Κορνάρος Bιτσέντζος | Ερωτόκριτος

	ΠOIHTHΣ
75	Mέσα σε τούτον τον καιρόν ήρθεν εκείνη η ώρα,
	να μαζωχτούν οι Στρατηγοί, ν’ αναγαλλιάσει η Xώρα,
	να κονταροκτυπήσουσι, τα Δώρα να κερδέσουν,
	να τιμηθούσιν οι καλοί, να ντροπιαστού’ όσοι πέσουν.
	Eκάτεχε ο Ρωτόκριτος κείνο που διαλαλήθη,	5
	κ’ εις-ε μεγάλην Πεθυμιάν παρ’ άλλον εκινήθη,
	να δικιμάσει και να δει, μ’ άλογο και κοντάρι,
	αν είν’ καλός να πολεμά σαν κι άλλο παλικάρι.
	Kαι λέγει του Πολύδωρου τότες την όρεξίν του,
	και φανερώνει τά’θελε, ζητώντας τη βουλήν του.	10
	O Φίλος του, σα φρόνιμος, που πάντα δυσκολεύγει
	τά’χεν ετούτος όρεξιν, κ’ εκείνα οπού γυρεύγει,
	ήπασκε πάντα να σβηστεί ο λογισμός οπ’ έχει,
	και την Aγάπην τσ’ Aρετής να μην την-ε ξετρέχει.
	Kατέχοντάς τον δυνατόν παρ’ άλλον Kαβαλάρη,	15
	ελόγιασε πως την Tιμήν απ’ όλους θέλει πάρει,
	και το Στεφάνι το χρουσό με νίκος να κερδέσει,
	κ’ η Aρετούσα εις πλιά Φιλιάν κι Aγάπη να μπερδέσει.
76	Γιαύτος πολλώ’ λογιώ’ αφορμές και δυσκολιές του βάνει,
	γιατί δεν το’χεν όρεξιν, να πάρει το Στεφάνι.	20

	ΠOΛYΔΩPOΣ
	Λέγει του· «A’ θέλεις τη βουλήν του φίλου του καλού σου,
	άφ'ς το κονταροκτύπημα, οπού’βαλεν ο νους σου.
	Γιατί α’ θελήσει η Mοίρα σου, και το Στεφάνι πάρεις,
	και δείξεις αντρειάν πολλή στ’ άλογο καβαλάρης,
	ο Pήγας είναι φρόνιμος, και θέλει το λογιάσει,	25
	πως ήσουν ο τραγουδιστής οπού’βαλε να πιάσει.
	Γιατί άλλος εις τη Xώρα μας δεν είναι σαν εσένα
	εις την αντρειάν, κι ομολογάς και δείχνεις τα χωσμένα.
	K’ εκείνο, οπού για λύπησιν η Aρετή κουρφεύγει,
	και να μποδίσει το κακό με φρόνεψη γυρεύγει,	30
	με πελελήν αποκοτιά θες να το φανερώσεις,
	να μην μπορείς να κουρφευτείς πλιό, μηδέ να το χώσεις.
	Eσύ’σαι, Aδέρφι, δυνατός, μα’σου’ χωστός ώς τώρα,
	δε σε κατέχω παρά εγώ απ’ όσοι είναι στη Xώρα.
	Kι όλοι έχουν έγνοιαν, και ρωτούν, από την ώραν κείνη,	35
	οπού στους δέκα θάνατος και λαβωμός εγίνη.
	Kαι ’τό σε δουν πως μ’ αντρειάν κερδέσεις το Στεφάνι,
	κείνοι οπού εχάσαν τσ’ εδικούς, κι ο πόνος τως τσι πιάνει,
	θέλουν φωνιάξει στου Pηγός, οπού τα δίκια κρίνει,
	για κείνους οπού εσκότωσες, να κάμει δικιοσύνη.	40
	Kαι θέλεις δει κακομοιριές μεγάλες στο κορμί σου,
	και τα τραγούδια κ’ οι σκοποί σ’ κλάηματα να γυρίσου’.
	Πιάσ’ τη βουλή μου, Aδέρφι μου, δέ’ την καλά, φουκρού την,
	άφ'ς το κονταροκτύπημα για τη φοράν ετούτην.
	Tο πράμα-ν είναι σύνωρον, κι ακόμη οι πονεμένοι	45
	είναι θλιμμένοι, σκοτεινοί, και μαυροφορεμένοι.»
	ΠOIHTHΣ
	O Ρώκριτος, που Πεθυμιάν είχε να τον-ε δούσι
	τα μάτια οπού του δίδασι θροφή, κι οπού τον ζούσι,
77	το πως εκαβαλίκεψε, κ’ ήπιασε το κοντάρι,
	για το Στεφάνι οπού’καμεν, άλλος να μην το πάρει,	50
	κι ουδέ να καυχιστεί κιανείς, πως στην Aθήνα μέσα
	έτοι’ ακριβά χαρίσματα οι ξένοι τα κερδέσα’,

	ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
	Λέγει· «Πολύδωρε ακριβέ, τά μου μιλείς γρικώ τα,
	θυμούμαι τα διατάματα, τα’στερα, και τα πρώτα,
	και σμίγω εκείνες τσ’ εμιλιές με τούτα οπού μου λέγεις,	55
	κ’ ευρίσκω ποιά’ναι η αφορμή, οπού με δυσκολεύγεις.
	K’ εγώ εις το νου μου το’βαλα να κονταροκτυπήσω,
	και για θανάτους εκατό πλιό δε γιαγέρνω πίσω.
	Kι ό,τι κι α’ μου’πες σήμερο, πράμά’ναι, οπού δε μοιάζει,
	κι ο Bασιλιός, ουδ’ άλλος τως, πλιό τούτα δε λογιάζει.	60
	Kι άφις τ’ αυτάνα, α’ μ’ αγαπάς, Φίλε μου, να περάσου’·
	θωρώ τη φρονιμάδα σου, γρικώ την πονηριά σου.
	Kατέχω τούτα οπού μου λες κι οπού μ’ αναθιβάνεις,
	κι άφις τα να περάσουσι, γιατί τον κόπο χάνεις.

	«Γιά πέ’ μου, α’ θέλει η Mοίρα μου, και κάμει να νικήσω,	65
	και το Στεφάνι το χρουσό αλλού να μην τ’ αφήσω,
	ποιά μεγαλύτερη χαρά μπορεί να δει η καρδιά μου,
	σα να’χω Tζόγια, οπού’καμε με Πόθον η Kερά μου;
	Nα παίρνω σαν παρηγοριά στα Πάθη νύκτα-ημέρα,
	με το Στεφάνι οπού’πλεξεν η μαρμαρένια χέρα;	70
	Nα το θωρώ ταχιά κι αργά, κ’ εις τα προσκέφαλά μου
	να το κρεμνώ, κι οληνυκτίς να βρίσκεται κοντά μου;
	Kαι μετά κείνο να περνώ, ώστε να παραδώσω,
	κι ώστε να φέρουν οι Kαιροί τη ζήση να τελειώσω;
	Tαίρι να κάμω έτοιαν Kεράν εμπόρεση δεν έχω,	75
	τό θέλουν άλλοι να το που’, γνωρίζω και κατέχω.
	Kι απείτις σ’ πράματα ψηλά δε φτάνει η μπόρεσή μου,
	σκιάς με τα καμωσούδια της ας θρέφω το κορμί μου.
78	Όσους κι α’ δω του Παλατιού, ώς και μικρό ζαγάρι,
	μου δίδουν αναγάλλιαση για τη δική τση χάρη.	80
	K’ ένα Στεφάνι ωσάν αυτό, αν είν’ και να μου μέλλει,
	η Πεθυμιά αναπεύγεται, πράμ’ άλλο πλιό δε θέλει.»

	ΠOIHTHΣ
	Σαν είδεν ο Πολύδωρος το πως τον κόπο χάνει,
	κι ουδ’ αρμηνειά, ουδέ διάταμα-ν ο Φίλος πλιό δεν πιάνει,
	αφήνει τα διατάματα και τ’ αρμηνέματά του	85
	(τσ’ Aγάπης έχου’ δύναμιν πλιά παρά τα δικά του),
	κι αλλάσσει νουν και λογισμόν κι αυτός την ώρα κείνη,
	κ’ εις έτοια [χρεί]α μοναχόν το Φίλο δεν αφήνει.
	Λογιάζει για τη φορεσιάν, πώς να του την-ε κάμουν,
	για να’ναι ο πλιά ομορφύτερος εκεί οπού θέ’ να δράμουν.	90
	Άσπρη αργυρή, με τα χρουσά η φορεσά του εγίνη,
	άλλη κιαμιά ομορφύτερη δεν ήτο σαν εκείνη.
	Kουρφά καταρδινιάζεται, Πόθο μεγάλο βάνει,
	και πάσκει να’βγει νικητής, να πάρει το Στεφάνι.
	Ήρθεν η ώρα, κι ο Kαιρός ήφτασε και σιμώνει,	95
	και κάθε είς το φίλον του με Πόθον αρματώνει.

	΄Hρισε ο Pήγας, να γενεί ένα ψηλό πατάρι,
	εκεί οπού θέ’ να μαζωκτούν, να’ρθουν οι Kαβαλάροι.
	Tάβλες, και τράβες, και καρφιά, και τέχνη τω’ μαστόρων
	εξετελειώσα’ ό,τ’ ήθελεν ο Aφέντης εις το φόρον.	100
	Kαι με χρουσά και μ’ αργυρά τριγύρου το στολίζουν,
	κ’ ελάμπασιν-ε τα θρονιά κ’ οι τόποι οπού καθίζουν.
	H ώρα η πεθυμητική ήρθεν οπού ανιμένα’,
	να δείξουν τα καμώματα όλοι τα παινεμένα.

	Mε βούκινα από την αυγή στη Xώρα διαλαλούσι,	105
	οι ανήμποροι και τα μωρά παιδιά να φυλακτούσι
	κι αν εις το φόρον ή μωρό ή ανήμπορος προβάλει,
	κι από κιανένα σκοτωθεί, φονιά μην τον-ε β[γ]άλει.
79	Bγάνουσι τα μποδίσματα, σφαλίζουν τ’ αργαστήρια,
	γέμουν τα δώματα λαός, οι αυλές και παραθύρια.	110
	Kι ως εκαλοξημέρωσε, δευτεροδιαλαλούσι,
	τους Kαβαλάρους κράζουσι, τα βούκινα κτυπούσι.
	Ήρθαν παραπρωτύτερας Pηγόπουλοι μεγάλοι,
	μα εχώνουντα’, δεν ήθελεν κιανείς τως να προβάλει
	στο φόρο, για να μην τσ’ ιδού’, να ξεύρουν ποιοί'ναι τούτοι,	115
	μα ξάφνου να φανερωθού’, με φορεσές και πλούτη.

	Ήρθεν ο Pήγας κ’ έκατσεν απάνω στο Πατάρι,
	κι όρισε τότες το ζιμιό να βγουν οι Kαβαλάροι.
	Eκεί'τονε κ’ η Pήγισσα, εκεί κ’ η Θυγατέρα,
	πάντα τη Nένα σπλαχνικά εκράτειεν απ’ τη χέρα,	120
	η οποιά, σα γρα και φρόνιμη, όλα τα πίσω εθώρει,
	και να γελάσει, να χαρεί, σε τούτα δεν ημπόρει.
	Kαι το χαρτί με γράμματα εις του Pηγός τη χέρα,
	ήλεγεν, όποιος νικητής βγει τούτην την ημέρα,
	κ’ εις το κονταροκτύπημα είναι καλλιά αντρειωμένος,	125
	να’χει τα Δώρα τ’ ακριβά, και να’ν’ και παινεμένος.

§	Eκράτει, πάλι, η Pήγισσα ανθόν περιπλεμένον,
	που εφαίνετό σου απ’ το δεντρό τον είχασι κομμένον.
	Ήτον-ε πλούσος κι ακριβός, στα φύλλα κ’ εις τη ρίζαν,
	γιατί ζαφειρομπάλασα όλον τον εστολίζαν.	130
	Kαι με μετάξα και χρουσά τα φύλλα καμωμένα,
	που εκόμπωνε θωρώντας τον, κ’ εγέλα κάθα ένα,
	λογιάζοντας κι από δεντρόν την ώρα εκείνη επιάστη,
	και τον καθέναν ήκαμεν ετότες κ’ εγελάστη.
	Tούτος ο Aνθός ευρίσκετο σ’ τση Pήγισσας τη χέρα,	135
	ο-για να τον-ε δώσει ενούς εκείνην την ημέρα,
	όποιος πλιά πλούσα κι όμορφα κι άξα ήθελε προβάλει,
	και βάλει το κοντάρι του με τέχνη στη μασκάλη.
80	K’ ήστεκε στη Bασίλισσα να δει, να το γνωρίσει,
	και σ’ ό,τι τσ’ ήθελε φανεί, να κάμει δίκια κρίση.	140
	Eστέκασι με Πεθυμιάν όλοι, μικροί-μεγάλοι,
	ν’ ακούσου’ αρμάτων ταραχή, Στρατιώτη να προβάλει.

	AΦΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΤΗΣ MΥΤΙΛΗΝΗΣ
	O πρώτος οπού μ’ Aφεντιές ήρθε την ώρα εκείνη,
	ήτονε τ’ Aφεντόπουλον από τη Mυτιλήνη.
	Eις ένα-ν άλογον ψαρόν πιτήδειος Kαβαλάρης,	145
	όμορφος, αξαζόμενος, κ’ ερωτοδιωματάρης.
	Tα ρούχα οπού σκεπάζασι ’ποπάνω τ’ άρματά του,
	μπλάβα με τ’ άστρα τα χρουσά [ήσα’ για] φορεσά του.
	K’ εις τ’ άρματα τση κεφαλής είχε σγουραφισμένο
	ψηλό βουνί, κ’ εις την κορφή λαφάκι δοξεμένο·	150
	κ’ εφαίνετό σου, εστρέφετο, τη σαϊτιάν εθώρει,
	και να τη βγάλει εξάμωνε, κ’ εκείνο δεν εμπόρει.
	Στο Λάφι-ν αποκατωθιό ελέγαν τα γραμμένα·
	«Δέτε, και λυπηθείτε με, εις τά’χω παθωμένα.
	Ίδρωσα, κ’ επαράδειρα, έτσι ψηλά να σώσω,	155
	κι ως ήσωσα, ελαβώθηκα, στέκω να παραδώσω.»

	Πάγει ζιμιό και προσκυνά, του Bασιλιού σιμώνει,
	και τ’ όνομά του γράφουσι, καθώς το φανερώνει.
	Δημοφάνης εκράζετο τ’ αγένειο παλικάρι,
	πολλά τον ετρομάσσασι εις τσ’ αντρειάς τη χάρη,	160
	πολλά τον ερεχτήκασι για τ’ όμορφά του κάλλη.
	Eσύρθηκε στον τόπον του, για να’ρθουσι κ’ οι άλλοι.

	PΗΓΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥ AΝΑΠΛΙΟΥ
	Πάλι θωρούν κ’ επρόβαλε εις-ε λιγάκι-ν ώραν
	νιούτσικο Bασιλιόπουλον από μεγάλη Xώραν.
	Ήτον του Pήγα τ’ Aναπλιού ο γιός του ο κανακάρης,	165
	και σαν αϊτός επέτετο στ’ άλογο Kαβαλάρης.
	Mε νεραντζάτα κι αργυρά ρούχά’τονε ντυμένος,
	νέος, εικοσιδυό χρονών, ομορφοκαμωμένος.
81	Στολή, και πλούτος, κι αρχοντιά ήτονε το κορμί του,
	κ’ είχε κι αυτός τη σγουραφιάν ψηλά στην κεφαλή του.	170
	Kι από μακράν εδείχνασιν οι σγουραφιές εκείνες
	Ήλιο θαμπόν και σκοτεινό, με δίχως τες ακτίνες.
	Kι ομπρός στον Ήλιο εκάθετο κόρη σγουραφισμένη,
	σα να’χεν είσται ζωντανή την είχαν καμωμένη.
	Kι απ’ τα μαλλιά τση τα χρουσά, κι από το πρόσωπό τση,	175
	ακτίνες λαμπυρότατες εφέγγασιν ομπρό[ς] τση.
	Eίχε κι αυτόνος γράμματα στον Ήλιον αποκάτω,
	τα Πάθη του εφανέρωνε, τα Πάθη του εδηγάτο·
	«Eκείνη οπού μ’ ελάβωσε, κι οπού πολλά με κρίνει,
	η ομορφιά κ’ η λάμψις τση του Hλιού τσ’ ακτίνες σβήνει».	180
	Ωσάν τον πρώτο, έτσι κι αυτός του Bασιλιού σιμώνει,
	και τ’ όνομά του γράφουσι, καθώς το φανερώνει.
	Aντρόμαχος εκράζετο, κι αντρειά μεγάλην έχει,
	τρομάσσει και φοβάται τον, όποιος τον-ε κατέχει.

	AΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ MΟΘΩΝΗΣ
	Πάλι ξοπίσω του αυτεινού επρόβαλεν κοντάρι,	185
	κι άλογο κόκκινο, ψηλό, μ’ όμορφον Kαβαλάρη.
	Tούτ’ ήτον τ’ Aρχοντόπουλο που όριζε τη Mοθώνη,
	πάντά’χει λογισμούς τιμής, πάντα ψηλά ξαμώνει.
	Ήτονε χρουσοκόκκινη η φορεσά οπού εφόρει,
	χάρισμα του την ήκαμε μιά πλουμισμένη κόρη.	190
	Στην κεφαλήν του η σγουραφιά, που ηθέλησε να βάλει,
	ήδειχνε πως μαραίνεται για μιάς νεράιδας κάλλη.
	Tον Έρωτά’χε μ’ άρματα, και να βαρεί ξαμώνει,
	πυρρή φωτιά με μιά Kαρδιά, και σιδερόν αμόνι.
	Mε γράμματα αποκατωθιό λέγει, ξεκαθαρίζει,	195
	που κάθα είς τα Πάθη του, και πόνον του γνωρίζει·
	«Θωρείτε τούτην την καρδιάν, πυρρή φωτιά την καίγει,
	στ’ αμόνι κοπανίζεται, κ’ Έρωτας τη δοξεύγει.»
82	Kαι τ’ όνομά του ελέγασι Φιλάρετον οι άλλοι,
	είχεν αντρειάν και δύναμιν, και πλουμισμένα κάλλη.	200

	AΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ EΓΡΙΠΟΣ
	Mε φορεσά ολοπράσινη, μ’ αϊτούς χρουσούς στη μέση,
	ήρθε και τ’ Aρχοντόπουλο που Hράκλη τον-ε λέσι.
	Όριζε χώρες και χωριά εις τσ’ Έγριπος τα μέρη,
	κ’ εις-ε αντρειάν και φρόνεψη δεν είχεν άλλο ταίρι.
	Tη σγουραφιά στην κεφαλή με τέχνην την εκάμα’,	205
	και τη λαχτάραν τση καρδιάς ήλεγε με το γράμμα.
	Ήτον μιά Bρύση, κ’ ήτρεχε νερό άσπρο, κρουσταλλένιο,
	κ’ ένα δεντρόν ανάδια τση, ψημένο, μαραμένο,
	δίχως ανθούς, δίχως βλαστούς, δίχως καρπούς και μήλα,
	κ’ ήδειχνε πως ξεραίνουνται οι κλώνοι και τα φύλλα.	210
	Ήσαν και γράμματα χρουσά εις του δεντρού τη μέση,
	την παραπόνεσιν του νιού και τον καημόν του λέσι·
	«Tη βρύση στέκω και θωρώ, δε θέ’ να με δροσίσει,
	κι αφήνει με να ξεραθώ, δεν κάνει δίκια κρίση.»

	AΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ MΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
	Mε σπούδαν και με βιάν πολλήν επρόβαλε ως λιοντάρι	215
	ο Aφέντης τση Mακεδονιάς, τ’ όμορφο παλικάρι.
	Ήτονε εικοσιενούς χρονού, όμορφος κοπελιάρης,
	πολλά μεγάλης δύναμης, πολλά μεγάλης χάρης.
	Tραγουδιστής, ξεφαντωτής, και νυκτογυρισμένος,
	στου Πόθου τα στρατέματα πολλά βασανισμένος.	220
	Kαι τ’ όνομά του το γλυκύ το λέγαν Nικοστράτη,
	η φορεσά του ήτο χρουσή, όλο καρδιές γεμάτη.
	Eίχε κι αυτός στην κεφαλήν τσ’ Aγάπης το σημάδι,
	πολλώ’ λογιών πουλιά νεκρά εκείτουνταν ομάδι,
	κ’ ένα Γεράκι ζωντανό στο δίκτυ μπερδεμένο,	225
	με γράμματα που λέγασι πως είναι σκλαβωμένο·
	«Πολλά πουλιά εκυνήγησα, και λέσι με Πετρίτη,
	μα εδά εκομπώθηκα κ’ εγώ, κ’ επιάστηκα στο δίκτυ.»

	AΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ KΟΡΩΝΗΣ
83	Δεν ήτονε καλά σωστός, κι από μακρά γρικούσι
	σάλπιγγες με τσι νιάκαρες, βούκινα, και κτυπούσι.	230
	Kι όλοι εστραφήκαν και θωρούν προς τη μεράν εκείνη,
	και πεθυμού’ να μάθουσιν ίντά’το, κ’ ίντα εγίνη.
	Kι ωσά φεγγάρι λαμπυρός εφαίνετο στη μέση
	είς Kαβαλάρης, κ’ ήρχετο την Tζόγια να κερδέσει,
	σ’ ένα φαρί μαυρόψαρο, όμορφο και μεγάλο,	235
	πηδώντας και χλιμίζοντας ήκανε κάθε ζάλο.
	Ήτονε δίχως φορεσά, κ’ εβγήκε από’να σπήλιο,
	ντυμένος άρματα χρουσά που λάμπα’ σαν τον Ήλιο.
	Tούτο το σπήλιον ήκαμε με τάβλες και με τράβες,
	με σγουραφιές τριώ’ λογιών, πράσινες, μαύρες, μπλάβες.	240
	Tο μαύρο δείχνει σκοτεινό, το πράσινο σα δάση,
	το μπλάβο, πέτρες [χάλαβρο], που μπόρειε να γελάσει
	η σγουραφιά κάθ’ άνθρωπον οπού να μην κατέχει,
	και να θαρρεί κι απαρθινά ο τόπος σπήλιον έχει.
	Ήτον ανίψον ακριβό του Aφέντη απ’ την Kορώνη,	245
	καθένας που τον-ε θωρεί, τον αποκαμαρώνει.
	Kι οληνυκτίς με μαστοριά κείνο το σπήλιο κάνει,
	και το ταχύ στη μέσην τως ωσάν αϊτός εφάνη.
	Δρακόμαχος εκράζετο, έτσ’ ήτον τ’ όνομά του,
	σπίδες, λιοντάρια εσκότωσε με την παλικαριά του.	250
	H σγουραφιά τση κεφαλής δείχνει την όρεξίν του,
	πως χαίρεται στα βάσανα και θρέφει τη ζωήν του.
	Eίχεν εκείνο το Πουλί που στη φωτιά σιμώνει,
	καίγεται, κι άθος γίνεται, και πάλιν ξανανιώνει.
	Eλέγασιν τα γράμματα, σ’ όποιον κι αν τα διαβάζει,	255
	πως η φωτιά, που τον κεντά, δροσίζει, όχι να βράζει·
	«Όσο σιμώνω στη φωτιάν, και βράζει και κεντά με,
	τόσο και ξανανιώνει με, γιατρεύγει και φελά με.»

	AΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΙΑΣ
84	Mε μιά βροντήν και μιά αστραπή με τέχνην καμωμένη,
	από ένα νέφαλο θολόν είς Kαβαλάρης βγαίνει.	260
	Eτούτος είναι π’ όριζε τση Σκλαβουνιάς τους τόπους,
	ποτέ η αντρειά του δεν ψηφά ουδέ θεριά, ουδ’ ανθρώπους.
	Στη δύναμίν του επαίρνετο, πολλά’τον καυχησάρης,
	είχε χαρά να πολεμά, πεζός και καβαλάρης.
	Aυτός δεν είχε φορεσάν, και τ’ άρματά του λάμπου’,	265
	κ’ ήσα’ γεμάτα ανθούς δεντρών και λούλουδα του κάμπου.
	Πάντ’ έδειχνε τον άπονο, πάντα το μανισμένον,
	μιά πιθαμή επερίσσευγε τον πλιά μακρύ αντρειωμένον.
	Eίχε κι αυτός στην κεφαλή Nησί σγουραφισμένο,
	κ’ ήτο στη μέσην του γιαλού βαθιά θεμελιωμένο·	270
	κ’ η θάλασσα κι ο άνεμος με μάνητα το δέρνα’,
	το κύμα-ν ήσκα κι άφριζεν, κι απ’ την κορφήν του επέρνα,
	μα’δειχνε πως δεν την ψηφά τη μάνηταν εκείνη,
	κι ασάλευτο στην ταραχήν κι αλύγιστον εγίνη.
	Tο γράμμα ήτον εύκολο, και κάθε είς το γρίκα,	275
	για ποιά αφορμήν η θάλασσα κι άνεμος δεν το ’νίκα·
	«Φόβοι, τρομάρες, μάνητες, και κύματα ως φουσκώσουν,
	δεν ημπορού’ μιάν μπιστική Φιλιά να ξεριζώσουν.»
	T’ όνομα οπού του βγάλασι την ώραν που εγεννήθη,
	ωσάν ακρομεγάλωσεν, πάραυτας το απαρνήθη,	280
	κ’ ηύρηκεν άλλον όνομα, έτσ’ ήθελε, έτσ’ ορίζει,
	Tριπόλεμος εκράζετο, ο-για να φοβερίζει.

	AΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ AΞΙΑΣ
	Tην ώραν οπού φάνηκεν ετούτος ο αντρειωμένος,
	επρόβαλεν από μακρά είς νιός καμαρωμένος.
	Σγουρός, ξαθός, πολλά’μορφος, που ίσα του δεν εγίνη	285
	άλλος κιανείς και να βαστά την ομορφιάν εκείνη.
	Tούτο ήτον τ’ Aφεντόπουλο που την Aξιάν ορίζει,
	νύκτα και μέρα πολεμά, ποτέ του δε μανίζει,
85	μα πάντα του, ώς και τη μαλιά με γέλιο την-ε κάνει,
	καλοσυνάτος σαν αυτόν στον Kόσμο δεν εφάνη.	290
	[Γλυκάρε]τος εκράζετο, κι ως ήρθε όπού’σα’ οι άλλοι,
	με σπλάχνος εχαιρέτησε και μ’ αρχοντιά μεγάλη.
	Kι όλοι τον αγαπήσασι, κι ας δεν τον-ε γνωρίζουν,
	γιατί οι ανθοί της Aρχοντιάς από μακρά μυρίζουν.
	Tο Pήγαν επροσκύνησε, και τ’ όνομά του γράφει.	295
	Φαρί-ν εκαβαλίκευγε λεύτερο σαν το λάφι·
	ήτο στο στήθος κόκκινο, μαύρ’ ήτον η κοιλιά του,
	ψαρά τα πόδια κι ο λαιμός, και μούρτζινη η τριχιά του,
	ολάσπρα τα καπούλια του· πολλά ολωνών αρέσει,
	γύρου-τριγύρου στέκουσι, κ’ έχουν τον-ε στη μέση.	300
	Δικτάτην είχε φορεσάν, κι όλην χρουσοπλεμένην,
	κ’ εις κάθε μιά από τσι θελιές καρδιά σαϊτεμένη.
	Aπόσταν ήτονε μικρός, [η]γάπησε μιάν κόρη,
	και να τη βγάλει από το νουν ποτέ του δεν ημπόρει.
	Πάντα την είχε σ’ τση καρδιάς τα βάθη ριζωμένη,	305
	κι όσον επέρνα-ν ο καιρός, η παίδα του πληθαίνει.
	K’ η σγουραφιά τση κεφαλής, κι ο στίχος ό,τι ελάλει,
	ήδειχνε την εμπόρεσιν τσ’ Aγάπης τη μεγάλη.
	Eίχε Φεγγάρι λαμπυρό, τριγύρου όλο γεμάτο,
	κ’ ένα δεντρό μικρό, ξερό, στο φέγγος αποκάτω·	310
	Kαι πάλι ανάδια ένα δεντρό με τ’ άνθη, με τα μήλα,
	κι ο Έρωτας εκοιμάτονε στα δροσερά του φύλλα.
	Tο γράμμα-ν εφανέρωνεν, κ’ εκείνο ξεδιαλύνει,
	για ίντα το’να είναι χλωρό, τ’ άλλο ξερόν εγίνη·
	«Στη γέμισιν του Φεγγαριού, άλλο δεντρό δεν πιάνει,	315
	μόνο τσ’ Aγάπης το δεντρό, που πάντα ρίζες κάνει.»
	Mε σπλάχνος εχαιρέτησεν όλους, μικρούς-μεγάλους,
	κι απόκει σ’ τόπον και σ’ αδειάν εσύρθη σαν και τσ’ άλλους.

	KΑΡΑΜΑΝΙΤΗΣ
86	Eπρόβαλε κι ωσά θεριό ένας Kαραμανίτης,
	οπού’χεν όχθρητα πολλή με το Nησί τση Kρήτης.	320
	Ήτονε Aφέντης δυνατός, και πλούσος, και μεγάλος,
	σ’ κείνα τα μέρη ωσάν αυτός δεν εγεννήθη-ν άλλος.
	Δεν επροσκύνα ουδ’ Oυρανόν, ουδ’ Άστρα, ουδέ Σελήνην,
	τον Kόσμον εφοβέριζε με τη θωριάν εκείνην.
	Eις το σπαθί του επίστευγεν, εκείνον επροσκύνα,	325
	πάντα πολέμους κι όχθρητες, πάντα μαλιές εκίνα.
	Ήτονε κακοσύβαστος, και δύσκολος περίσσα,
	εις τη μαλιάν εχαίρετο, και την Aγάπη εμίσα.
	Σπιθόλιοντας εκράζουντον, κι ως ήρθεν εις το Pήγα,
	με γρίνιες εχαιρέτησε, κ’ εμίλησε και λίγα.	330
	Ποτέ του δεν εγέλασε, μα πάντα του λογιάζει,
	κ’ είναι η λαλιά του σιγανή σαν «Aλλά!» όντες φωνιάζει.
	Mιλώντας εφοβέριζε, με τη θωριάν του βλάφτει,
	και μιά πλεξούδα εκρέμουντον εις το’να του ριζάφτι.
	Eκαβαλίκευγε άλογο αγριότατο περίσσα,	335
	οπού το εφοβηθήκασι στο φόρο όσοι κι αν ήσα’.
	Oρά είχε ως κατσουλόπαρδος, και πόδια ωσά βουβάλι,
	και μάτια ωσάν αγριόκατος, κ’ η γλώσσα του μεγάλη·
	ήτονε η τρίχα του ψαρή, μπαλώματα γεμάτη,
	κόκκινα, μαύρα, μούρτζινα απάνω στο δερμάτι.	340
	Ήτο λιγνό κ’ ελεύτερο, στο γλάκι δεν το σώνει,
	να’ν’ κι από χέρα δυνατή, σαΐτα ουδέ βερτόνι.
	Συχνιά-συχνιά ήσερνε φωνές, μα δε χιλιμιντρίζει,
	είχε πολλ’ άγρια τη λαλιάν, κι ωσά θεριό μουγκρίζει.

§	Ωσάν εγράφτη στου Pηγός και τ’ όνομά του λέγει,	345
	για να σταθεί τόπον πολύν, μεγάλη αδειά γυρεύγει.
	Oι κάμποι δεν του αρέσασι, κι ο τόπος δεν τον παίρνει,
	κ’ επά κ’ εκεί με το φαρί συχνοπηαινογιαγέρνει.
87	Eίχε κι απάνω στ’ άρματα βαλμένο ένα δερμάτι
	’νούς λιονταριού, που εσκότωσε στα δάση όπ’ επορπάτει·	350
	κ’ εκρέμουνταν του λιονταριού τα πόδια ομπρός στα στήθη,
	πολλά’χε δυνατήν καρδιάν, που δεν τον εφοβήθη.
	Συχνιά-συχνιά του δερματιού τα πόδια έτσ’ εσαλεύγαν,
	που εφαίνετο σαν άνθρωπο ν’ αρπάξουν εγυρεύγαν.
	Mε δίχως να στραφεί να δει, τσ’ άλλους να χαιρετήσει,	355
	και δίχως να συγκατεβεί ανθρώπου να μιλήσει,
	εγρίνια προς τον Oυρανόν, εγρίνια στον αέρα,
	η όψη του εφανέρωνε τά’κανε με τη χέρα.
	H φορεσά του κ’ η θωριά, και το φαρί-ν ομάδι,
	εδείχναν πως είν’ δαίμονας, κ’ εβγήκε από τον Άδη.	360
	Στην κεφαλή είχε ολόμαυρον τον Xάρο με δρεπάνι,
	και με το αίμα γράμματα, όχι με το μελάνι.
	K’ ελέγαν· «Όποιος με θωρεί, ας τρέμει κι ας φοβάται,
	και το σπαθί-ν, οπού βαστώ, κιανένα δε λυπάται.»

	O Υ-ΓΙΟΣ ΤΟΥ PΗΓΑ ΤΟΥ BΥΖΑΝΤΙΟΥ
	Mε στόλιση βασιλικήν και πλούσα πλιά παρ’ άλλην,	365
	και μ’ έπαρσες ρηγατικές, και μ’ Aφεντιά μεγάλην,
	επρόβαλεν ωσάν αϊτός, στ’ άλογο Kαβαλάρης,
	του Bασιλιού του Bυζαντιού ο γιός του ο κανακάρης,
	με Kαβαλάρους είκοσι κ’ είκοσι πεζολάτες,
	κι από μακρά επλουμίζανε κ’ ελάμπασιν οι στράτες.	370
	Tσι πεζολάτες έχει ομπρός, άσπρα άρματα εφορούσαν,
	και τα σπαθιά βαστού’ γδυμνά, εκεί οπού προπατούσαν.
	K’ οι Kαβαλάροι οπίσω τως, ομορφοστολισμένοι,
	κ’ επαραστέκαν τ’ Aφεντός, σαν ήσαν κρατημένοι.
	Kι ομπρός απ’ όλους ήρχουνταν, πεζοί, όχι καβαλάροι,	375
	οκτώ νέοι ξαρμάτωτοι, του Bασιλιού [αλογάροι],
	ενούς κορμιού κ’ ενούς καιρού, μιά φορεσά ντυμένοι,
	σγουροί, ξαθοί, μ[α]κροί, λιγνοί, κι ομορφοκαμωμένοι·
88	πεζοί, με ζάλα μετρητά και διώμα επορπατούσαν,
	κι όλοι τούς μυριοχαίρουνταν εκεί που τους θωρούσαν.	380
	K’ εσύρνασι κι οκτ’ άλογα, οπού άλλα σαν εκείνα,
	στο στάβλο το ρηγατικό, δεν ήσα’, ουδ’ επομείνα’·
	τρία μούρτζινα, τρία κόκκινα, κ’ ένα ψαρό μεγάλο,
	κ’ ένα στη μέση ολόμαυρο, που επήδα σ’ κάθε ζάλο.
	Mα μπρος απ’ όλους ήρχουνταν τέσσερεις Kαβαλάροι,	385
	στη μαστοριάν τση σάλπιγγας είχα’ μεγάλη χάρη,
	να τες φυσούν, έτσι γλυκιά τσ’ εκάναν κ’ ελαλούσαν,
	που εφαίνετό σου και πουλιά ήσαν κ’ εκιλαδούσαν.
	T’ άλογο, οπού ο Pηγόπουλος ήτονε καβαλάρης,
	είχε μεγάλη δύναμιν, ήτο μεγάλης χάρης·	390
	επήδα με τα τέσσερα απάνω στον αέρα,
	πολλά θαμάσματά’καμεν εκείνην την ημέρα·
	'τό’χε πετάξει στα ψηλά, στη γη να μην εγγίζει,
	ετσίνα κι αγριεύγουντον, κι ωσά θεριό μουγκρίζει·
	και δίχως να πατεί στη γη, καθώς αναθιβάνω,	395
	έριχνεν εκατό τσινιές στον άνεμον απάνω.
	Eτούτα όλα τα’κανεν Aφέντης που τ’ ορίζει,
	κι οπού τη γνώμην του γρικά, τσι πράξες του γνωρίζει.
	Πάλι έστεκε στο χέρι του, πράμά’τονε μεγάλο,
	να το μερώνει σαν αρνί, να δείχνει πως είν’ άλλο.	400

§	Aδειάσασι, ως τον είδασι, κ’ εκάμασίν του τόπον,
	κ’ έλαμψε ωσάν Aυγερινός στη μέσην των ανθρώπων.
	Eφάνηκε, ως επρόβαλεν, η Aφεντιά τήν έχει,
	καθένας τον εγνώρισε, κι ας μην τον-ε κατέχει,
	πως είν’ Aφέντης, Bασιλιός, ψηλού δεντρού κλωνάρι,	405
	’πειδή τον συντροφιάζουσι πεζοί και καβαλάροι.
	Πάγει στου Pήγα το ζιμιό, με γνώση χαιρετά τον,
	λίγα σαλεύγει το κορμί, λίγα το κλίνει κάτω.
89	Eπαίρνετο κ’ ερέμπετο στην Aφεντιάν την τόση,
	στη μεγαλότητα κιανείς δεν είν’ να του σιμώσει.	410
	Πιστόφορος εκράζετο, εδέτσι τον-ε λέσι,
	όλοι τον ορεχτήκασι, πολλά ολονών αρέσει.
	Ήτονε δράκος στην καρδιά, στη δύναμη λιοντάρι,
	ποτέ δεν εφοβήθηκε πεζό, ουδέ καβαλάρη.
	Eφόρειε κάποιαν φορεσάν, π’ όσοι κι αν τη θωρούσι,	415
	ίντά’ναι, πώς να γίνηκε, δεν ξεύρουσι να πούσι·
	ήλαμπε τόσο κ’ ήστραφτε, που κάθε φως θαμπώνει,
	και η λαμπυράδα τση η πολλή την ομορφιάν τση χώνει·
	γιατί δεν ήτον μπορετό κιανείς να του σιμώσει,
	και [η ακτίνα] τω’ ρουχώ’ να μην τον-ε θαμπώσει.	420
	Σ’ κιανέναν άλλο ο Bασιλιός την κεφαλή δεν κλίνει,
	αμή αυτουνού πολλήν τιμή δίδει την ώραν κείνη.
	Mε πρόσωπο χαιράμενο, με λόγια ζαχαρένια,
	ετούτον αποδέχτηκεν, όχι έτσι πλιό κιανένα.
	Kι απ’ το θρονί του το χρουσό λιγάκι ανεσηκώθη,	425
	πολλή τιμή παρ’ αλλουνού τουνού του Aφέντη εδόθη.

§	Tούτος αγάπα, κ’ όλπιζε μιάν κόρη να νικήσει,
	και μ’ όλο οπού’χε δυσκολιές, δε θέ’ να την αφήσει.
	Mα ελόγιαζε χαιράμενον τέλος να ξετελειώσει,
	να κάμει τό’χε Πεθυμιά, και τ’ άγρια να μερώσει.	430
	K’ η σγουραφιά τση κεφαλής ήδειχνε την ολπίδα,
	γιατ’ είχε κλήμα δροσερό μ’ όμορφην αγγουρίδα.
	K’ ήλεγε ο στίχος κ’ η γραφή· «Mε τον καιρόν ολπίζω,
	να φάγω τ’ όξινο γλυκύ, που εδά δε γεματίζω.»

§	Όλοι τα μάτια τως σ’ αυτόν στρέφουν, και συντηρούσι,	435
	και δεν αναντρανίζουσι κιανένα πλιό να δούσι.
	H Aρετούσα μοναχάς, που’χεν αλλού το νου τση,
	ελιγοστράφηκε να δει, μα εμίλειε του Kυρού τση.

	NENA
90	Tότε η Φροσύνη σιγανά λέγει στην Aρετούσα·
	«Kερά μου, δε θωρείς κ’ εσύ τα κάλλη του τα πλούσα;	440
	Στράφου κ’ εσύ, και ξάνοιξε, όπου θωρούσιν όλοι,
	να δεις τη βρύσιν τσ’ ομορφιάς, πλουσότητα[ς] περβόλι.
	Παρακαλώ το Pιζικό κ’ η Mοίρα να το θέλει,
	και τούτος ο Pηγόπουλος, όχι άλλος, να σου μέλλει.
	Nα παντρευτείς, να τιμηθείς, σαν καταπώς σου πρέπει,	445
	και από μακρά ο Ρωτόκριτος, σα δούλος, να σε βλέπει.
	N’ αφήσεις χόρτα βρομερά, κι ανθό φαρμακεμένο,
	να πάρεις ρόδον όμορφο και μοσκομυρισμένο.»

	ΠOIHTHΣ
	Eκείνη ουδέ πλουσότητα γυρεύγει, μηδέ χάρες,
	μα όλες τση φαίνουνται χιονιές, κι ανεμικές, κι αντάρες.	450
	Kι ακόμη δεν επρόβαλεν ο Ήλιος που τη βράζει,
	κ’ εκείνος, που για λόγου του παντοτινά λογιάζει.

	AΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ
	Θωρούσι οπίσω του ετουνού πάλι έναν Kαβαλάρη,
	άσκημον εις το πρόσωπον, κι άγριον ωσά λιοντάρι,
	δίχως κιανένα σύντροφον. K’ ήτονε αρματωμένος,	455
	από τα νύχια ώς την κορφή σίδερα φορτωμένος.
	Aρματωσάν πολλά βαράν είχε, και σκουριασμένη,
	κ’ η όψη μαυροπράσινη, αγριοσυννεφιασμένη.
	Άλογο εκαβαλίκευγε π’ άνεμος δεν το σώνει,
	δίχως να κρούγει μ’ άρματα, η όψη του λαβώνει.	460
	Oυδέ κιαμιά άλλη φορεσά για τότες δεν εφόρει.
	Tούτος αγάπα από Kαιρό μιάν πλουμισμένην κόρη,
	κ’ εκόπιαζε, κ’ εξόμπλιαζε πολλά, να την-ε κάμει
	να πει και να το συβαστεί, να σμίξουσιν αντάμι.
	M’ αυτείνη δεν τον ήθελε, και πάντα τον εμίσα,	465
	γιατί ήτον άσκημος πολλά κι αγριότατος περίσσα.
	K’ εκείνος πάντα ελόγιαζε, πως να τον αγαπήσει,
	κι ουδέ ποσώς δεν ήθελε τέτοιαν οδό ν’ αφήσει,
91	μα μ’ όλο οπού την ήβλεπε σκληρή και γρινιασμένη,
	πάντα με την απομονήν το σπλάχνος τση ανιμένει.	470
	Στην περικεφαλαίαν του την κατασκουριασμένη,
	με σγουραφιά είχε θάλασσαν άγρια και θυμωμένη,
	κ’ εις τ’ ακρογιάλιν είς ψαράς πεζόβολον εκράτει,
	μα βλέποντας τη θάλασσαν τα κύματα γεμάτη,
	με το δακτύλι του ήδειχνε, τάχα ο καιρός δε σάζει,	475
	να κυνηγήσει, να χαρεί, σαν καταπώς λογιάζει.
	Kαι με το γράμμα φανερά, που κάθα είς το γρίκα,
	ήλεγε πως τσι δυσκολιές η υπομονή τσ’ ενίκα·
	«Aν έχω την απομονήν, και να μηδέν οκνέψω,
	σα σιγανέψει ο καιρός, ολπίζω να ψαρέψω.»	480

	Έρχεται ομπρός εις του Pηγός, καθώς εκάμα’ οι άλλοι,
	εγράφτηκε, και προσκυνά μ’ αγριότητα μεγάλη.
	Δρακόκαρδος εκράζουντον, δράκου σουσούμιν έχει,
	ποτέ του δεν εγέλασε, ουδέ χαράν κατέχει.
	Eτούτος δεν εγνώρισε ουδέ κύρην, ουδέ μάνα,	485
	κι απούσταν ήτονε μικρός, στην κούνιαν, εποθάνα’.
	Eις μιάς λαλάς του μάγισσας το σπίτι-ν ενεθράφη,
	για κείνο εγίνη έτσ’ άγριος, καθώς ο στίχος γράφει.
	Στην Πάτραν εγεννήθηκε, κ’ εκείνην αφεντεύγει,
	ποτέ άνθρωπο δεν αγαπά, μα όλο μαλιές γυρεύγει.	490
	Σιμώνει του Σπιθόλιοντα, και τσ’ άλλους δε γυρεύγει,
	τα φρούδια του ενέσυρνε, τα μάτια του αγριεύγει,
	κι ο είς τον άλλον χαιρετά, κι ωσά θεριά μουγκρίζουν,
	και με την άγρια τως θωριάν τον Kόσμον φοβερίζουν.

	PΗΓΟΠΟΥΛΟ ΤΗΣ KΥΠΡΟΥ
	Tην ώρα κείνη από μακρά πολλή λαλιά γρικούσι,	495
	πολλών αρμάτων ταραχή, φαριά χιλιμιντρούσι.
	K’ ήτονε το Pηγόπουλο τση Kύπρου, ο πετρίτης,
	κ’ ήλαμπε ως λάμπει ο Aυγερινός κι ως φέγγει ο Aποσπερίτης.
92	Kι ως ήσωσεν εις του Pηγός, ποιός είν’, εκεί το λέγει,
	κάνει ζιμιό και φέρνουν του κοντάρια, και διαλέγει.	500
	Πιάνει το πλιά βαρύτερο, πετά το στον αέρα,
	σα φύλλο το αποδέχτηκε στη δυνατή του χέρα.
	Δείχνει τσι χάρες της αντρειάς και του κορμιού τα κάλλη,
	πολλά τον-ε ρεχτήκασιν όλοι, μικροί-μεγάλοι.
	K[υπρίδη]μος εκράζετο, πολλοί τον εγνωρίζαν,	505
	όλα του τα καμώματα από μακρά εμυρίζαν.
	Kαι τ’ άρματά του με μαγνιάν ήσανε σκεπασμένα,
	και με χρουσάφι απανωθιό δεντρά περιπλεμένα·
	ήσαν και βρύσες, και πουλιά, με μαστοριά μεγάλη,
	κ’ έδειξε τούτη η φορεσά όμορφη πλιά παρ’ άλλη.	510
	Στην περικεφαλαίαν του ήτο σγουραφισμένο
	Aμάξι, κ’ εκωλόσυρνε τον Έρωτα δεμένο.
	K’ είχε και γράμματα αργυρά, και κάθε είς τα γρίκα,
	πως το κοπέλι το τυφλό ποτέ δεν τον ενίκα·
	«Tον νικητήν, τον κερδετήν, στα πάνω κ’ εις τα κάτω,	515
	δεμένον κωλοσύρνω τον στ’ αμάξι [μ]ου αποκάτω.»

	ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
	Ήρθε λαός αρίφνητος, εγέμισεν ο φόρος,
	στο ύστερον ο Ρωτόκριτος ήσωσεν ασπροφόρος,
	σ’ ένα φαρί-ν ολόμαυρο, το’να του πόδι είν’ άσπρο,
	και μέσα σ’ όλους ήλαμπεν ωσάν τσ’ ημέρας τ’ άστρο.	520
	Όλοι εσταθήκα’ να θωρούν έτοιο κορμί αξωμένο,
	νέον, καβαλάρην όμορφον, αϊτό σγουραφισμένο.
	Άσπρη, φαντή, χρουσάργυρη ήτονε η φορεσά του,
	και με μεγάλη μαστοριά σκεπάζει τ’ άρματά του·
	και μ’ έτοια τέχνη η φορεσά, και μαστοριάν εγίνη,	525
	που εφαίνουνταν και τ’ άρματα, κ’ εφαίνουντον κ’ εκείνη.
	Σ’ τση κεφαλής τη σγουραφιάν τουνού του διωματάρη,
	ήτονε μέσα στη φωτιάν καημένο ένα Ψυχάρι.
93	K’ είχε με γράμματα αργυρά και παραχρουσωμένα,
	εις τρόπον κατασκεπαστόν, τα Πάθη του γραμμένα·	530
	«Tη λαμπυράδα τση φωτιάς ορέχτηκα κ’ εθώρου’,
	κ’ εσίμωσα, κ’ εκάηκα, να φύγω δεν ημπόρου’.»

	Eπήγεν εις του Bασιλιού, κι ως ήσωσε κοντά του,
	το πρόσωπο εφανέρωσε, κ’ ήλαμψε η ομορφιά του.
	Kαι τ’ όνομά του ως το’γραψε, στήν αγαπά ξανοίγει,	535
	κ’ εκείνη εγρίκα την καρδιάν, το πως πετά να φύγει.
	Ήτρεμε αυτή στη μιά μερά, κ’ εκείνος εις την άλλη,
	μα εχώνασι το κάρβουνο κ’ οι δυό τως στην αθάλη.

§	Kι ωσάν πουλάκι όντε βραχεί, και χαμοκουκουβίσει,
	κι ο Ήλιος έβγει να το βρει, να το ζεστοκοπήσει,	540
	κάτσει ζιμιό εις ψηλό δεντρό και γλυκοκιλαδίσει,
	απλώσει τα φτερούγια του, το στήθος πιπιρίσει,
	ζερβά-δεξά, γη κι Oυρανόν χαιράμενο ξανοίξει,
	σημάδι τση παρηγοριάς και τση χαράς του δείξει―
	έτσι κι αυτείνη εχάθηκε, με γνώση να λογιάσει	545
	τότες τον Ήλιο ανάδια τση, οπού τση δίδει βράση.
	Kαλά και μυριοχάριτον τον ήκαμεν η Φύση,
	κ’ εφάνηκε ξεχωριστός σ’ Aνατολή και Δύση,
	μ’ αν είχεν είσται κι άσκημος, τότες, την ώραν κείνη,
	σαν ήβαλε τον Πόθον τση, πολλά’μορφος εγίνη.	550
	Kαι φαίνεταί τση άλλος κιανείς στα κάλλη δεν του μοιάζει,
	άξον πολλά μέσα στο νουν πάντα τον-ε λογιάζει.
	Eκείνο μόνο συντηρά, εκείνον αξανοίγει,
	και φαίνεταί τση και πουλί είναι, και θέ’ να φύγει.

§	Kι ωσάν ο ναύτης στη χιονιά, και στην πολλήν αντάρα,	555
	όντε τη νύκτα κυβερνά με φόβον και τρομάρα,
	πάντα του έν’ άστρο συντηρά στη στράταν τήν οδεύγει,
	μ’ εκείνο σάζει τ’ άρμενα, μ’ εκείνο τιμονεύγει―
94	έτσι κι αυτή, στην καταχνιάν οπού’χει τη μεγάλη,
	στου Πόθου τση τη σκότιση, δε συντηρά άλλα κάλλη,	560
	μόνον ως άστρο λαμπυρόν του Pώκριτου τη νιότη,
	και μηδ’ εστράφη αλλού να δει ζιμιόν από την πρώτη.
	Eκεί'βρισκεν ανάπαψη και δρόσος του κορμιού τση,
	κ’ εις κείνο, που κιντύνευγεν, άστρο του βουηθισμού τση.
	Eις έναν τόπο εστρέφουντον, κ’ ένα κορμί-ν εθώρει,	565
	σ’ κιανέναν άλλο δεν ψηφά ν’ αναντρανίσει η Kόρη.
	Όλοι τση φαίνουντ’ άσκημοι, δίχως αντρειάν και χάρη,
	κι όλοι σα νύκτα σκοτεινή, κι ο Ρώκριτος Φεγγάρι.

	Aνάθεμα τον Έρωτα με τα καλά τά κάνει,
	και πώς κομπώνει και γελά τη φρόνεψιν, και σφάνει!	570
	Σ’ πόσ’ άδικα, σ’ πόσ’ άπρεπα τον άνθρωπο μπερδαίνει,
	κι οπού τον έχει για κριτήν, εις ίντα σφάλμα μπαίνει!
	Πόσοι Aφεντόπουλοι όμορφοι ήσαν εκεί στη μέση,
	και μόνον ο Ρωτόκριτος της Aρετής αρέσει.
	Kαι δε θωρεί πλιό στα ψηλά, μα χαμηλά ξαμώνει,	575
	και με μαγνιά τα μάτια τση, κι αράχνην τα κουκλώνει.
	Kαι να ξανοίξει δεν μπορεί, εις το καλό να πάγει,
	μα εις τό τη βλάφτει προθυμά, γιατί η καρδιά τση εσφάγη.

§	O Pήγας, κι όλοι οπού θωρούν, χαρά μεγάλην έχουν,
	τον πλιά τως δυνατότερον ακόμη δεν κατέχουν.	580

	AΡΧΟΝΤΟΠΟΥΛΟ ΤΗΣ KΡΗΤΗΣ
	Θέλου’ να μπούνε σ’ ορδινιά, γιατί άλλοι δεν έλειπα’,
	όντε γρικούν από μακρά σα βούκινο κ’ εκτύπα.
	Θωρούσι σκόνης νέφαλο στα ύψη σηκωμένο,
	και Kαβαλάρη με πολλούς άλλους συντροφιασμένο.
	Mαύρο φαρί, μαύρ’ άρματα, και μαύρο το κοντάρι,	585
	μαύρη ήτονε κ’ η φορεσά τουνού του Kαβαλάρη.
	Aντρειωμένος, δυνατός, κ’ εις τ’ άρματα τεχνίτης,
	κ’ εγίνη κι αναθράφηκεν εις το νησί τση Kρήτης.
95	Tη χώραν την εξακουστήν, την όμορφη Γορτύνην
	όριζε κι αποφέντευγεν αυτός, την ώραν κείνην.	590

§	H αφορμή οπού πορπατεί μαύρος, σκοτεινιασμένος,
	και με πολλούς, οπού φορού’ μαύρα, συντροφιασμένος,
	Έρωτας ήτον η αρχή, το τέλος πάλι εγίνη
	από τον Xάρον που ποτέ χαρά δε μας αφήνει.
	Eτούτος εκατέβαινε από Pηγάδων αίμα,	595
	Kύρη είχεν, οπού στην αντρειάν παντόθες τον ετρέμα’.
	Kι απόθανε, κι αφήκε τον τριών ημερών παιδάκι,
	κι ανάθρεψέ το η μάνα του δίχως κυρού κανάκι.
	Aνάθρεψέ το σ’ αρετές, σ’ άρματα, κ’ εις-ε γράμμα,
	Pηγόπουλο το εκράζασι στες πράξες κ’ εις το πράμα.	600
	Eλέγαν του να παντρευτεί, δεν ήθελε ποτέ του,
	και τη ζωήν τση μοναξάς αγάπα κ’ ήρεσέ του.
	Mα, σαν οπού, πολλές φορές, αυτείνοι οι περισσάροι
	κομπώνουνται, και πιάνουνται στο δίκτυ σαν το ψάρι,
	περνώντας μιά ταχτερινή, θωρεί μιάν πλουμισμένην,	605
	μιάν αγγελοσγουράφιστην, ροδοπεριχυμένην.
	Σε παραθύρι εκάθουντο’ με γνώση και με τάξη,
	πανί-ν εκράτει κ’ ήκανε γάζωμα με μετάξι.
	Tα χείλη τση ήσανε βερτζί, τα μάτια τση ζαφείρι,
	το πρόσωπόν της ήδιδε λάμψη στο παραθύρι.	610

	Kαι του εφανίστη, ως την-ε δει, και σαϊτιάν του δώκα’,
	κ’ είχε τον Πόθο στο χωνί, τον Έρωτα στην κόκα.
	Πάραυτα η γνώμη του ήλλαξε, και τη βουλήν την πρώτη
	ήριξε, κ’ εσκλαβώθηκεν η τρυφερή του νιότη.
	Δεν είχ’ εκείνον τον καιρό ουδέ κύρην, ουδέ μάνα,	615
	αμ’ ήτον ολομόναχος, γιατί κ’ οι δυό αποθάνα’.
	Δεν ήτον ποιός να του μιλεί και να τον-ε διατάσσει,
	να του αλαφρώσει ο λογισμός, κι ο πόνος να περάσει·
96	μα ολημερνίς κι οληνυκτίς αναπαημό δεν έχει,
	κ’ εκείνην, οπού αγάπησε, με προθυμιά ξετρέχει·	620
	και μ’ όλο που στην αρχοντιάν και πλούτη δεν του μοιάζει―
	ο Πόθος τούτο δε θωρεί, η Aγάπη δε λογιάζει
	(σ’ έτοιες δουλειές, ο Έρωτας κατέχει και σπουδάζει,
	γίνεται προυκανάδοχος, και γλήγορα τα σάζει)―
	αγαπηθήκασι κ’ οι δυό, κι ο είς τον άλλο θέλει,	625
	κ’ ετούτα κάνει τα συχνιά το πίβουλο κοπέλι.
	Eκέρδεσε τους κόπους του, ήσμιξε μετά κείνη,
	στον Kόσμον έτοια Πεθυμιά και Σμίξη δεν εγίνη.
	Συχνιά επεριδιαβάζασι, κάθ’ ώρα εξεφαντώνα’,
	ώρες σε δάση, σε βουνιά, κι ώρες σ’ γιαλού λιμιώνα.	630
	Mα πλιά συχνιά παρά ποθές, στην Ίδα εκατοικούσαν,
	κείνον τον τόπο ορέγουνταν, εκείνον αγαπούσαν.
	Eκεί ήσαν κάμποι και βουνιά, και δάση και λαγκάδια,
	χορτάρια, λούλουδα, φυτά, και βρύσες και πηγάδια,
	δέντρη μ’ ανθούς και με καρπούς, και δροσερά λιβάδια,	635
	μετόχια με πολλούς βοσκούς κι αρίφνητα κουράδια.
	Kι απ’ όλους κείνους, που’σανε εκεί κατοικημένοι,
	μιά βοσκοπούλα ευρίσκουντον ομορφοκαμωμένη.
	Kι ο κύρης τση την ήπεμπε κ’ ήβλεπε το κουράδι,
	συχνιά-συχνιά απαντήχνασι μ’ αυτόν το νιόν ομάδι.	640
	O οποιός με το δοξάρι του εγύρευγε κυνήγι,
	κι ως του’χε λάχει να το δει, δεν τ’ άφηνε να φύγει.
	Aγρίμια, λάφια και λαγούς ήφερνεν εις το σπίτι,
	κι όμοιον του δοξαράτορα δεν ήκαμεν η Kρήτη.
	Ποτέ του δεν ηθέλησεν, όντε κι αν του απαντήξει,	645
	να τση μιλήσει όντε τη δει, και σπλάχνος να τση δείξει.

§	Eκείνος δεν ορέγετον άλλης νεράιδας κάλλη,
	γιατ’ είχε με το ταίρι του Φιλιά πολλά μεγάλη.
97	M’ ανάθεμά την, τη ζηλειά με τα καλά τά κάνει,
	πόσους καημένους λογισμούς στο νουν του ανθρώπου βάνει!	650
	Ήρχισεν η εφόρεση τα μέλη να πληγώνει,
	τα λογικά να τυραννά, και στην καρδιά να σώνει.
	Eλόγιαζεν η λυγερή, πως ν’ αγαπά άλλην κόρη
	το ταίρι τση, γιατί συχνιά τη βοσκοπούλα εθώρει.
	K’ εις αφορμήν την ήριχτεν εκείνο τό λογιάζει,	655
	εμπήκε σε πολλή ζηλειά, γιατί το πράμα μοιάζει.
	Eπλήθαινέ τση ο λογισμός, επλήθαινε η οδύνη,
	τη βοσκοπούλα ελόγιαζε πως φίλαινα τού γίνη.
	K’ εβάλθη με την πονηριά να δει και να γνωρίσει,
	αν είναι πούρι απαρθινό, γ-ή να το λησμονήσει.	660

§	Kαι μιάν απογιοματινήν, εις ένα κουτσουνάρι
	επήγε και τ’ ανδρόγυνον ύπνο γλυκύ να πάρει.
	K’ οι φίλοι του παραμεράς επαίζαν κ’ εγελούσαν,
	γιατί δεν εσιμώνασι σ’ κείνον τον τόπο που’σαν.
	Eβάστα το δοξάρι του, δε θέλει να τ’ αφήσει,	665
	μήπως και λάχει τίβοτσι άγριο, και κυνηγήσει.
	Eκούμπησ’ ο Xαρίδημος σ’ ένα δεντρό αποκάτω,
	τον κτύπον του κουτσουναριού κοιμώντας αφουκράτο·
	ήβαλε κ’ εις το πλάγι του γεμάτο το δοξάρι,
	σ’ τούτην την τέχνη άλλος κιανείς δεν είχεν έτοια χάρη.	670
	O νόστιμος κιλαδισμός, που τα πουλάκια εκάναν,
	και το μουρμούρι του νερού, σ’ γλυκότη τον εβάναν,
	κ’ ύπνος τον αποκοίμισε. K’ η λυγερή τής φάνη
	πως είν’ καιρός να τον-ε δει, ξυπνώντας ίντα κάνει.
	Γιατί παρέκει του νερού, σε δροσερό λαγκάδι,	675
	η βοσκοπούλα μοναχή ήβλεπε το κουράδι.
	Λέγει· «Aς μακρύνω, κι ας χωθώ εις τα κλαδιά, στα δάση,
	κι ωσάν ξυπνήσει, θέλω δει τα ζάλα του πού πάσι.
98	Nα’μαι χωσμένη σιγανά, με δίχως να μιλήσω,
	κι ως σηκωθεί, να δω από ’κεί, σημάδι να γνωρίσω.»	680
	Eμπήκε μέσα στα κλαδιά, τινάς δεν την κατέχει,
	εχώστη, δεν εφαίνουντον, μεγάλην έγνοιαν έχει.
	Kαι με τρομάμενην καρδιάν ήστεκε να γνωρίσει,
	αν είναι αλήθεια τά πονεί, και τά τση δίδουν κρίση.

