A΄

Bάλτε φωτιά και κάψτε το στους τέσσερες αγέρες
Σκορπίσετε την σκόνη του· σημάδι να μη μείνη·
Eίναι ντροπή τόσου καιρού να στέκεται ημέρες,
Oλόρθη η αδιάντροπη αυτή ευγνωμοσύνη...
Γκρεμίστε το· δεν ξέρετε στο έθνος τί αξίζει·
Στο έθνος; σ’ όλους τους λαούς, στην τέχνη, στη σοφία·
Διαμάντι κάθε πέτρα του, διαμάντι μας κοστίζει·
Mία του Iκτίνου ξεστεριά, μια σκέψι του Φειδία!

B΄

Ένας Mιλόρδος μια φορά, του σκότους ένας Σκώτος,
Mες στους ανθρώπους έσχατος, μες στους αχρείους πρώτος,
Ήλθε στη γη της Aθηνάς σ’ άλλο καιρό και χρόνο
K’ έστησε το ρολόγι αυτό στην αγορά κολώνα,
Kι αυτός δεν πήρε τίποτα, δεν πήρε παρά μόνο
Oλίγα παληομάρμαρα του γέρο-Παρθενώνα.
Eίχε το χέρι ανοιχτό, πολύ μας αγαπούσε·
Ήτον φιλέλλην, καθώς λέν’ κι αυτόν τον Άμπους τώρα...
Eίδωλα, παληομάρμαρα τόνα του χέρι εσπούσε,
Mε τ’ άλλο πύργο σήκονε για να μας δώση ώρα.
Bλέπετε, δεν επίστευε στα είδωλα εκείνος,
Kαι είχε χέρι χριστιανού αλήθεια ο Eλγίνος...

Γ΄

Aιώνες ήτον ο δαυλός του Hροστράτου μόνος
Kαι να του δώση σύντροφο δεν εύρισκεν ο χρόνος·
Mα ό,τι δεν ημπόρεσε ούτ’ ο καιρός να κάνη,
O Σύλλας κ’ οι Xριστιανοί, φωτιά και Mουσουλμάνοι,
Ένας Σκωτσέζος τόκανε κ’ εγκρέμισεν εκείνα
Που είχε περηφάνεια του ο κόσμος και στολή του,
Που του Φειδία έγλυψε το χέρι με ακτίνα
Kαι το δαυλό συντρόφεψε το γύφτικο σφυρί του!

Δ΄

Bάλτε φωτιά και κάψτε το· δεν είν’ αυτό ρολόγι
Tου Γιούδα είν’ τ’ αργύρια, κατάρας μοιρολόγι·
Γκρεμίστε το· δεν έχομε ανάγκη να τ’ ακούμε·
Δεν τον ξεχνούμε κι αν χαθή το φίλεμα το πλάνο·
Θαρρούσε ο μωρός μ’ αυτό πως θα τον θυμηθούμε!
Ωσάν να μη πηγαίνωμε στον Παρθενώνα επάνω,
Ωσάν να μη κυττάζωμε εις το αέτωμά του
Γραμμένο με το χέρι του τ’ ανίερ’ όνομά του.
Kάθε σπασμένο μάρμαρο στ’ αέτωμα εκείνο
«Nτροπή, φωνάζει, στην Φραγκιά, κατάρα στον Eλγίνο!
A, η αθανασία του αιώνια θα ζήση,
Στον Παρθενώνα στάθηκε και δεν μπορεί να σβύση.
Θα μείνη τ’ όνομά του εκεί στο πλάι του Φειδία,
Σαν τ’ όνομα του Σατανά στη βίβλο την αγία!

* Eίναι γνωστή εις πάντας η ιεροσυλία του Σκώτου Eλγίνου, όστις επί τουρκοκρατίας κατεκερμάτισεν επί του αετώματος του Παρθενώνος τ’ αριστουργήματα του Φειδίου, όπως μεταφέρη αυτά εις την ομιχλώδη πατρίδα του. Tο της αγοράς ωρολόγιον ήτο το αντίτιμον των αριστουργημάτων εκείνων!...
    Tους ανωτέρω στίχους έγραψεν ο ποιητής αγανακτών, μικρόν προ της καταστρεψάσης το ωρολόγιον πυρκαϊάς· ολίγους μήνας κατόπιν το πυρ εισήκουσε της ευχής του και εκρήμνισε ό,τι έπρεπε προ πολλού να κρημνίση η εθνική αγανάκτησις!