Περιβόλι τερπνό είμαι
εις την γην των Σεπολιών
και του Πλάτωνος τον κήπον
έχω σύνορο ιερόν.
Παλαιόν δεσπότην είχα
νέον άνδρα Οθωμανόν,
το μολύβι των Ελλήνων
πρώτον ξάπλωσε νεκρόν,
όταν της Ευαγγελίστριας
εις την θείαν εορτή
Αρχαγγέλου νέου ηκούσθη
πολεμόκρακτη φωνή.
Τώρα ο κύριος οπού μ’ έχει,
με δροσίζει με νερά,
και με στύλους μαρμαρένιους
μου χαρίζει ευμορφιά.

Πυκνά φύτευσε τα δένδρα,
άνθη φέρε ξενικά,
κύριέ μου, να με τιμήσεις
και μ’ αγάλματα λευκά.
Στο θερμό το μεσημέρι
με τες νύμφες και ο Παν,
στες δροσιές μου να χορεύουν
και γλυκά να τραγουδάν.
Εις εσέ οι θεοί να δώσουν
δια την τόσην καλλονήν,
του πατρός σου και του πάππου
να εκδικήσεις την σφαγήν,
όπου της τερπνής Ευρώπης
το αηδόνι κιλαϊδεί,
της Ασίας στο περιγιάλι
άλλο αηδόνι αντιφωνεί.