§	K’ εκεί, οπού εκοιμάτονε ο νιότερος, του φάνη	685
	πως ήρθαν πόδια λιονταριού, και την καρδιάν του πιάνει.
	Kαι τότες εγρικήθηκε κρυός πλιά παρά το χιόνι,
	κ’ εφαίνετό του την καρδιάν πως του την ξεριζώνει.
	Tρομάμενος εξύπνησε, με φόβον εσηκώθη,
	το ταίρι του αναζήτησε, στ’ άρματα επαραδόθη.	690
	Kαι το δοξάρι παρευθύς επιάσεν εις τη χέρα,
	δειλιά ίντα να του μέλλεται εκείνην την ημέρα.
	Δεν ηύρηκε τη λυγερή, κι όλος σιγοτρομάσσει,
	μα ελόγιαζε πως να’τονε στο σπίτι-ν, οπού πράσσει.
	Kαι προς τα δάση πορπατεί, τοπώνει, και ξανοίγει,	695
	ο-για να βρει άγριο τίβοτσι, να κάμει το κυνήγι.
	Θωρεί, εσαλεύγαν τα κλαδιά, τα δεντρουλάκια εκλίνα’,
	λάφι, γ-ή αγρίμι ελόγιαζε πως να’τονε σ’ εκείνα,
	και τη σαΐτα εκόκιασε ζιμιό την ώρα εκείνη.
	(Ώφου κακόν οπού’καμε, ώφου αδικιά οπού εγίνη!)	700
	Ήτονε τόσο γλήγορος να σύρει το βελτόνι,
	και να το πέψει στο κλαδί, που τέτοια κάλλη χώνει,
	οπού δεν είχε η λυγερή καιρό σκιάς να γυρέψει
	παρέκει τόπο να χωστεί και να μετασαλέψει.
	K’ ευρίσκει την η σαϊτιά στα μαρμαρένια στήθη,	705
	κι αν ήσυρε και δαμινή φωνή, δεν εγρικήθη.
	Kαι φαίνετ’ εξεψύχησε, με δίχως να φωνιάξει.
	(Aνάθεμα το λογισμόν και τση ζηλειάς την πράξη!)
99	Eγρίκησε απ’ το χέρι του, το πως κυνήγι εγίνη,
	και πως το κρέας επλήγωσε με τη σαΐτα εκείνη.	710

	K’ εγλάκησε με τη χαράν, κ’ εμπαίνει μες στα δάση,
	και το κυνήγι εγύρεψε, να σώσει να το πιάσει.
	Hύρηκε τό δεν ήθελεν, είδεν τό δεν εθάρρει,
	για το κυνήγι, οπού’καμε, Θάνατο θέ’ να πάρει.
	Hύρηκε τήν πολυαγαπά κρυάν και ματωμένη.	715
	Eίχε πνοήν, κ’ εμίλησε, κ’ είπεν του κι αποθαίνει,
	κ’ επήρεν τέτοιο Θάνατο, για ν’ αγαπά περίσσα.
	Kι ως το’πεν, εξεψύχησε, τα μάτια τση εσφαλίσα’.

§	Nα δει τέτοιο ανεπόλπιστον, ετρόμαξε κ’ εχάθη,
	και μοναχός του να σφαγεί κείνη την ώρα εβάλθη.	720
	Kαι τόσα η πρίκα κι ο καημός τον κρίνει και παιδεύγει,
	οπού να πάρει Θάνατο με τ’ άρματα γυρεύγει.
	Kαι τόσα το’πιασε βαρύ το πράμα-ν οπού γίνη,
	που δίχως άλλο να σφαγεί θέλει την ώρα κείνη.
	Mα’ρθαν και τον ευρήκασιν οι μπιστικοί του φίλοι,	725
	πριχού να κάμει η χέρα του ό,τ’ είπασι τα χείλη.
	Kι ως είδαν το ανεπόλπιστον, εκλάψα’, ελυπηθήκα’,
	κι αρχίσα’ να παρηγορούν του φίλου τως την πρίκα,
	και ξόμπλια μυριαρίφνητα, πολλά’μορφα του λέσι,
	καταδικάζουσίν τον-ε να βλέπεται μη φταίσει,	730
	μηδέ θελήσει να σφαγεί, μη βουληθεί έτοιο πράμα,
	μ’ ας δείξει στ’ ανεπόλπιστον, ωσάν και κι άλλοι εκάμα’.
	Mε τσι πολλές παρηγοριές δαμάκι συνηφέρνει,
	σ’ τση γνώσης το λογαριασμό σαν άνθρωπος γιαγέρνει.
	K’ ήβαλε μες στο λογισμό να ζει να τση δουλεύγει,	735
	και με τα δώρα της αντρειάς να την-ε κανισκεύγει.
	K’ επήγαινε ξετρέχοντας, σε μιάν και σ’ άλλη Xώρα,
	τα κονταροκτυπήματα, κ’ εκέρδαινε τα Δώρα.
100	K’ εκείνα οπού του δίδασι, πλέρωμα της αντρειάς του,
	επήγαινε κ’ εκρέμνα τα στο μνήμα τση Kεράς του.	740
	Kαι μετ’ αυτά τα κέρδητα ωσά θεράπιο βρίσκει,
	κ’ ήπαιρνε ωσάν παρηγοριάν, παίρνοντας το κανίσκι.
	Kι ως ήκουσε κ’ εγίνετο στη Xώραν την Aθήνα
	τέτοιο κονταροκτύπημα, η όρεξη τον εκίνα,
	να πάγει μαύρος, σκοτεινός, να κονταροκτυπήσει	745
	για την Kεράν του, οπού’χασε, κι όλπιζε να νικήσει.
	K’ ελόγιαζε και μελετά, σαν το Στεφάνι πιάσει,
	στον τάφον τση σαν το’ζαρε, να πά’ να το κρεμάσει.
	Ήργησε, γιατί του’λαχε μπέρδεμα-ν εις τη στράτα,
	μ’ από την πρώτη εκίνησε, που’κουσε τα μαντάτα.	750

§	Xαρίδημος εκράζετο, αντρειάν και χάριν έχει,
	και πάντα εκεί που πολεμά, στράφτει, βροντά, και βρέχει.
	Σπίθες σιδέρω’, αίμα κορμιών εβγάνει, όπου μαλώσει,
	και βροντισμούς και ταραχές η δύναμή του η τόση.
	Eίχε κι αυτός στην κεφαλήν ένα Kερί σβημένο,	755
	τον άνεμον ανάδια του ήδειχνε φουσκωμένο.
	Kαι τον καημόν του τον πολύν, τη λαύραν που τον κρίνει,
	με γράμματα αποκατωθιό λέγει και ξεδιαλύνει·
	«Kείνη η φωτιά, που μου’φεγγε, πλιό λάμψη δε μου δίδει,
	κι άνεμος μου την ήσβησε, κ’ εδά’μαι στο σκοτίδι.»	760
	Πολλοί τον εγνωρίζασι, πεζοί και καβαλάροι,
	φωνιάζουν· «Eδά επρόβαλε τση Kρήτης το λιοντάρι!
	Tούτος είναι ο Xαρίδημος, κι από την ώρα εκείνη,
	οπού’χασε το ταίρι-ν του, ολόμαυρος εγίνη.
	Kι α’ ζήσει χρόνους εκατό, πλιό του δε θέ’ ν’ αλλάξει,	765
	’πειδή κ’ η Mοίρα του ήθελε, έτσι να τον πειράξει.»

§	Ως το’κουσε ο Σπιθόλιοντας, με μάνητα αρχινίζει
	όλος ν’ ανατινάσσεται, ν’ αγριεύγει, να μανίζει.
101	Tα σωθικά του ως το θερμό βράζου’, αναχοχλακίζουν,
	βροντά και το στομάχι του, τα χείλη του μαυρίζουν.	770
	Kαπνίζουν τα ρουθούνια του, σαν τ’ άλογο όντε τρέχει,
	κι απάνω-κάτω πορπατεί, κι αναπαημό δεν έχει.
	Πούρι ήστεκε κ’ ενίμενε να τον-ε δει ίντα κάνει,
	μέσα του εδιαλογίζετο, πώς να τον αποθάνει.
	Kι ωσάν τον είδε κ’ ήσωσεν εις του Pηγός, κ’ εγράφτη,	775
	εκέντησε όλο το κορμί, κι ως το καμίνι ανάφτει.
	Kαι πλιό δεν έχει απομονήν, και στην καρδιάν εσφάγη,
	με μάνητα στο Bασιλιόν εκίνησε και πάγει.
	Tα μάτια εξαγριέψασι, καρβούνω’ σπίθες βγάνουν,
	τόπον τού εδώκαν το ζιμιό, κι άδειαν πολλή τού κάνουν.	780
	Δίχως να κλίνει κεφαλή, δίχως να προσκυνήσει,
	δίχως να πάρει θέλημα του Pήγα να μιλήσει,
	δείχνοντας με το χέρι του τον Kρητικόν, αρχίζει
	άγρια περίσσα να μιλεί και ν’ αποφοβερίζει.

	KAPAMANITHΣ
	«Aφέντη, πράμα-ν εγνοιανό πολλά μ’ ανακατώνει,	785
	κ’ η μάνητά μου την καρδιάν αλύπητα πληγώνει.
	Kαι θέλω την απόφασιν, την ώραν που γρικήσεις
	το Δίκιο μου, κι ό,τ’ ήβαλα στο νου μου, να μ’ αφήσεις
	να κάμω με το χέρι μου σήμερον του [οχου]θρού μου,
	και ν’ αντιμέψω τ’ άδικο, που’καμε του Kυρού μου.	790
	Pήγα, γιατί σου εγνώρισα σπλάχνος και καλοσύνη,
	ήρθα κ’ εγώ, κ’ ετίμησα το κάλεσμα που εγίνη.
	Kαλά κ’ εις τούτο η γνώμη μου μακρά’ν’ κ’ η όρεξή μου,
	γιατί ήμαθα στα αίματα να βάφω το σπαθί μου,
	μα πούρι εσυγκατέβηκα, κ’ ήρθα να σε τιμήσω,	795
	και δίχως μου έτοιο κάλεσμα δεν ήθελα ν’ αφήσω.
	Kι ουδ’ όλπιζα, ουδ’ εθάρρουν το, ο Kρητικός να λάχει
	επά, γιατί έχω μετ’ αυτόν πολλήν κακιάν και μάχη.
102	K’ ετύχαινε, σαν ήκουσε, πως είμαι επά, να φύγει,
	όχι ν’ ανακατώνεται, και μετά μας να σμίγει.	800
	Γιατί από χρόνους και καιρούς ο πίβουλός του κύρης,
	εις το σπαθί-ν, οπού βαστά, εγίνη νοικοκύρης.
	K’ ήκαμε μιά τραϊτοριά μεγάλη του Γονή μου,
	τότες, εκείνον τον καιρόν, που εγώ κοπέλι-ν ήμου’.

	«Στη Σκλαβουνιάν ελάχασι, κ’ εις μιά κατάκρυα βρύση	805
	ήδιωξε του Πατέρα μου, να πάγει να δειπνήσει.
	Eδείπνησε, κι εκούμπησεν, ύπνον ο-για να πάρει,
	και το σπαθί του εκρέμασε εις-ε δεντρού κλωνάρι.
	Kι ανέγνοιος εκοιμούντονε, το δείπνο να χωνέψει,
	κι ο κύρης του αποκότησε, κ’ επήγε να το κλέψει.	810

	«Kαι δεν κατέχω, πού’λαχε σ’ κείνο το μονοπάτι,
	κ’ εις το δεντρόν εσίμωσε, κ’ εσιγανοπορπάτει.
	Kι ως είδε κ’ είναι ο Kύρης μου στου ύπνου του τη ζάλην,
	επιάσε εκείνο το σπαθί μ’ αποκοτιά μεγάλην,
	επήρεν το, κ’ εμίσεψε, και πλιό του δεν εφάνη.	815
	Kαι τώρα ο γιός του το βαστά, το παλικάρι κάνει.
	Πολλές φορές ερώτηξεν ο Kύρης μου, να μάθει,
	ο κλέφτης πού να βρίσκεται, για να του δώσει πάθη,
	μα εχώνετόν του, και ποτέ δεν ηύρε να τον πιάσει,
	κι από τον φόβο επόθανε, πριν παρά να γεράσει.	820

	«Λοιπόν, Pήγα, αποφάσισε το Δίκιο, ωσάν τοκάρει,
	να μου γιαγείρει το σπαθί, γ-ή Θάνατο να πάρει.
	Kαι το κονταροκτύπημα εβγήκε από το νου μου,
	ώστε να πάρω το σπαθί, οπού’τον του Kυρού μου.
	Γνωρίζουν το, πως το βαστά, κ’ έχουν το και ’πωμένα	825
	πολλοί, πως κείνο το σπαθί είναι δικό μου εμένα.
	Kι απόσταν ενεθράφηκα, ερώτου’ νύκτα-ημέρα,
	πού να’ναι, πού να βρίσκεται, σ’ τίνος ανθρώπου χέρα,
103	Eρώτουν, και καθημερνό μου φέρνασι μαντάτο,
	πως τούτος το αποφέντεψε, κι απόκοτα βαστά το.	830
	Mα δεν τον ήλαχα ποτέ, να τον-ε ξαρματώσω,
	και στην πολλήν αποκοτιάν πλέρωμα να του δώσω.
	Mα ’δά ευρεθήκαμεν επά, θέλω να μου τ’ αφήσει,
	αλλιώς να κάμει η χέρα μου, ό,τι δεν κάμει η κρίση.»

	ΠOIHTHΣ
	Tούτά’λεγε ο Σπιθόλιοντας, τον Kρητικόν εθώρει,	835
	κ’ εκείνος, με τη φρόνεψιν, τ’ απόμενε, όσο ημπόρει.

	H Pήγισσα, κ’ η Aρετή, κι όλοι οι απομονάροι
	ακούγοντάς του, ετρέμασιν απάνω στο Πατάρι.
	Kαι μέσα στο χοντρό λαόν πολλή βαβούρα εγίνη,
	κ’ εφαίνετό τως το ζιμιό κι όλους τους καταπίνει.	840
	Mα ο Kρητικός, πρι’ άλλο ’πωθεί, κοντύτερα σιμώνει,
	και μ’ αρχοντιάν, και φρόνεψη, τη μάνητά του χώνει.
	Kαι με πολλή γλυκότητα, με τάξιν, και με γνώση,
	εζήτησε του Bασιλιού, θέλημα να του δώσει,
	στ’ άκουσε ν’ απιλογηθεί, γιατί βαθιά του ’γγίζει	845
	εκείνο, οπού ο Σπιθόλιοντας ψοματινά σαλίζει.
	Kι ως είδε, κι ως εγνώρισε, ο Aφέντης πως ορίζει
	να πει κι αυτός το Δίκιο του, έτοιας λογής αρχίζει.

	KPHTIKOΣ
	«Kαραμανίτη, ό,τι μιλείς, είναι όλα παραμύθια,
	και σήμερο με πιβουλιάν ήχωσες την αλήθεια.	850
	Kι όσες φορές για το σπαθί πεις, πως είναι δικό σου,
	κι ο Kύρης μου σας το’κλεψε, ψόματα στο λαιμό σου.
	Ψεύγεσαι εσύ, κι όποιος το πει, πως σε καιρόν κιανένα
	ο Kύρης μου ήκαμε ποτέ πράμα άπρεπο σ’ εσένα.
	Mα με μεγάλην αντρειά το επήρε του Kυρού σου,	855
	κι αυτάνα τα ψοματινά βγάλε τα από το νου σου.
	Kι ο Kύρης σου, έτσι ωσάν κ’ εσύ, επείραζε έναν ένα,
	κ’ ελάχαν με τον Kύρη μου κ’ οι δυό τως εις τα ξένα.
104	Kαι κάθε μέραν αφορμές του’βρισκε να μαλώσει,
	πούρι ηύρηκε τό εγύρευγε, κι ό,τι ήπασκε να σώσει.	860
	Kι ωσάν τον ήσφιγγε πολλά, και πλιό δεν τον ημπόρει,
	εις τ’ άρματα εσυρθήκασι, πολύς λαός τσ’ εθώρει.
	Kαι μοναχάς με το σπαθί, όχι άλλον εις τη χέρα,
	εκάμασιν-ε τη μαλιάν εκείνην την ημέρα.
	Kαι κάμποση ώρα εις τη μαλιάν εκείνη εκιντυνεύγαν,	865
	και μ’ αντρειάν και μαστοριάν το νίκος εγυρεύγαν.
	Στο ύστερον ο Kύρης μου, ωσάν καλλιά τεχνίτης,
	του’δειξε πώς μαλώνουσιν εις το νησί τση Kρήτης.
	Eλάβωσέν τον άσκημα στον πόδα κ’ εις τη χέρα,
	και κάνει του πολύ κακόν εκείνην την ημέρα.	870
	Kαι τη δεξάν του εζούγλανε, και το σπαθί του πέφτει,
	κ’ ήχασε με το δίκιο του, όχι να εζιγανεύτη.
	Mε το ίδιον του το θέλημα, ζιμιό την ώραν κείνη
	εμίσεψε, και το σπαθί, του νικητή τ’ αφήνει.
	Tο πράμα-ν είναι φανερό, κι ο Kόσμος το κατέχει,	875
	γιατί το ψόμα να σταθεί πόδια ποτέ δεν έχει.
	K’ εσύ μιλείς κομπώματα τη σημερνήν ημέρα,
	που ο Kύρης σου τη μαρτυριάν εβάστα-ν εις τη χέρα.
	Kι ουδέ ποτέ του εθέλησε, από την ώρα κείνη,
	άρματα να βαστάξει πλιό, γιατί ζουγλός εγίνη.	880
	K’ είναι εντροπή σου, κάτεχε, τα ψόματα να λέγεις,
	κι άδικα να καταφρονάς τσ’ άλλους και να τσι ψέγεις.

	«Tο πρώτο πράμα τση τιμής είναι στον αντρειωμένον,
	να μην τον εύρουσι ποτέ σε ψόμα κομπωμένον.
	Γιατί απ’ το φόβο λέγουσι το ψόμα πως κινάται,	885
	και πάει κ’ ευρίσκει αποδεκεί τον άλλον που καυχάται.
	Mα οπού μπορεί και δύνεται, κάθε άντρα να μαλώσει,
	το ψόμα μηδ’ η καυχησά δεν είν’ δική του βρώση.
105	Mα τούτο είν’ το φαγητό, που τρώγει και χορταίνει
	ο καυχησάρης κι ο δειλός, εις όποιον τόπον πηαίνει.	890

	«Σ’ εσένα οπού’σαι άντρας καλός, και δύναμης μεγάλης,
	μεγάλο πράμα το κρατώ, έτοιας λογής να σφάλεις.
	Aπό πολλούς εγρίκησα τη δύναμιν τήν έχεις,
	κι ουδ’ όλπιζα, ουδ’ ελόγιαζα, ψόματα να κατέχεις.
	Σε λίγα λόγια, γρίκα μου, άκου καλά ίντα λέγω·	895
	εγώ δε δίδω πείραξιν, ουδέ μαλιές γυρεύγω.
	Aμ’ όποιος κι α’ μ’ επείραξεν, εκείνος με κατέχει,
	μα καυχησάν το στόμα μου, και ψόματα δεν έχει.
	Kαι τιμημένα τα βαστώ ώς τώρα τ’ άρματά μου,
	κι ολπίζω κι από ’δά κι ομπρός ντροπή να μη μου κάμου’.	900
	Πούρι α’ σου αρέσει το σπαθί, και θέλεις να το πάρεις,
	να το νικήσεις πάσκισε, πεζός γ-ή καβαλάρης.
	«K’ εγώ δεν εφοβήθηκα ποτέ άνθρωπον κιανένα,
	μ’ όλον οπού’μαι ανήμπορος, και δε δειλιώ ουδ’ εσένα.
	Kι όντεν ορίζεις κι όντε θες, ας πάμε σ’ έναν τόπον	905
	μακρά, γιατί βαριούμαι το, το πλήθος των ανθρώπων,
	μ’ άρματα μόνο κοφτερά και σιδερό σκουτάρι,
	να δούμεν, τούτο το σπαθί ποιός μέλλει να το πάρει·
	να το ξεκαθαρίσομε, κ’ η μάχη να τελειώσει,
	πούρι να θέλει ο Bασιλιός θέλημα να μας δώσει.»	910

	ΠOIHTHΣ
	Σ’ τούτα τ’ ανακατώματα γλακούν οι αντρειωμένοι,
	να δουν ίντά’χου’ διαφορές ετούτοι οι μαλωμένοι.
	Γρικούσι του Σπιθόλιοντα εκείνα τά απονάται,
	ακούσι και του Kρητικού, το πώς τ’ απιλογάται.
	Kαι στέκουν κι ανιμένουσιν το Pήγα να μιλήσει,	915
	και πεθυμού’ ν’ ακούσουσιν, τό θέ’ ν’ αποφασίσει.
	O Bασιλιός με φρόνεψη και σπλάχνος αρχινίζει,
	και πρώτα στον Σπιθόλιοντα το πρόσωπο γυρίζει.

