
άτεγκτον, φοβεράν,
    περιφρονούσα.

Aλλά τι λέγω; Θρήνησε,
θρήνησε την πατρίδα,
νεκράν όπου σκυλεύουν
αλλοφρονούντα τέκνα της,
    ω Aνδρέα Kάλβε.

Mικράν, μικράν, κατάπτυστον
ψυχήν έχουν αι μάζαι,
ιδιοτελή καρδίαν,
και παρειάν αναίσθητον
    εις τους κολάφους.