Εκ των του Shelley

        Μήπως από ανίαν έγινες χλωμή
                του ν’ αναβαίνης εις τον ουρανόν,
                        και προς την γην να ατενίζης,
                        άνευ συντρόφου να γυρίζης
                μέσω αστέρων ξένων, μακρυνών.
        Είναι η αλλαγή σου η παντοτεινή
ως οφθαλμού άνευ χαράς και συμπαθείας
ουδέν ευρίσκοντος άξιον ευσταθείας.