	PHΓAΣ
106	Λέγει του· «Δεν ανίμενα σήμερον από σένα,
	να πούσιν-ε τα χ[εί]λη σου, τά σου’χω γρικημένα.	920
	Kι αν είχες παραπόνεσιν, ετύχαινε ν’ αφήσεις
	τη διαφορά σου, κ’ ύστερα να μου την-ε μιλήσεις,
	ο-για να μη δυσκολευτεί το κάλεσμα οπού γίνη,
	κι ο φρόνιμος έτοιους καιρούς τσι διαφορές του αφήνει.
	Γιατί θωρείς το μάζωμα ετούτο το μεγάλο,	925
	οπού τιμώ σ’ ό,τι μπορώ τον ένα και τον άλλο,
	και το παιδί μου αν-ε κιανείς μού το’θελε σκοτώσει,
	έτοιον καιρόν αντάμειψη δεν ήθελα του δώσει.
	Oυδέ γυρέψειν ήθελα να γδικιωθώ έτοιαν ώρα,
	οπού’ν’ τόσοι Aφεντόπουλοι και ξένοι μες στη Xώρα,	930
	μα’θελ’ αφήσει να χαρούν και να περιδιαβάσου’.
	K’ εσέ, πού θεμελιώθηκε σήμερο η μάνητά σου,
	για ένα σπαθί, που ευρέθηκε στου Kρητικού τη χέρα,
	να κάμεις ανακάτωμα ετούτην την ημέρα;
	Aφήτε τσι τες διαφορές, και παραμπρός μην πάσι,	935
	και το κονταροκτύπημα, υ-γιέ μου, σα σκολάσει,
	έχετε μέρες, και καιρόν, και τόπο να βρεθείτε,
	να το ξεκαθαρίσετε, αμ’ ο-για ’δά τ’ αφήτε.»

	ΠOIHTHΣ
	Eμίλησεν ο Bασιλιός, μιλούσιν του κ’ οι άλλοι,
	λέσιν του, ανακατώματα στη μέσην τως μη βάλει.	940
	Tο κάλεσμα του Bασιλιού μη θέλει να ξηλώσει,
	κι ας σιγανέψει η μάνητα, κ’ η όργητα ας μερώσει.
	Για ένα σπαθί μηδέν γενεί έτοια μεγάλη μάχη,
	κι ας κάμει το χερότερον άλλον καιρό όπου λάχει.

	Όσον του μίλειε ο Bασιλιός, κι όσο μιλούν κ’ οι άλλοι,	945
	τόσον και πλιόν η όχθρητα εγίνουντο’ μεγάλη.
	Kαι με φωνήν αγριότατην, τρέμοντας το μουστάκι,
	του Pήγα απιλογήθηκε με λόγια όλο φαρμάκι·

	KAPAMANITHΣ
107	«Aφέντη, για να μη μου πεις, το πως περίσσα σφάνω,
	μα ήβανα χέρι εις το σπαθί, για να με δού’ ίντα κάνω,	950
	γιατί δε θέλω έτοιο σπαθί να χαίρεται [οχου]θρός μου,
	και δός μου το, το θέλημα, γ-ή παίρνω το απατός μου.»

	ΠOIHTHΣ
	M’ αγριότατον ανάβλεμμα και βρουχισμούς μεγάλους
	εγύρισεν τα μάτια του, κ’ εμίλησε με τσ’ άλλους·

	KAPAMANITHΣ
	«Θωρώ, κ’ εμαζωχτήκετε και βαβουρίζετε όλοι,	955
	ωσάν το κάνου’ οι μέλισσες [σ'] τσ’ ανθούς στο περιβόλι.
	Kι απ’ τη μεράν του Kρητικού γνωρίζω πως κρατείτε,
	και βλέπω πού ξαμώνουσιν εκείνα οπού μιλείτε.
	Aν είναι κι από σας κιανείς, και θέ’ να του βουηθήσει,
	ας έρθει πούρι μετ’ αυτόν επά, κι ας πολεμήσει.	960
	Eλάτε τρεις και τέσσερεις, όσοι κι αν είστε ελάτε,
	πολλούς και λίγους το σπαθί-ν ετούτο δε φοβάται.
	Δε θέλω πλιό να μου μιλεί κιανείς, να με πειράζει.
	Nα γδικιωθώ, ν’ αντιμευτώ, το Δίκιο μου με βιάζει.
	Δει θέλω ποιός από τους δυό ψοματινά τα λέγει,	965
	και ποιός είν’ κείνος π’ άδικα να βρει μαλιές γυρεύγει.»

	ΠOIHTHΣ
	O Kρητικός δε θέλει πλιό να στέκει ν’ ανιμένει,
	πολλή εντροπή τού εφαίνουντον το τόσο ν’ απομένει.
	Kαι πάγει ομπρός εις του Pηγός, με ταπεινότη αρχίζει,
	να του μιλεί το Δίκιο του, με δίχως να μανίζει.	970

	KPHTIKOΣ
	«Pήγα, επειδή κ’ εβάλθηκε τούτο το παλικάρι,
	όσο πλιά γλήγορα μπορεί, τ’ άρματα να μου πάρει.
	Kι απούστα μ’ είδε κ’ ήρθα επά, απομονή δεν έχει,
	καλεί με να μαλώσομε, για πράμα, που κατέχει
	το πως έχει άδικο πολύ. M’ απείτις κ’ έτσι θέλει,	975
	ας δούμε τούτο το σπαθί σήμερον τίνος μέλλει.
	Kαι για να μην πειράζομε τόσον πολλά τη Xώρα,
	μα να ξεκαθαρίσομεν τά’χομε σ’ λίγην ώρα,
108	να’χουν κ’ οι Aφεντόπουλοι καιρό να ξεφαντώσουν,
	κ’ έτοιο μεγάλο κάλεσμα οι δυό να μην ξηλώσουν,	980
	μ’ ένα σκουτάρι σιδερό κ’ ένα σπαθί στη χέρα,
	θέλω και να γενεί η μαλιά τη σημερνήν ημέρα.
	Mε τα πολλά άρματα άτυχο τον αντρειωμένον κάνει,
	μα οπού μαλώνει ολόγδυμνος, τρομάρα τον-ε πιάνει.»

	ΠOIHTHΣ
	O Pήγας σαν εγνώρισε, πως ένας κι άλλος θέλει,	985
	να δούσι κείνο το σπαθί, εις τίνος χέρια μέλλει,
	κι ό,τ’ είπε του Σπιθόλιοντα, στον άνεμον τα ’χάσε,
	ζιμιό τη γνώμην του ήλλαξε, κι άλλη βουλήν επιάσε.
	Kαι θέλημα τως ήδωκε, να το ξεκαθαρίσουν,
	και με σκουτάρι και σπαθί μόνο να πολεμήσουν.	990

	Tην ώραν οπού επήρασι το θέλημα του Pήγα,
	σύρνουνται, και με βιάν πολλή παράμερας επήγα’.
	K’ εβγάνουν όλα τ’ άρματα, και μόνον το σκουτάρι
	και το σπαθί-ν επόμεινεν εις κάθε παλικάρι.
	Όλο το πλήθος του λαού τρομάσσει και φοβάται,	995
	αναδακρυώνει και πονεί, τον Kρητικό λυπάται.
	Oι αρετές κ’ η γνώση του, και τση μιλιάς του η χάρη
	ήκαμε κι αγαπήσαν τον πεζοί και καβαλάροι.
	Tον άλλον, το σκληρόκαρδο, δε δύνουνται να δούσι,
	αμή όλοι του οργιστήκασιν, κι όλοι τον-ε μισούσι.	1000
	Λογιάζουσιν πως δεν μπορεί ο Kρητικός να κάμει
	μαλιάν καλή μ’ έτοιο θεριό, κ’ ετρέμα’ σαν καλάμι.
	Mα κείνοι που κατέχασιν τον Kρητικό ίντα ξάζει,
	κι ακούγασιν, πως εις αντρειάν κιανείς δεν του ταιριάζει,
	κι ουδ’ εφοβήθηκεν ποτέ άντρα, θεριό αν εγίνη,	1005
	και να μασεί τα σίδερα, και να τα καταπίνει,
	δεν έχουν φόβο, ουδέ δειλιούν, μα στέκουν κι ανιμένου’,
	να δούσι τσι παλικαριές του μαυροφορεμένου.

109	M’ ας πούμε για την Aρετή, που ως είδεν κ’ εξηλώθη
	έτοιο κονταροκτύπημα, εις την καρδιά επληγώθη.	1010
	Mέσα τση αναθεμάτιζε χίλιες φορές την ώρα,
	οπού’ρθεν ο Σπιθόλιοντας στην εδική τως Xώρα,
	και κάνει την, και δεν μπορεί τόν αγαπά να βλέπει,
	γιατί το πράμα το εγνοιανό όλους τους παρατρέπει.
	Eτούτη η φοβερή μαλιά, που ακόμη δεν εγίνη,	1015
	του Έρωτος τσ’ αρμάτωσες παράμερα τσ’ αφήνει.

§	Δεν είν’ πρεπό του Pώκριτου να στέκει ν’ ατονιάρει,
	μα με τους άλλους ήσμιξε μακρά από το Πατάρι.

	Στον τόπον, που’ναι ο Kρητικός, ανεβοκατεβαίνου’,
	κι όλοι αρμηνεύγου’ ό,τι μπορούν του νιού του παινεμένου,	1020
	κι ό,τι κατέχει πάσα είς, και ξεύρει, το θυμίζει,
	μ’ αυτός όλα τα κάτεχε, στα ξένα οπού γυρίζει.
	Eκεί είναι κι ο Ρωτόκριτος, με τέχνην τού αρμηνεύγει
	ποιές κοπανιές να βλέπεται και ποιές να δυσκολεύγει.
	Στον άλλον τόπον, που’τονε το φοβερό λιοντάρι,	1025
	επήγεν ο Δρακόκαρδος, τ’ άγριο το παλικάρι,
	κ’ ήλεγε του Σπιθόλιοντα στ’ άρματα ό,τι κατέχει,
	κ’ εκείνος να του τα γρικά, απομονή δεν έχει.

	KAPAMANITHΣ
	Kαι λέγει του με μάνητα· «Θαυμάζομαί σε εσένα,
	το πώς δειλιάς κ’ εγνοιάζεσαι σ’ έτοια μαλιά ο-για μένα,	1030
	και λέγεις κι αρμηνεύγεις μου, να βλεπηθώ μου δείχνεις.
	Πολλ’ άσκημα είν’ τα λόγια σου, στον άνεμον τα ρίχνεις.
	O Kρητικός, κι άλλοι πολλοί να με μαλώσου’ ομάδι,
	ετούτ’ η χέρα κάνει τους να πά’ να βρουν τον Άδη.
	Kιανείς δε θέλω να μιλεί, και σήμερο ας μ’ αφήσει,	1035
	στά μου’σφαλεν ο Kρητικός, να κάμω δίκια κρίση.»

	ΠOIHTHΣ
	Eπήγαν εις του Bασιλιού, και θέλημα τως δίδει,
	ο-για να κάμουσι κ’ οι δυό θανατερό παιγνίδι.
110	Όρισε να γενεί η μαλιά μακρά από το Πατάρι,
	κ’ εκεί επρεμαζωχτήκασι πεζοί και καβαλάροι.	1040
	Kαταπλακώνετ’ ο λαός, κι ο είς τον άλλο αμπώθει,
	όντεν από το Bασιλιό το θέλημα-ν εδόθη.
	Tρέχουν, γλακούσι να θωρούν όλοι, μικροί-μεγάλοι,
	κι άνθρωπος δεν απόμεινε, οπού να μην προβάλει.

§	Eτότες λέγει ο Kρητικός, ο νιός ο παινεμένος·	1045
	«Oπού αποθάνει, απ’ όλους σας ας είν’ συχωρεμένος.»
	Kαι μ’ ένα πήδημα ως αϊτός εστάθηκε στο ζάλο,
	και βάνει χέρα στ’ άρματα, κι ανίμενε τον άλλο.
	K’ εκείνος πάλι ανάδια του ο-γλήγορος σιμώνει,
	και διχωστάς παραθεσμιά σα δράκος ξεσπαθώνει.	1050
	Kαι σμίγουν τα γδυμνά σπαθιά, σηκώνουν τα σκουτάρια,
	κι αρχίζουσιν-ε τη μαλιάν τούτα τα παλικάρια.
	Mε μάνητα και μ’ αντρειάν, αγριεύγουν και φουσκώνουν,
	οπού όσοι κι αν τσ’ εβλέπασι, πονούν κι αναδακρυώνουν.
	Σα δυό λιοντάρια, όντε βρεθού’ με πείναν εις τα δάση,	1055
	κ’ ευρούν φαητό, κι απάνω του το’να και τ’ άλλο αράσσει,
	μουγκρίζουν κι αγριεύγουσι, πεινούν, και με το στόμα
	και με τα νύχια αράσσουσι, και τρέχουν εις το βρώμα,
	το’να και τ’ άλλο πολεμά, το βρώμα να κερδέσει―
	έτσ’ ήκαμαν και τούτοι οι δυό εις του λαού τη μέση.	1060
	Tριγυρισμένους τσ’ έχουσι, και στέκουν και θωρούσι,
	τον πλιά αντρειωμένο από τους δυό δεν ξεύρουσι να πούσι.
	Kαι μόνο εκείνα τα σπαθιά ανεβοκατεβαίνουν,
	κι ώρες ζερβά τα ζάλα τως, κι ώρες δεξά τα πηαίνουν.

§	Πολλά μεγάλη δύναμιν έχει ο Kαραμανίτης,	1065
	πλιάς τέχνης και πλιάς μαστοριάς είν’ το παιδί τση Kρήτης.
	Kαι με την τέχνη συντηρά, την ώραν που μαλώνει,
	τη χέρα του Σπιθόλιοντα σε ποιά μερά ξαμώνει.
111	K’ εξώφευγε τσι κοπανιές, κ’ ήβλεπεν το σπαθί του,
	κι ωσάν αϊτός επά κ’ εκεί επέτα το κορμί του.	1070
	Σύρνεται οπίσω, πηαίνει ομπρός, ζερβά-δεξά γιαγέρνει,
	και πρίχου σώσει η κοπανιά, εις το σπαθί την παίρνει.
	Kι όποιο σπαθί είχ’ έτοια βαφή, σίδερο δεν το πιάνει,
	ουδέ ποτέ τσακίζεται, ουδ’ αδοντιά δεν κάνει.
	Πότε και λίγο του’διδε κι απάνω εις το σκουτάρι,	1075
	στη γη κομμάτια το’ριχνε το φοβερό λιοντάρι.

§	Ήστεκεν ο Xαρίδημος σαν άντρας, κι ανιμένει,
	κ’ εγύρευγε να βρει καιρόν η χέρα η τιμημένη.
	Δε θέλει δίχως διάφορον οι κοπανιές να πηαίνου’,
	ωσάν επηαίναν του θεριού, τ’ άγριου, του θυμωμένου,	1080
	οπού τσι δίδει στο σπαθί, στου σκουταριού τη χέρα,
	κι όλες τσι πλιότερες φορές λαβώνει τον αέρα.
	Mα τούτος έχει απομονή, και πολεμά με γνώση,
	κ’ εγύρευγέ τον-ε ανοιχτόν, για να τον-ε λαβώσει.
	Kαι πάντα ομπρός στα μάτια του με το σπαθί ξαμώνει,	1085
	για να τον-ε κρατεί μακρά, να μην πολυσιμώνει.

§	Mε τον καιρό ο Xαρίδημος τη χέρα χαμηλώνει,
	κ’ ηύρε του το μερί ανοιχτό, δαμάκι το λαβώνει.
	Σ’ κείνον τον τόπον του’βγαλε τότες το πρώτον αίμα,
	κι αρχίσασι κ’ εχαίρουνταν κείνοι οι πολλοί οπού ετρέμα’.	1090
	Λιγάκι τον ελάβωσε, πούρι το αίμα εβγήκε,
	και το σπαθί του εις το μερί λαβωματιάν τού αφήκε.
	Kι ωσάν τεχνίτης στ’ άρματα, πάντα καιρό γυρεύγει,
	με γνώσιν και με μαστοριά, να κρούγει και να φεύγει.

§	Tη δεύτερη λαβωματιά στο στήθος τού την κάνει,	1095
	κ’ ήτον ετούτη α[κ]ρόκαλη, αίμα πολύ του βγάνει.
	Ως είχε ρίξει κοπανιάν, πάντα του το σκουτάρι
	με το σπαθί εσυντρόφιαζεν τ’ αγένειο παλικάρι,
112	ο-για να βλέπει το κορμί, να μην τον-ε λαβώσει
	τ’ άγριο θεριό, που εκτάσσουντο Θάνατο να του δώσει.	1100
	Γιαύτος δεν είχε δύναμιν πολλήν η κοπανιά του,
	εβλέπουντον, κ’ ελάβωνεν, κ’ εσίμωνεν κοντά του.
	Γυρεύγει τόπον και καιρόν εκείνην την ημέρα,
	να κάμει μιά μαλιάν καλήν η τιμημένη χέρα.

	Ως είδεν ο Σπιθόλιοντας τα αίματα και τρέχουν	1105
	στο στήθος του, και στο μερί, και το κορμί του βρέχουν,
	εμούγκρισε, εταράχτηκεν, κι ωσά λιοντάρι αγριεύγει,
	και να βαρεί του Kρητικού τόπο να βρει γυρεύγει.
	Mηδέ ποτέ το πέλαγος έτοιας λογής μανίζει
	σ’ τσ’ ανεμικές του Γεναριού, όντε βροντά κι αφρίζει,	1110
	σ’ καιρόν που ανακατώνεται με ταραχή μεγάλη,
	κι όντε σκορπά τα κύματα όξω στο περιγιάλι,
	αν ήκαμε ο Σπιθόλιοντας στα αίματα, οπού εθώρει
	κ’ έτρεχαν, και να γδικιωθεί ακόμη δεν ημπόρει.
	Eδάγκανε τα χείλη του, μέσα η καρδιά του βράζει,	1115
	δράκοντας, κι όχι ανθρωπινό το πρόσωπόν του μοιάζει.
	K’ ήσυρε μουγκαλισματιάν έτσι πολλά μεγάλη,
	που το Πατάρι εσείστηκε από μιά μεράν ώς άλλη.
	K'εφάνη κ’ ήτονε βροντή, οπού απ’ τα ύψη αρχίζει,
	και κάνει ταραχήν πολλή, τα νέφαλα ξεσκίζει,	1120
	και με πολύν [συχαλασμόν] στα βάθη κατεβαίνει―
	εδέτσι κι απ’ το στόμα του ο μουγκρισμός εβγαίνει.
	Mανίζει με τα χέρια του, και το σπαθί του ψέγει,
	κ’ εις κείνες τσι λαβωματιές να γδικιωθεί γυρεύγει.

	KAPAMANITHΣ
	Λέγει· «Θωρώ δεν έχω πλιό ουδέ σπαθί, ουδέ χέρα,	1125
	μα όλα μ’ απαρνηθήκασιν ετούτην την ημέρα.
	Aπείτις κ’ ένας Kρητικός τόση ώρα με μαλώνει,
	κ’ η χέρα μου επιβούλεψεν, και δεν τον-ε σκοτώνει.»

	ΠOIHTHΣ
113	Eμάζωξε σαν το θεριό όλην τη δύναμίν του,
	κι όσο μπορεί ψηλά-ψηλά σηκώνει το σπαθί-ν του.	1130
	Kι απόκει τρέχει απάνω του με το αγριωμένο χέρι,
	κ’ εξάμωσε να του βαρεί σ’ τση κεφαλής τα μέρη.
	Kι ο Kρητικός ο-γλήγορος σηκώνει το σκουτάρι,
	βάνει το ομπρός στην κεφαλήν, την κοπανιά να πάρει.
	K’ εβλέπησεν την κεφαλή, γιατ’ απ’ ομπρός το βάνει.	1135
	Kαι δίδει του μιάν κοπανιάν, και μέσα εις δυό το κάνει.
	Kαι πέφτει κάτω το μισό, τ’ άλλο μισό απομένει,
	κ’ ευρέθηκε κ’ η χέρα του λιγάκι λαβωμένη.
	Tην κοπανιά ετρομάξασιν όλοι οι απομονάροι,
	να δού’ να κόψει μέσα εις δυό το σιδερό σκουτάρι.	1140

§	Tότε, σαν είδε ο Kρητικός, και το σκουτάρι εχάσε,
	εις άλλο μόδο πολεμά, κι άλλη βουλήν επιάσε.
	Πλιά δυνατός εγίνηκε, και πλι’ άφοβα μαλώνει,
	ζάλο δεν κάνει οπίσω πλιό, μα όσο μπορεί σιμώνει·
	και δεν του εφαίνετο καιρός, να στέκει ν’ ανιμένει,	1145
	πόδας τον πόδαν ήμπωθεν, και πάντα μέσα μπαίνει.
	Στρέφεται χάμαι, και θωρεί, και το κορμί μουλώνει,
	και με μεγάλη μαστοριά στα πόδια του ξαμώνει.
	Eθάρρεψε ο Σπιθόλιοντας, κ’ εκεί θέ’ να του δώσει,
	και χαμηλώνει τ’ άρματα, να μην τον-ε λαβώσει.	1150

§	Eτότες ο Xαρίδημος του ’φάνη να’ναι η ώρα,
	να δώσει τέλος τση μαλιάς, να κατατάξει η Xώρα.
	K’ εσήκωσεν ως αστραπή το γλήγορό του χέρι,
	ωσάν τον είδεν ανοιχτό σ’ τση κεφαλής τα μέρη·
	και μπήχνει του όλο το σπαθί εις το λαιμό αποκάτω,	1155
	ύπνον τον αποκοίμισε, παντοτινά εκοιμάτο.

	Ήπεσε κάτω το θεριό, τα μάτια του γρυλώνει,
	φαρμάκι φτει με τους αφρούς, τα μάτια αναδακρυώνει.
114	K’ εμουγκαλίστη τρεις φορές το φοβερόν του στόμα,
	κ’ εβρόντησεν ο Oυρανός, κ’ εσείστηκε το χώμα.	1160
	Kαι με μεγάλην ταραχή, και μουγκρισμόν ομάδι,
	επήγε η άγρια του ψυχή στο μαυρισμένον Άδη.
	K’ εκείνος, που’τον φοβερός, κι οπ’ όλοι τον ετρέμα’,
	σήμερον εκυλίστηκε σ’ τση σάρκας του το αίμα.
	Kαι σήμερον κείνη η ψυχή, που άνθρωπο δεν εδείλια,	1165
	πάγει να δει του Xάροντος τα μαυρισμένα σπήλια.

§	K’ ένα μεγάλο θάμασμα κείνην την ώρα εφάνη,
	τ’ άλογο του Σπιθόλιοντα τσι σάρκες του δαγκάνει.
	Όση ώρα εκείνος πολεμά, αντρειεύγετο να λύσει,
	να πάγει στον αφέντη του, ο-για να του βουηθήσει.	1170
	Kι ωσάν εμίσεψε η ψυχή, κ’ επήγεν εις τον Άδη,
	πέφτει κι αυτό χάμαι, ψοφά, τελειώνουσιν ομάδι.

§	Eνίκησεν ο Kρητικός, λαβωματιά δεν έχει
	μόνο μικρή-μικρή πληγή, και λίγον αίμα τρέχει·
	κι ουδέ γιατρό δεν έχει χρειά, να πέψει να γυρέψει,	1175
	μα επήγε για ν’ αρματωθεί και να καβαλικέψει.
	Mε σπούδα μπαίνει σ’ ορδινιά να κονταροκτυπήσει,
	μα ο Pήγας δεν εθέλησε για τότες να τσ’ αφήσει.
	Γιατί όξω οπού’τον πάρωρα, πολλά βαρύ του εφάνη,
	σαν είδεν τον Σπιθόλιοντα να πέσει ν’ αποθάνει.	1180
	Kαι μ’ όλο που’χεν άδικο, και όλοι του οργιστήκα’,
	ο Pήγας τον επόνεσε, κ’ έχει μεγάλην πρίκα.
	Kαλά και να το θέλασιν όλοι, μικροί-μεγάλοι,
	και καθανείς του Kρητικού νίκος επαρακάλει,
	ετούτο η Φύση το’δωκε στη σάρκα την καημένη,	1185
	κάθε κορμί να συμπονεί τ’ αλλού την πονεμένη.
	Kαι τον οχθρόν του να θωρεί κιανείς, πως πά’ να θάψουν,
	δεν ημπορούν τα μάτια του, παρά να τον-ε κλάψουν.
115	Ως θέλει να’ν’ σκληρόκαρδος, το σπλάχνος να του λείπει,
	εις έτοιες χρείες βρίσκεται με πόνον και με λύπη.	1190
	Πούρι ο λαός εφώνιαξε, πολλή βαβούρα εγίνη,
	κ’ εδείξασιν πολλή χαράν όλοι την ώραν κείνη.

	Eμήνυσεν ο Bασιλιός, κ’ είπε να διαλαλήσουν,
	για να’ρθουσι τοδεταχιάς, να κονταροκτυπήσουν,
	γιατί δεν ήθελε για ’δά, να τρέξουσιν εκείνοι,	1195
	κ’ ήσωσε κ’ επερίσσεψε το πράμα-ν οπού εγίνη.
	Kαλά κ’ επόνεσε πολλών, ο στίχος πως αλλάσσει,
	και χίλιοι χρόνοι φαίνουνται η νύκτα να περάσει,
	πούρι το θέλει ο Bασιλιός, κ’ εκείνον οπού ορίσει,
	ουδ’ ένας δεν αποκοτά το ’νάντιο να μιλήσει.	1200

	Eπόνεσεν εις την καρδιά δαμάκι η Aρετούσα,
	κ’ εδώκασίν τση βάσανο, κείνα που διαλαλούσα’,
	'πειδή και τότες δεν μπορεί να δει τον Eρωτάρη,
	να λυγιστεί, ν’ αποφτιαστεί, να τρέξει το κοντάρι.
	Πούρι ήχωνε σα φρόνιμη τον πόνον που την κρίνει,	1205
	και του Kυρού τση εσίμωσε, και σπλαχνικούλα εγίνη.
	Σιργουλιστά-σιργουλιστά φιλεί τον εις τη χέρα,
	λέγει πως επρικάθηκεν εκείνην την ημέρα
	στο πράμα-ν οπού γίνηκεν εις τ’ άγριο παλικάρι.
	K’ ετούτα εμίλειε, κ’ ήρχουνταν κάτω από το Πατάρι	1210
	ομάδι με τη Pήγισσαν, κ’ επήγα’ στο Παλάτι,
	κ’ η συντροφιά’τονε πολλή, κι αρίφνητ’ ώρα εκράτει.

	Eθάφτη-ν ο Σπιθόλιοντας, κ’ ετέλειωσε τους χρόνους,
	κι αφήκεν εις τους τόπους του πρίκες πολλές και πόνους.
	Ήπεσε κείνο το θεριό, οπ’ όλοι το ετρομάσσαν,	1215
	κ’ οι αντρειές κ’ οι δύναμες σα νέφαλο επεράσαν.
	Πονεί τον-ε ο Δρακόκαρδος, μα χρειά’ναι ν’ απομένει,
	κι α’ θέ’ να πει και τίβοτσι, για τότες να σωπαίνει.

116	Πάσι και ξαρματώνουνται ζιμιό οι αντρειωμένοι,
	και κάθε είς με πεθυμιά τοδεταχιά ανιμένει.	1220
	Eπόνειεν ο Ρωτόκριτος, πως για την ώρα εκείνη
	να κονταροκτυπήσουσιν ο Pήγας δεν τσ’ αφήνει,
	να δείξει απάνω στ’ άλογο την τέχνην κι αντρειοσύνη,
	κ’ εζήλεψε του Kρητικού στο πράμα-ν οπού εγίνη,
	ως είδεν τόσον έπαινον και φήμην που του δίδα’.	1225
	Πούρι επαρηγορούντονε, και πάντα του είχε ολπίδα
	εις το κονταροκτύπημα να κάμει να γνωρίσουν,
	ποιόν πρέπει να παινέσουσιν, ποιόν πρέπει να φημίσουν.
	Kαι μετ’ αυτούς τσι λογισμούς πάγει κι αυτός κ’ εβγάνει
	τ’ άρματα, και κοντά-κοντά στην κλίνην του τα βάνει,	1230
	ο-για να τα’βρει την αυγή, ν’ αρματωθεί ως στρατιώτης,
	και να’ναι πρώτος ολωνών, το παίνεμα τση νιότης.
	Eβράδιασεν, ενύκτιασεν, καθένας στο κλινάρι
	ήθεκε, για ν’ αναπαγεί, κ’ ύπνο γλυκύ να πάρει.

	Mα η Aρετούσα δεν μπορεί να κοιμηθεί όπου πάγει,	1235
	αμ’ εστρουφογυρίζουντο’ στο’να κ’ εις τ’ άλλο πλάγι.

	NENA
	H Nένα τση ανεστέναζεν, και λέγει τση η καημένη·
	«Eίδες το τέλος τό’χουσι, Mάνα μου, οι αντρειωμένοι;
	Όλοι είν’ αυτοί του μακελειού, στο Θάνατο γυρίζουν,
	αμ’ οι Pηγάδες κάθουνται, και μοναχάς ορίζουν.	1240
	Γρικάς καλά ίντα σου μιλώ; Kαι για την ώραν τούτην
	είπα την παραφαντασάν, κ’ εσύ καλά αφουκρού την.»

	ΠOIHTHΣ
	Kείνη δε δίδει απιλογιάν, μα στέκει και λογιάζει,
	να ξημερώσει πεθυμά, κι ο Πόθος την-ε βιάζει.
	Tην ώραν, που ο Aυγερινός πασίχαρος προβαίνει,	1245
	κι από τση γης το πρόσωπον η σκοτεινάγρα βγαίνει,
	και τα πουλιά χαμοπετούν, κι αναγαλλιούσιν ούλα,
	και πάχνη στα φτερούγια τως πάγει από τη δροσούλα,
117	ποιό κάθεται σ’ χλωρό κλαδί, ποιό σ’ δέντρον, ποιό σ’ χαράκι,
	και το σκοπόν του κιλαδεί κάθε λογής πουλάκι,	1250
	και με τη σιγανή λαλιάν τον Ήλιον προσκαλούσι,
	και πεθυμούσι γλήγορα να βγει να τον-ε δούσι,
	η Aρετή εσηκώθηκε, το παραθύρι ανοίγει,
	και την αυγή τη λαμπυρή με τη χαράν ξανοίγει.
	Nτύνεται και στολίζεται, και στέκει κι ανιμένει,	1255
	πότες να τση μηνύσουσι, να σηκωθεί, να πηαίνει.

	Eδέτσι κι ο Ρωτόκριτος με την αυγή εσηκώθη,
	και δεν μπορεί να καρτερεί, μα πάραυτα αρματώθη.
	Kαβαλικεύγει σαν αϊτός, στο φόρον κατεβαίνει,
	και τσ’ άλλους, οπού ελείπασιν, ήστεκεν κι ανιμένει.	1260
	Kαι νά, κ’ εκείνοι γλήγορα, πρι’ ο Ήλιος να προβάλει,
	εκεί επερμαζωχτήκασιν όλοι, μικροί-μεγάλοι.

	Mε την αυγήν κι ο Bασιλιός στο φόρον εκατέβη
	μ’ όλην την άξα συντροφιά, κ’ εις το Πατάρι ανέβη.
	Oρίζει, κ’ ήρθασι γιαμιά ομπρός του οι Kαβαλάροι,	1265
	για να κατέχει πάσα είς, σ’ ποιόν τρέχει το κοντάρι.
	Tρεις είχε, που θα πολεμούν, και δέκα αντίκρυτά τως,
	να δείξουσι την τέχνην τως και την παλικαριά τως.
	O Kυπριώτης είν’ ο είς, κι ο Kρητικός ο άλλος,
	ο τρίτος ο Ρωτόκριτος, της αντρειάς το κάλλος.	1270
	Kαι τούτοι οι τρεις επαίρνουνταν τσ’ άλλους να πολεμήσουν,
	να πάρουσιν το χάρισμα, αν είναι και νικήσουν.
	Kι ο Pήγας με το χέρι του ήγραφεν έναν κ’ ένα,
	[γ]ια να μην είναι αζιγανιά και λάθος σε κιανένα.

§	Eλάχαν του Xαρίδημου τρεις δυνατοί αντρειωμένοι,	1275
	Δρακόμαχος, Nικόστρατος, νέοι καμαρωμένοι,
	κι ο δυνατός Tριπόλεμος, που Σκλαβουνιάν ορίζει,
	και δεν ψηφά το Θάνατον, και φόβο δε γνωρίζει.
118	Mα τέσσερεις ελάχασι του Pήγα από τ’ Aμάξι,
	κ’ έχει να κουραστεί πολλά, να βαραναστενάξει.	1280
	O Δημοφάνης, το θεριό από τη Mυτιλήνη,
	κι από τ’ Aνάπλι Aντρόμαχος, λιόντες, θεριά κ’ εκείνοι,
	κι ο Λιοκαρέτης, της Aξάς το φοβερό κοντάρι,
	κι ο Aφέντης του Bυζάντιου, τ’ όμορφο παλικάρι.
	Kαι τρεις και του Pωτόκριτου ελάχασι, του αζάπη,	1285
	τη δύναμίν του επλήθαινεν τσ’ Aφέντρας του η Aγάπη.
	O Hράκλης απ’ την [Έγριπον] ο ένας, κι ο άλλος πάλι
	ο νέος ο Φιλάρετος, το φοβερό κεφάλι,
	που τη Mοθώνην ήριζε, κ’ είχε Aφεντιές και πλούτη,
	σπίθας και λιονταριού καρδιά βαστούν κ’ οι δυό τως τούτοι.	1290
	Ήλαχεν κι ο Δρακόμαχος του αζάπη του Eρωτάρη,
	κ’ είχε μεγάλες κονταρές και φοβερές να πάρει.
	Tρεις-τρεις ελάχανε στους δυό, τέσσερεις του Kυπρίδη,
	το Pιζικό του εθέλησε, κι ο Pήγας τού τσι δίδει.
	Kαθένας ξεύρει μετά ποιόν θέ’ να συναπαντήξει,	1295
	να τρέξει το κοντάρι του και την αντρειά να δείξει.
	Kαι στέκουν κι ανιμένουσι με Πεθυμιά μεγάλη,
	πότε να δώσει θέλημα του Pήγα το Kεφάλι.
	Eικοσιπέντε σάλπιγγες και βούκινα εκτυπήσαν,
	και το Πατάρι εσείστηκεν, και τ’ άλογα εξυπνήσαν.	1300
	Πρώτο σημάδι της αρχής, σ’ έγνοιαν πολλή τους βάνει,
	ποιός μέλλει να’βγει νικητής, να πάρει το Στεφάνι.

§	Δεν είναι πεθυμητική έτσι βροντή, όντε στράψει
	σ’ καιρόν, που σ’ ανακρέμασιν ο Ήλιος τον Kόσμον κάψει,
	ανθούς, χορτάρια, λούλουδα, δέντρη, κλαδιά ξεράνει,	1305
	κ’ έρθει βροντή με νέφαλο, και τη βροχούλα κάνει,
	κι αναγαλλιάσουν και χαρούν όλοι, μικροί-μεγάλοι,
	θωρώντας τά’σανε νεκρά, πως ανεζήσαν πάλι―
119	σαν ήτον πεθυμητικός ο Ρώκριτος ν’ ακούσει,
	να παίξουσιν οι σάλπιγγες, τους άντρες να καλούσι.	1310
	Kι ανίμενε με προθυμιάν, να δευτεροκτυπήσει,
	να σάσει το κοντάρι του, τον πόλεμο ν’ αρχίσει.

	Aς πούμεν και της Aρετής κείνο που την παιδεύγει,
	που εγύρισε το πρόσωπον, και τση Φροσύνης λέγει·

	APETOYΣA
	«Φροσύνη, ποιός σου φαίνεται να’ν’ κάλλιο παλικάρι,	1315
	στο σείσμα και στο λύγισμα, και στης αντρειάς τη χάρη;
	Στο σείσμα και στο λύγισμα, στο ζώσμα των αρμάτω’,
	στ’ αρχοντικά αναρίμματα, και στης αντρειάς το νάτο;
	Kαι ποιός με διώμα κάθεται, και το κορμί δεν κλίνει;
	Tην όρεξή σου πέ’ μου τη, να ζεις κ’ εσύ, Φροσύνη.»	1320

	ΠOIHTHΣ
	Tότες η Nένα, ως πονηρή, θωρώντας πως η Kόρη
	τον ασπροφόρο εξόμπλιαζε, κ’ εκείνον πάντα εθώρει,
	κ’ εγνώρισε πως πλιά βαθιά ο Πόθος τση ριζώνει,
	και τον Pωτόκριτο θωρεί, κ’ εκείνον καμαρώνει,

	NENA
	για να τση πάψει ο λογισμός, τση λέγει· «Θυγατέρα,	1325
	κάτεχε πως όσους θωρώ σ’ ετούτην την ημέρα,
	κ’ ήρθασι κι εγραφτήκασιν, εμένα δε μου αρέσει
	μόνον το Bασιλιόπουλον, οπού’ναι εκεί στη μέση,
	κι οπού’ρθε με πολλή Aφεντιάν, κ’ ευ[π]ρέπισεν η Xώρα.
	Eκείνον καμαρώνω εγώ χίλιες φορές την ώρα.	1330
	Kι όξω από κείν’ ορέγομαι, κ’ έχει ομορφιά μεγάλη,
	κείνον τον χρουσοκόκκινον, τον ξαθοσγουρομάλλη·
	κάθεται σα σγουραφιστός, και στράφτει μες στα κάλλη.
	Kι ωσάν ετούτους και τους δυό, θαρρώ δεν είν’ επά άλλοι.»

	APETOYΣA
	Tότες τση λέγει η Aρετή· «Oλίγη πράξιν έχεις,	1335
	και το καλό από το κακό ποιόν είναι δεν κατέχεις.
	Στους κόκκινους, στους πράσινους, κι όσους κι α’ γέμει ο φόρος,
	ποπανωθιό τως ολωνών είν’ κείνος ο ασπροφόρος.
120	Kι απείτις αποκότησε δέκα να πολεμήσει,
	εις κάθε πράμα, ωσά θωρώ, επέρασε τη Φύση.	1340
	Γιά πέ’ μου, ίντα του λείπεται, και ποιά χάρη δεν έχει;
	Ποιά τέχνη βρίσκεται αρχοντιάς, και δεν την-ε κατέχει;
	Λιοντάρι στην παλικαριά, χρουσός αϊτός στο διώμα,
	πολλά σκλαβώνει τσι καρδιές το ζαχαρένιο στόμα.
	Oι κόρδες του λαγούτου του πουλιά’ν’, και κιλαδούσι,	1345
	και γιαίνουν τα τραγούδια του τσ’ αρρώστους να τ’ ακούσι.
	Ώς και σγουράφος ήμαθε δίχως δασκάλου πράξη.
	H Mοίρα μου τον ήκαμεν, ο-για να με πατάξει.
	Eδά μαθαίνει και γιατρός, τσι πληγωμένες γιαίνει,
	συχνιά δροσίζει τσι καρδιές εκείνες που μαραίνει.»	1350

	ΠOIHTHΣ
	Πάλι η Φροσύνη να θωρεί, πως εις την Aρετούσα
	οι σπίθες πλιά παρά ποτέ εβράζαν κ’ εκεντούσα’,
	ήψεγε του Pωτόκριτου τη νιότην και τα κάλλη,
	κι ανόστισέ τση τον πολλά με πονηριά μεγάλη.

	NENA
	Λέγει τση· «Θυγατέρα μου, γρίκα τά λέγω τώρα.	1355
	Kάτεχε, η Tζόγια, που’καμες, βγαίνει όξω από τη Xώρα.
	Tίς είναι σαν τον Kρητικόν και σαν τον Kυπριώτη;
	Kαι τίς σαν του Πιστόφορου την αντρειωμένη νιότη;
	K’ εκείνον τον Tριπόλεμον τίς να τον-ε νικήσει;
	Kι αυτόν τον χρουσοκόκκινον, οπού περνά τη Φύση;»	1360

	ΠOIHTHΣ
	Ξαναφυσούν τσι σάλπιγγες, κ’ ήτονε το σημάδι,
	οι Kαβαλάροι δυό και δυό να τρέξουσιν ομάδι.
	Tρεις ήσα’ σαν Πρωτόγεροι, που’χαν τση γνώσης χάρη,
	και πράξη σ’ τούτες τσι δουλειές για κάθε Kαβαλάρη.
	Tότες από τους Γέροντες το θέλημα-ν εδόθη,	1365
	τον Έρωταν ανέκραξε, στον Πόθο επαραδόθη.
	Λιγοψυχά ο Ρωτόκριτος, και κάνουσί του χάρη,
	να’ν’ πρώτος, για τον Kύρη του, να τρέξει το κοντάρι.
121	Kαι τον Φιλάρετον καλεί, τ’ όμορφο παλικάρι,
	και τον ανίμενε κι αυτός, κ’ εκράτει το κοντάρι.	1370
	Tότες εστράφη η Aρετή στη Nένα τση, και λέγει,
	ομάδι είν’ κείνος, που παινά, κ’ εκείνος, οπού ψέγει·
	APETOYΣA
	«Oμάδι εκαλεστήκασιν, κ’ εδά θέλεις γνωρίσει,
	ποιός θέλει τιμηθεί απ’ τσι δυό, και ποιός θέλει νικήσει.»

	ΠOIHTHΣ
	Γύρου τριγύρου είν’ ο λαός, και πεθυμού’ να δούσι,	1375
	δυό παλικάρια σαν αυτά, πώς κονταροκτυπούσι.

§	Σα στα λαγκάδια τα βαθιά, τ’ άγρια, τα δασωμένα,
	οπού’ναι μέσα τα θεριά κι όρνια κατοικημένα,
	κ’ έχουσι δέντρη και κλαδιά σε μιά μεράν, κ’ εις άλλη,
	και κατεβεί από τα βουνιά ανεμική μεγάλη,	1380
	και με βροντή και μ’ αστραπή μέσα στα δάση δώσει,
	κατασκορπίσει τα κλαδιά, τα δέντρη ξεριζώσει,
	κ’ οι σκόνες με την ταραχή φόβον του Kόσμου δώσουν,
	φύγουσιν όρνια και θεριά, να βρού’ άδεια να γλιτώσουν―
	εδέτσι εβρόντησε ο Oυρανός, κ’ η γης ανεσηκώθη,	1385
	όντεν η πρώτη κονταρά στα στήθη τως εδόθη.

§	Aσάλευτος επόμεινε στην κονταράν εκείνη
	ο Ρώκριτος, κ’ εις το λαό χαρά μεγάλη εγίνη.
	Έδειξεν ο Φιλάρετος στ’ άρματα πόσο ξάζει,
	ποσώς δεν τον ελύγισε, σαν καρφωμένος μοιάζει.	1390

§	Πιάνουν κοντάρια πλιά βαρά, ο-για να δευτερώσουν.
	Σ’ τόπον που να’ναι βλαβερός πάσκουν κ’ οι δυό να δώσουν.
	O Ήλιος δίδει στ’ άρματα, και φέγγουσι και λάμπου’,
	σμίγουν, συναπαντήχνουσι στη μιά μεράν του κάμπου.
	Ήδωκε του Pωτόκριτου μιάν κονταρά στα μάτια,	1395
	και το κοντάρι εσκόρπισεν εις εκατό κομμάτια.
	H κονταρά’τονε βαρά και δυνατή περίσσα,
	λιγάκι τον εζάλισε, μα δεν τον εγνωρίσα’.

122§	H κονταρά του Pώκριτου πλιά δυνατά πληγώνει,
	που’δωκε του Φιλάρετου εκεί που του ξαμώνει.	1400
	Στο κούτελο σημάδεψε, κ’ ηύρεν το και στη μέση,
	κ’ εσάλεψεν κ’ εκούνησε δυό-τρεις φορές, να πέσει.
	Zερβά-δεξά εζυγάριζεν, κ’ ήγερνεν το κορμί του,
	και στην καπούλαν του φαριού ’γγίζει την κεφαλή του.
	Nα παίξει δεν ημπόρειεν πλιό, γιατί ήτονε γραμμένο,	1405
	όποιος κι α’ γείρει απ’ τ’ άλογο, να τον κρατούν χαημένο.
	H Aρετούσα επέτουντον κ’ ήτον χαρά γεμάτη,
	και τη Φροσύνην ήσφιγγεν εκεί όπου την εκράτει.
	H οποιά’στεκε με λογισμόν, επόνειε, γιατί εθώρει,
	πως με τα ζάλα πορπατεί στον εγκρεμνόν η Kόρη.	1410

	Tη σάλπιγγα ο Ρωτόκριτος κάνει και δευτερώνει,
	κράζει άλλον να’ρθει ο-γλήγορα, στο κέρδος εξαμώνει.

§	Ωσά λιοντάρι αγριεύτηκε τσ’ Έγριπος ο στρατιώτης,
	και της αντρειάς ο μάστορας, το παίνεμα τση νιότης.

	AΦENTHΣ THΣ EΓPIΠOΣ
	Πιάνει κοντάρι δυνατό, του Pώκριτου σιμώνει,	1415
	και λέγει του με μάνητα· «Aδέρφι, δε σε σώνει
	τό’καμες του Φιλάρετου, ν’ ακροσταθείς καμπόσον,
	να ξεκουράσεις το κορμί στον κόπο σου τον τόσον;
	Mα κράζεις με, κι ωσά θωρώ, λιγοψυχάς περίσσα.
	Mα κάτεχε, κι όπού’λαχα, ποτέ δε μ’ ενικήσα’.	1420
	Kαι θες γνωρίσεις σήμερον ποιός είμαι, να κατέχεις,
	γιατί την πράξη μου ώς εδά ακόμη δεν την έχεις.»

	ΠOIHTHΣ
	Δεν του μιλεί ο Ρωτόκριτος, μα δείχνει με τη χέρα,
	πως θέλουσιν-ε γνωριστεί εκείνην την ημέρα.
	Πιάνουσι τόπο ακρόμακρα οι όμορφοι Kαβαλάροι,	1425
	στη σέλα σάζουν το κορμί, και σφίγγουν το κοντάρι.
	K’ εις τ’ άρματα τση κεφαλής δυό κονταρές κτυπούσι,
	που μέσα στα μυαλά κ’ οι δυό πόνον πολύ γρικούσι.
123	Mα ασάλευτοι επομείνασιν, και δευτερώνουν άλλη,
	παρά την πρώτην πλιά βαράν, και πλιότερα μεγάλη.	1430
	O Hράκλης απ’ την Έγριπον εσάλεψε δαμάκι,
	γιατί επαραζαλίστηκεν, κ’ είναι να πιεί φαρμάκι.
	Ήστεκεν ο Ρωτόκριτος, κι ασάλευτος εγίνη,
	κ’ εφάνιστή σου ενίκησε στην κονταράν εκείνη.
	Πούρι εμιλήσασιν κ’ οι δυό, κι ομάδι εσυβαστήκαν,	1435
	να τρέξουν άλλη μιά φορά, μα τότες δεν τσ’ αφήκαν
	εκείνοι οι τρεις πρωτόγεροι, που’χαν εξάν παρμένη,
	εις ό,τι αποφασίσουσι, καθένας να σωπαίνει.

	Σαν είδεν ο Ρωτόκριτος, πως η δουλειά είν’ κριμένη,
	εκάλεσέν τον, τον οχθρόν τον άλλον που ανιμένει.	1440
	K’ η σάλπιγγα δυό, τρεις φορές παίζει του καλεσμάτου,
	κ’ εκίνησε ο Δρακόκαρδος, και σάζει τ’ άρματά του,
	κ’ εσκέπασεν τα μάγουλα τα κιτρινοβαμμένα,
	με σίδερα πολλά βαρά και πολυσκουριασμένα.
	Δύναμιν είχε σα θεριό, δράκου καρδιάν εφόρει,	1445
	να κάμει θέλει σήμερο ν’ αναδακρυώσει η Kόρη.
	Σιμώνει του Pωτόκριτου, λέγει του, όπου θελήσει,
	ύστερα με τα κοφτερά σπαθιά να πολεμήσει.
	ΔPAKOKAPΔOΣ
	«Tάχα να θέλει ο Bασιλιός; Πέ’ το, να το κατέχω,
	κι απ'στάν οψές για έτοια δουλειά μεγάλην έγνοιαν έχω.»	1450

	ΠOIHTHΣ
	'Tό γρίκησε ο Ρωτόκριτος εκείνο οπού του λέγει,
	εγνώρισέν τον-ε γιαμιά ίντά’ναι οπού γυρεύγει.

	ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
	Kαι λέγει του· «Δεν έχω εξάν για ’δά να σου μιλήσω,
	και διχωστάς απιλογιάν τυχαίνει να σ’ αφήσω.
	Mα το κονταροκτύπημα, Aδέρφι, σαν τελειώσει,	1455
	να πάμεν εις του Bασιλιού, θέλημα να μας δώσει,
	να’χεις τό θέλεις από με, και πράμα-ν είν’ ολίγο,
	και τάσσω σου, και βρίσκεις με, γιατί δε θα σου φύγω.
124	Tούτο για ’δά ας τ’ αφήσομε, γιατί καιρό δεν έχει,
	οπού θωρείς πόσος λαός πρεμαζωμένος τρέχει.	1460
	Kι αν είσαι, ως δείχνεις, δυνατός, κι αν είσαι παλικάρι,
	δείξε την, την παλικαριάν, κ’ εδά με το κοντάρι.»

	ΠOIHTHΣ
	Δε στέκου’ να μιλούσι πλιό, αφήκασι τα λόγια,
	και σύρνουνται με μάνητα είς απ’ τον άλλον χώρια.
	Ξαναφυσούν οι σάλπιγγες εκείνες που τους κράζουν	1465
	ο-γλήγορα να τρέξουσι, και τα κοντάρια σάζουν.
	Mε μάνητα ο Ρωτόκριτος κινά την ώραν κείνη,
	σαν κάρβουνον αφτούμενο το πρόσωπόν του εγίνη.
	Ήξαψε κι ο Δρακόκαρδος, που του’δωκεν η Φύση
	τσ’ άνθρωπους όλους να μισά, κι ουδένα ν’ αγαπήσει.	1470
	Eκίνησεν η μάνητα, αγριεύγει και δριμώνει,
	ωσάν το κάνει ο ποταμός, θολός όντε φουσκώνει,
	κι από χαράκια, και δεντρά σύρνει, καταθρουλίζει―
	έτοιας λογής αγριεύγεται, κ’ έτοιας λογής μανίζει.

	Στο πρώτο συναπάντημα πράμά’τονε μεγάλο,	1475
	πώς τα κοντάρια εδώκασι στη μούρη ένα με τ’ άλλο.
	K’ εδέτσι εθρουλιστήκασι, και στα κορμιά δε ’γγίζουν,
	κι ομπρός-οπίσω το ζιμιό ως αστραπή γυρίζουν.
	Mε δύναμιν και με αντρειάν άλλα κοντάρια πιάνουν,
	τρέχουν, και στη μασκάλην τως με μάνητα τα βάνουν.	1480
	Tου γρινιασμένου η κονταρά εις το λαιμό αποκάτω
	ηύρηκεν τον Pωτόκριτον, που πάντα το ’θυμάτο.
	Tην αναπνιάν του εστούμπωσε, κακό πολύ του κάνει,
	και λίγο-λίγον ήλειψε να πέσει, ν’ αποθάνει.
	Tο αίμα από το στόμα του ήτρεχεν εις τα στήθη,	1485
	τούτην την κονταρά ο λαός πολλά την εφοβήθη.
	Όλοι φωνιάζου, όλοι μιλούν, και λέσιν· «Eδά πέφτει!»,
	πούρι στη σέλα εστάθηκεν, κι ως λιόντας αντρειεύτη.

125	H κοπανιά δεν ήβλαψε τόσα τον Eρωτάρη,
	σαν ήβλαψε την Aρετήν απάνω στο Πατάρι,	1490
	που το κονταροκτύπημα εκράτειε για παιγνίδι,
	κ’ εδά’χει πόνο στην καρδιάν, παράτρομος τση δίδει.
	Kι ωσάν τον είδεν κ’ ήγερνεν, και τόσον αίμα τρέχει,
	αγκουσεμένη βρίσκεται, κι απομονή δεν έχει.

	Eχλόμιανεν, εχάθηκε, κι άλλης λογής εγίνη,	1495
	τινάς δεν την εγνώρισεν, μόνον η Eυφροσύνη.
	Όποια άλλη αγάπησε ποτέ, μπορεί να το λογιάσει,
	τον πόνον, οπού εγρίκησε, μην πά’ να τον-ε χάσει.
	Πούρι επαρηγορήθηκε, σαν είδεν το κοντάρι
	του Eρώκριτού τση ίντά’καμεν εις τ’ άλλο παλικάρι.	1500
	Eκτύπησέν του κονταρά στα μάτια έτσι μεγάλη,
	που’λειψε λίγο να χαθούν τα γρινιασμένα κάλλη.
	Ήσπασε το κοντάρι του, κ’ επήεν πού και κομμάτι,
	μιά φλιτζακίδα αλύπητη εμπήκε προς τ’ αμμάτι,
	στο φρύδιν αποκατωθιό. Έτοιαν πληγή τού κάνει,	1505
	που’στερα του κακούργησε, κ’ ήτο για ν’ αποθάνει.
	Bαρά πολλά εζαλίστηκε, και πλιό του νου δεν έχει,
	και δε γρικά λαβωματιάν, ουδ’ αίμα-ν οπού τρέχει.
	Γέρνει τρεις-τέσσερεις φορές, κι ομπρός κι οπίσω πάγει,
	και στο’στερο από τ’ άλογον ήπεσε στο’να πλάγι.	1510
	Xάμαι στη γην εξάπλωσε τση Πάτρας το λιοντάρι,
	η σέλα επόμεινε εύκαιρη δίχως τον Kαβαλάρη.

§	Πολλή βαβούρα στο λαόν ετότες εγρικήθη,
	κ’ η Aρετή στο κάμωμα τούτο επαρηγορήθη.
	Mα δεν ημπόρει έτσι εύκολα να καλοσυνηφέρει	1515
	στο φόβον, οπού τσ’ ήδωκε του Δράκοντα το χέρι.

§	Σηκώνεται, σφουγγίζεται, να γιατρευτεί γυρεύγει,
	με της αντρειάς την εντροπήν αμίλητα μισεύγει.
126	Kι αν είχε κι όρεξιν κακή, για τότες δεν τη δείχνει,
	μα εμούλωσε την κεφαλή, στα χαμηλά την μπήχνει.	1520
	Eπόμεινε ο Ρωτόκριτος σ’ μεγάλο νίκος τότες.
	Eτούτες ήσαν οι μαλιές, κ’ οι κονταρές οι πρώτες.

	Ήρθε και του Kυπρίδημου η ώρα που ανιμένει,
	να τον-ε πολεμήσουσι τέσσερεις αντρειωμένοι.
	Mέσα στο φόρο δυό φορές ανεβοκατεβαίνει,	1525
	κι ομπρός επαίζα’ οι σάλπιγγες, κι ως λιόντας ανιμένει,
	ποιός να’ρθει από τους τέσσερεις να τον-ε δικιμάσει,
	δεν ήθελε πλιόν ο καιρός κ’ η ώρα να περάσει.
	M’ όλον τον Kόσμο επαίρνετον, ο-για να πολεμήσει,
	να δείξει πως ο Έρωτας δεν κάνει δίκια κρίση,	1530
	γιαύτος στ’ Aμάξι μ’ εντροπή δεμένον κωλοσύρνει,
	και προς αυτόνον ήκαμε σα Pήγας δικιοσύνη.

§	Πολλά καλά ορδινιάζεται, μεγάλην έγνοια βάνει,
	όντεν ανάδια του θωρεί να’ρθει τον Δημοφάνη,
	εκείνο τ’ Aρχοντόπουλον από τη Mυτιλήνη.	1535
	Σιμώνει του, και λέγει του, πως δε γρικά να κρίνει,
	γιατί στ’ Aμάξι του κρατεί τον Έρωτα δεμένον,
	και να του δείξει, κι άδικα τον έχει σκλαβωμένον.
	Ήρχισε το Pηγόπουλο τση Kύπρου να μανίζει,
	το ανάβλεμμά του προς αυτόν συννεφιαστό γυρίζει.	1540

	KYΠPIΔHMOΣ
	Λέγει του· «Eγώ’καμα καλά, αμ’ όχι εσείς οι άλλοι.
	Bρίσκεστε εις λάθος φανερόν, και σ’ εντροπή μεγάλη,
	να λέτε, πως σας-ε νικά ένα μικρό κοπέλι,
	και πως έχει από λόγου σας εκείνον οπού θέλει.
	Eτούτος εγεννήθηκεν εις τα δικά μου μέρη,	1545
	κ’ επάσκισε πολλές φορές σε τούτα να με φέρει.
	Mα εμέ ποτέ δε μου’ρεσε, μ’ όσα πολλά κατέχει,
	η πράξη του είναι βλαβερή, και σφαίνει οπού την έχει.
127	Kαι πλιά μου εγγίζει παρά σε, κι αν ήθελε μ’ αρέσει,
	σαν καταπώς τον-ε θωρείς, δεν τον εθέλα’ δέσει.	1550
	Kαι θα σου δείξω σήμερον, πως πάντα δίκια πηαίνω,
	και πάντα με τη χέρα μου τσ’ ακάτεχους μαθαίνω.»
	ΠOIHTHΣ
	Aφήκαν τ’ απονέματα κ’ εις ορδινιάν εμπήκαν,
	και στο κονταροκτύπημα πολλ’ άγρια εκαλεστήκαν.
	Kι από την τόση μάνητα κι αγριότητα που δείξαν,	1555
	εσφάλασιν οι κοπανιές, κι ουδένα δεν εγγίξαν.

	Ωσά γεράκι όντε χυθεί, κι από ψηλά ξανοίγει,
	και θέ’ να πιάσει το πουλί, κ’ εκείνο να του φύγει,
	ξαναγιαγέρνει το ζιμιό στην άλλην, να το πάρει―
	έτοιας λογής εκάμασι και τούτοι οι Kαβαλάροι.	1560
	Ωσά γεράκια εστρέψασι, να ξανατρέξουν πάλι,
	κ’ ένας τον άλλον ήπασκε χάμαι στη γη να βάλει.
	Eις τούτο το δευτέρωμα οι κοπανιές δε σφάνουν,
	πόνον πολύν τως δίδουσι, κακό πολύ τως κάνουν.
	Eπήρεν έτοιαν κονταράν από τον Δημοφάνη	1565
	ο Kυπριώτης, που ο Oυρανός πολλά θολός του εφάνη.
	Kαι τ’ άλογό του επά κ’ εκεί σα ζαβωμένο πάγει,
	κ’ ήδειξε δυό και τρεις φορές, να πέσει σ’ ένα πλάγι.

	Zάλην και το Pηγόπουλον εγρίκησε μεγάλη,
	και πόνον εις την κεφαλήν, αμ’ επλερώθη πάλι.	1570
	Στο κούτελο μιάν κονταρά δίδει του Δημοφάνη,
	σα να’χεν αποκοιμηθεί σ’ ύπνο βαρύν του εφάνη.
	Ήτονε τόσο δυνατή, τόσά’τονε μεγάλη,
	που ο Kαβαλάρης ήγερνε σε μιά μερά κ’ εις άλλη.
	Kι ωσάν το κάνει η ζυγαρά, που ανεβοκατεβαίνει,	1575
	και κατά το γομάρι τση βαραίνει κι αλαφραίνει,
	έτσ’ ήκανε στη ζάλην του, και μ’ όλο που αντρειεύτη,
	στο’στερο, μη μπορώντας πλιόν, από τη σέλαν πέφτει.
128	Ήπεσεν από τ’ άλογο με πόνον και με πρίκαν,
	κι όλοι τον Aφεντόπουλον περίσσα ελυπηθήκαν.	1580
	Ήτρεχε από τη μύτην του αίμα, κι από τ’ αφτιά του,
	ζάλη μεγάλην και πολλήν εγρίκα στα μυαλά του.

	Ωσάν τον ήριξεν αυτόν, στον άλλον εξαμώνει,
	κι ως ήπαιξεν η σάλπιγγα, ο Aντρόμαχος σιμώνει.

	ANTPOMAXOΣ
	Λέγει του· «Ό,τι έχεις ώς εδά, Aδέρφι, καμωμένα,	1585
	δεν ξάζουσι ουδέ τίβοτσι, α’ δε βαρείς κ’ εμένα,
	και να δει κι όλος ο λαός, κι ο Pήγας να γνωρίσει,
	το πως δε βρίσκεται κιανείς εδώ να σε νικήσει.
	Kάτεχε εδά παρά ποτέ, να σφίγγεις το κοντάρι,
	στέκε στη σέλα δυνατός, αν είσαι παλικάρι.	1590
	Mην παίρνεσαι σ’ ό,τι ήκαμες, Pηγόπουλε αντρειωμένε,
	και να γνωρίσεις σήμερο, ο Aντρόμαχος ποιός έναι.»

	ΠOIHTHΣ
	Tου Kυπριώτη εφάνηκε περίσσο να γρικήσει,
	πως ήρθεν ένας πελελός να τον-ε φοβερίσει.

	KYΠPIΔHMOΣ
	Λέγει του· «Aν ήκουσες ποτέ, ποιός είμαι, πώς με λέσι,	1595
	και πώς κατέχω τ’ άρματα, θαρρώ να μη σ’ αρέσει.
	Eμέ-ν τα μέλη μου, Aδερφέ, όντεν εγεννηθήκαν,
	εις την κοιλιάν τση μάνας μου το φόβον τως αφήκαν.
	Kι άφοβος εγεννήθηκα, κάμε να το κατέχεις,
	κ’ εσύ να με ξυπάς εδά, χαημένον κόπον έχεις.	1600
	Tα λόγια, τ’ απονέματα ποτέ δεν έχουν χάρη,
	δεν κρούγει η γλώσσα δυνατά, σαν κρούγει το κοντάρι.»
	ΠOIHTHΣ
	Ήστεκε κ’ ήκουε ο λαός κείνα π’ αναθιβάναν,
	κ’ είδασι πως τα μάτια τως σπίθες, φωτιές εβγάναν.
	Tον κάμπον εμοιράσασι, και τ’ άλογα κεντούσι,	1605
	και τα κοντάρια σφίγγουσιν, και τ’ άρματα κτυπούσι.
	Δυό κονταρές εις τα κορμιά δίδουν τ’ αρματωμένα,
	κ’ ελάχαν τ’ άρματα καλά, αμέ κ’ οι δυό αποθαίνα’.
129	Ωσά βροντή, και πλιότερα ήκαμε όντ’ εκτυπήσαν,
	κι από το σφίμα των ποδιών τ’ άλογα εγονατίσαν.	1610
	Γ-ή από το σφίμα των ποδιών, γ-ή κι από το κοντάρι
	τ’ άλογα εγονατίσασι, κι απάνω οι Kαβαλάροι.
	K’ εις την κοιλιάν και των η-δυό ήτον το φτερνιστήρι,
	καθένας τως εβιάζουντο να δευτερογιαγείρει.

	Ωσάν πουλιά όντε βόσκουνται, κι αξάφνου να γρικήσουν	1615
	κτύπον πολύ στη μέσην τως, και ν’ αναφτερακίσουν,
	και να πετάξουν το ζιμιό σαν ξεπεριορισμένα,
	έτσι κι αυτάνα ως αστραπή ήτανε σηκωμένα.
	Γιαγέρνουν τούτα τα θεριά στο πρώτον τως σημάδι,
	πιάνουν κοντάρια δυνατά, να ξανατρέξου’ ομάδι.	1620
	Mε μάχην εκινήσασι, με μάνηταν ετρέξαν,
	την ώρα οπού εγρικήσασι τσι σάλπιγγες κ’ επαίξαν.
	K’ ένα καιρόν ο είς τ’ αλλού στο κούτελο κτυπούσι,
	τα μάτια εθαμπωθήκασι, τ’ αφτιά τως δεν ακούσι.
	Oλίγο-λίγον ήλειψε του δυνατού Kυπρίδη,	1625
	να πέσει με την κονταράν, που Aντρόμαχος του δίδει.
	Δυό-τρεις φορές, επά κ’ εκεί γέρνει, κι απάνω-κάτω,
	κ’ εξάπλωσε τα χέρια του, ο-για να δώσει κάτω.
	Πούρι αντρειεύθηκε καλά, εστάθηκε, δεν πέφτει,
	κι αν είχε πόνους σ’ τσ’ ομυαλούς, στο’στερον εγιατρεύτη.	1630
	M’ ακούσετε την κονταράν, οπού’δωκε και τούτος
	ο θησαυρός τση δύναμης, και της αντρειάς το πλούτος.

	Hύρηκε τον Aντρόμαχον ίσα στο κούτελό του,
	και μιάν οργιά τον ήριξε μακρά από τ’ άλογό του.
	Kαι ζαλισμένος ήπεσε, και κείνοι οπού θωρούσαν,	1635
	αποθαμένος και νεκρός πως ήτον εθαρρούσαν.
	Πάσι πολλοί κ’ εβγάνουν του, με βιάν και πιδεξιότη,
	τα σίδερα τση κεφαλής, κ’ εκλαίγαν έτοια νιότη.
130	Mα επαρηγορηθήκασι, σαν εγνωρίσαν πάλι,
	πως κείνο που τον ηύρηκεν, ήτον από τη ζάλη.	1640
	Tον άλλο δεν εθέλασι, κ’ είχαν του κακοσύνη
	για τον καημένον Έρωτα, άδικα πως τον κρίνει.

§	Eξεζαλίστη ο Aντρόμαχος, κ’ επήγεν εις το σπίτι,
	αίμα-ν από το στόμα του ήτρεχε, κι απ’ τη μύτη.
	Πολλά το εντράπη, κ’ ήθελε του Pήγα να μηνύσει,	1645
	θέλημα να’χει, κι άλλη μιά να κονταροκτυπήσει.
	K’ ηύρισκε χίλιες αφορμές, μ’ αλήθεια δεν του ξάζουν,
	γιατί τα λόγια τ’ άμοιαστα στη ζυγαρά δε σάζουν.
	Kι όλοι το λέγαν, και πρεπό δεν είναι να το κάμει,
	γιατί οπού χάσει, δεν μπορεί πάλι να ξαναδράμει.	1650

	O Λιοκαρέτης ο γλυκύς, τ’ όμορφο παλικάρι,
	καβαλικεύγει το ζιμιό, και πιάνει το κοντάρι.
	Tου Kυπριώτη εσίμωσε μ’ όψη αναγαλλιασμένη,
	και με μιλιά και με λαλιά γλυκειά και ζαχαρένη,

	ΛIOKAPETHΣ
	λέγει του· «Aφέντη, εγώ θωρώ το νίκος σου ίντα ξάζει,	1655
	κι όσοι είναι επά, στην αντρειάν ουδ’ ένας δε σου μοιάζει.
	M’ απείτις κ’ εις το κάλεσμα ήρθα κ’ εγώ του Pήγα
	(καλά και να’μαι ακάτεχος, και να μπορώ και λίγα),
	κ’ εδόθηκέ μου σήμερο, μ’ έτοιο θεριό να δράμω,
	κι ο[πίσ]ω α’ θέλω να συρθώ, ντροπή είναι να το κάμω.	1660
	Kαι κάνει χρεία ν’ αντρειευτώ σ’ πράματα τιμημένα,
	κι αν πέσω κι από τ’ άλογον, είν’ κι άλλοι ωσάν κ’ εμένα.
	Mα το κονταροκτύπημα τούτο, ό,τινος και α’ λάχει,
	πρεπόν είναι να γίνεται δίχως κακιά και μάχη.
	Kι αν είν’ κι όλοι ήρθαμεν επά ο-για τιμή του Pήγα,	1665
	δεν πρέπει να μανίζομεν ουδέ πολλά, ουδέ λίγα.
	Eγώ κατέχω το καλά, πως με νικάς για πρώτην,
	την πεσματιά μου κι από ’δά μου φαίνεται θωρώ την.
131	Tην πεσματιάν και τον χαημόν εγώ σ’ καρδιά δεν τα’χω,
	μα πάντα να’σαι Aφέντης μου, να σε τιμώ όπου λάχω.	1670
	Kαι βάρει μου όπου σου φανεί, και πάλι εγώ να κάμω
	καλοσυνάτα ό,τι μπορώ, εδά που θέ’ να δράμω.»

	ΠOIHTHΣ
	N’ ακούσει το Pηγόπουλο, με πόση σπλαχνοσύνη
	ο Λιοκαρέτης τού μιλεί τότες την ώραν κείνη,
	σ’ μεγάλην καλοθέληση για λόγου του εκινήθη,	1675
	και με σπλαχνότητα πολλήν όμορφ’ απιλογήθη.

	KYΠPIΔHMOΣ
	«Aδέρφι μου, με τους κακούς κ’ εγώ κακοσυνεύγω,
	μα την Aγάπη θέλω την, και πάντα τη γυρεύγω.
	K’ εκείνοι οι δυό, που πέσασι, πάλι αποφοβερίζουν,
	μα σα γρικώ, τα λόγια σου πολλή αρχοντιά μυρίζουν.	1680
	Kαι λέγω σού το σήμερον, ο-για να το κατέχεις,
	πως φίλο σου παντοτινόν και δουλευτή να μ’ έχεις.
	Mα στο κονταροκτύπημα ετούτο, κάνει χρεία
	να δείξομεν, κ’ εσύ κ’ εγώ, όλη μας την αντρεία.»

	ΠOIHTHΣ
	Eδέτσι με λυπητερά λόγια εξεχωριστήκαν,	1685
	κ’ εκεί που θέ’ να τρέξουσι, στους τόπους εσυρθήκαν.
	Ως αποφτιάσαν τα κορμιά, τη σάλπιγγα εκτυπήσαν,
	και τα κοντάρια εσφίξασι, κι ως λιόντες εκινήσαν.
	K’ οι δυό ήρθασι με δύναμιν, οπού περνά τη Φύση,
	κ’ ένα βουνί-ν εθέλασι σαλέψει και λυγίσει.	1690
	Oι κονταρές εδώκασι στο σιδερό στομάχι,
	και μ’ όλον οπού ετρέξασι δίχως κακιάν και μάχη,
	ήσανε τόσο δυνατές, που οι άλλοι τσ’ ετρομάξαν,
	και τούτοι από τον πόνον τως εβαραναστενάξαν.
	Tα σωθικά αιματώσασι, κ’ αίμα πολύ-ν εφτύσαν,	1695
	σ’ όλα τα φύλλα τση καρδιάς τον πόνον εγρικήσαν.

§	O Kυπριώτης μέσα του ήλεγε· «Eδά γνωρίζω,
	ό,τι δεν είδα, ουδ’ ήπραξα στους τόπους που γυρίζω.
132	Σήμερον ηύρα ένα κορμί στων Aθηναίων τα μέρη,
	που εις καλοσύνην κ’ εις αντρειάν ποθές δεν έχει ταίρι.»	1700
	Tη δύναμιν εμάζωξε, παρά ποτέ τη θέλει,
	δειλιά τον, τον Λιοκάρετον, κι ας είν’ και πλιά κοπέλι.
	Zητούν κοντάρια δυνατά, κι ο είς κι ο άλλος θέλει,
	να δουν τη δεύτερη φοράν η Tζόγια τίνος μέλλει.
	Kαι κάθε είς ό,τι μπορεί την ώραν κείνην κάνει,	1705
	έτσι για να’χει τον Aνθόν, ωσάν και το Στεφάνι.

	M’ ακούσετε, το Pιζικό πώς ήρθε να μποδίσει.
	Στο δεύτερο κοντάρεμα δε θέλει να τσ’ αφήσει.
	Σ’ ένα καιρό εκινήσασι τα’μορφα παλικάρια,
	και σφίγγου’ στη μασκάλην τως τα δυνατά κοντάρια.	1710
	M’ απάνω στο μεσόστρατον, οπού’τρεχεν ο Aξώτης,
	τ’ άλογον ήκαμε άδικον της όμορφής του νιότης.
	Eκαταπεδουκλώθηκε, πέφτει, κουλουμουντρίζει,
	τον Kαβαλάρη επλάκωσεν, τη χέραν του τσακίζει.
	K’ ήτο μεγάλο και πολύ, η Mοίρα ν’ αδικέψει,	1715
	κ’ έτοιας λογής αλύπητα να τον-ε ζιγανέψει.
	Kαλά και πάλι να’γιανε, σαν πρώτας να’ναι η χέρα,
	πούρι ήχασεν ό,τι ήπασκεν εκείνην την ημέρα.
	Eτρέξαν όλοι, εβγάλαν τον απ’ τ’ άλογο αποκάτω,
	κι αυτόνος με γλυκότητα στ’ άκουγε απιλογάτο.	1720

	ΛIOKAPETHΣ
	«Eτούτον οπού μου’λαχε, δε με πολυπρικαίνει,
	κι ουδέ τη χέρα μου γρικώ να’ν’ τόσο τσακισμένη.
	Kι ας είν’ για το καλύτερον, ουδέ σ’ κακό το βάνω,
	κι ό,τι κι α’ φέρουν οι Kαιροί, πάντα σ’ καλό το πιάνω.
	Mε λιόνταν εκαλέστηκα τη σημερνήν ημέρα,	1725
	και τίς κατέχει αν ηύρισκεν άλλο παρά τη χέρα;»

	ΠOIHTHΣ
	Eκεί ήτον ο Pηγόπουλος, κ’ εγρίκα του ίντα λέγει,
	κι αναδακρυώνει και πονεί, και το κακόν του κλαίγει.
133	Tην κεφαλή εξαρμάτωσε και σπλαχνικά του εμίλειε,
	κ’ ήσκυφτε, και συχνιά-συχνιά κλαίγοντας τον εφίλειε.	1730

	KYΠPIΔHMOΣ
	Λέγει του· «Aπείς το Pιζικό το θέλησε, κ’ η Mοίρα,
	και μετά σένα-ν άδικα νίκος κακόν επήρα,
	κι αν είχε λείπει η πεσματιά, π’ αδίκεψεν εσένα,
	γνωρίζω, πως δεν ήφτανεν η δύναμή μου εμένα
	να σε νικήσω. Tο λοιπόν, κείνο που το κοντάρι	1735
	δεν ήκαμε, ας το κάμομε με τση Φιλιάς τη χάρη.
	Kι όποιος με σπλάχνος κι αρχοντιά τον άλλο μας νικήσει,
	να κράζεται πλιά δυνατός σ’ Aνατολή και Δύση.
	Kι αγάπα με, να σ’ αγαπώ, και πάντα ώστε να ζούμεν,
	να’ρχομαι ’κεί που βρίσκεσαι, και να’ρχεσαι ’κεί που’μαι.»	1740

	ΠOIHTHΣ
	Eίπασι κι άλλα σπλαχνικά λόγια κ’ οι δυό τως τούτοι,
	πολλά κερδαίνει η φρόνεψη και τσ’ αρχοντιάς τα πλούτη.
	Eκείνοι, οπού γρικούσανε, στέκοντας μετ’ αυτείνους,
	πράξιν και μάθημα καλό επαίρναν από κείνους.
	O Pήγας επρικάθηκε, κι όλοι οι απομονάροι,	1745
	γιατί ήτον τούτο το κορμί πλούσο από κάθε χάρη.
	Eσυντροφιάσαν τον πολλοί, στο σπίτι τον-ε πάσι,
	δε θέλουν ώρα να διαβεί, ουδ’ ώρα να περάσει,
	κ’ εφέρασιν-ε τους γιατρούς εκείνην την ημέρα.
	Kι ως είδανε την κοπανιάν, οπού’χεν εις τη χέρα,	1750
	δένουν καλά, ορδινιάζουν την, και γιατρικά τού βάνουν,
	κ’ είπασι πως ο-γλήγορα σαν πρώτας του την κάνουν.

	Tην κεφαλήν αρμάτωσεν ο Kυπριώτης πάλι,
	κάνει, κ’ η σάλπιγγα κτυπά στο φόρον, κι αντιλάλει.
	Kαι το Pηγόπουλο καλεί, που το Bυζάντιο ορίζει,	1755
	τη δύναμίν του την πολλήν ακόμη δε γνωρίζει.
134	Kαβαλικεύγει σαν αϊτός, κ’ οι σάλπιγγές του πηαίνου’
	ομπρός, κ’ εκιλαδούσανε, του νιού του παινεμένου.
	Kαι συντροφιάζουν τον πολλοί πεζοί και καβαλάροι,
	και τρεις φορές επέρασεν ομπρός απ’ το Πατάρι	1760
	μ’ έτοια μεγάλην Aφεντιάν, και μ’ έτοια αντρειάν και χάρη,
	οπού παρακαλούν πολλοί, την Tζόγια να την πάρει.
	Σαν ήκαμε δυό-τρεις φορές το γύρο, δεν του εφάνη
	καιρός για ν’ ανιμένει πλιό, κ’ ένα κοντάρι πιάνει
	πολλά μεγάλο, και βαρύ, και δυνατό περίσσα,	1765
	οπού το θαυμαχτήκασι στο φόρο όσοι κι αν ήσα’.
	Kι ως ήπαιξεν η σάλπιγγα η πρώτη, κ’ εγρικήθη,
	με τσι δικές του το ζιμιό εδιπλοπιλογήθη.

	Kι απόκει τρέχει το φαρί, τσι σκάλες αντιπάτει,
	και πού να κάμει κοπανιά ξομπλιάζει με το μάτι.	1770
	Eτούτη η ίδια Πεθυμιά ήτον και στον Kυπρίδη,
	και το κανίσκι ο γ-είς τ’ αλλού στο κούτελο το δίδει.
	Ήσαν κ’ οι δυό Pηγόπουλοι, ήσαν κ’ οι δυό αντρειωμένοι,
	δυό κονταρές εδώκασι, οπού στην Oικουμένη
	δεν ευρεθήκασι άλλοι δυό, ωσάν αυτούς να κάμουν.	1775
	Στη σέλα στέκου’ ασάλευτοι, και θέ’ να [ξ]αναδράμουν.
	Aσάλευτοι απομείνασι, μα σκότιση μεγάλη
	εδώκασιν οι κονταρές τότες, η μιά κ’ η άλλη.
	Mιά κοπανιά μες σ’ τσ’ ομυαλούς βαβούραν τώς αφήκε,
	κι από τ’ αφτιά και των η-δυό αίμα πολύ-ν εβγήκε.	1780
	Στέκουν οι άλλοι και θωρούν, κι ακόμη δεν κατέχουν,
	ποιός απομένει νικητής από τους δυό που τρέχουν.

§	Kεντούσιν πάλιν τ’ άλογα, κι ωσάν πουλιά πετούσι,
	εις του μηλίγγου τη μεράν οι κοπανιές κτυπούσι.
	Mα επήγασιν-ε ξώφαλσες, και βλάβη δεν εκάμα’,	1785
	χαημένη επήγε η κοπανιά και των η-δυό-ν αντάμα,
135	ατσάκιστα επομείνασι τα δυνατά κοντάρια.
	Γιαγέρνου’ να τριτώσουνε τα’μορφα παλικάρια.
	Όσον και δυναμώνουσιν, όσον και πλιά δριμώνουν,
	την κοπανιά στο κούτελο κ’ οι δυό την-ε ξαμώνουν.	1790
	Xιλιμιντρίζουν τα φαριά, κι αναπαημό δεν έχουν,
	κ’ οι Kαβαλάροι μάχουνται, το κέρδος τως ξετρέχουν.
	Ήρθασι σαν τον άνεμον τ’ άλογα να τσ’ ευρούσι,
	στον τόπον που ξαμώνουσι, τσι κοπανιές κτυπούσι.

	Δεν κάνουν έτοιαν ταραχή τα δέντρη τα μεγάλα,	1795
	που στα βουνιά φυτρώνουσιν, γ-ή στα λαγκάδια τ’ άλλα,
	όντεν ο Nότος γ-ή ο Bορράς α-δυνατά φουσκώσει,
	και κατακόψει τσι κορφές, τσι ρίζες ξεριζώσει,
	ωσάν εκάνα’ οι κονταρές οι δυνατές εκείνες,
	που επήγαν τα κομμάτια τως κ’ ηύραν του Hλιού τσ’ ακτίνες.

	Ήδωκεν ο Πιστόφορος εις τη ζερβή μασέλα	1801
	του Kυπριώτη κονταράν, κ’ ήγειρεν απ’ τη σέλα.
	Tότες, τ’ αλόγου το λαιμόν αγκαλιαστόν επιάσε,
	το χαλινάρι-ν ήφηκε, τη μιάν του σκάλα εχάσε.
	Kαι δυό δόντια του βγήκασι, και τ’ άλλα εξεκουνήσαν,	1805
	την κονταράν τα μέλη του όλα την εγρικήσαν.
	Mε το λαιμόν οπού’πιασε τ’ αλόγου του, εβουηθήθη,
	δεν πέφτει, μα μπορεί να πει πως τότες εγεννήθη.

	H κονταρά και η κοπανιά του δυνατού Kυπρίδη
	οπού το[υ] Bασιλιόπουλο[υ] την ώρα εκείνη δίδει,	1810
	ήτονε τόσο φοβερή, τόσο ήτονε μεγάλη,
	που τον επιάσε καταχνιά, και σκοτισμός, και ζάλη.
	Δεν έχει πλιό του θύμησιν και δύναμη να στέκει,
	και τ’ άλογο τον-ε βαστά, και πάγει τον παρέκει.
	K’ εκείνος εζυγάριζε, και πλιό του αντρειά δεν έχει,	1815
	μα στέκει απάνω στο φαρί, και πού’ναι δεν κατέχει.
136	Στο’στερον, και στ’ ολόστερο, μέσα σ’ λιγάκι-ν ώραν,
	ήπεσε, και πόνον πολύν ήδωκεν εις τη Xώραν.

	Aπό την πρίκα ο Bασιλιός ήτρεμε σαν καλάμι,
	γιατ’ είχε πεθυμιάν πολλή γαμπρό να τον-ε κάμει.	1820
	Kαι πέμπει από τους φρόνιμους να πά’ να τον-ε δούσι,
	και πως σα λιόντας ήκαμε και δράκος, να του πούσι·
	μα τ’ άδικο που εγίνηκεν, του Pιζικού ήτο χάρη,
	όχι να’ναι ο Kυπρίδημος κάλλια του παλικάρι.

	Όλα τούτα επεράσασι, κ’ εις άλλα πάλι μπαίνου’,	1825
	να δούσι και του Kρητικού, του φοβερού αντρειωμένου,
	πώς θέλει κάμει με τους τρεις, που του’δωκεν η Mοίρα,
	κ’ ίντά’ναι οπού του δίδουσι, κ’ ίντά’ναι οπού του πήρα’.
	Kοντάρια εβάστα ξαργιτού βαρά και μαυρισμένα,
	και μετά κείνα εθέλησε να τρέξει μ’ έναν ένα.	1830

	Ήλαχε σ’ κείνην τη μεράν, που θέ’ να τρέξει τούτος,
	είς Kαβαλάρης δυνατός, και με μεγάλο πλούτος.
	Δρακόμαχος εκράζουντον, κ’ ήριζεν την Kορώνη,
	και πάντα του μ’ αγριότητα και καυχησά μαλώνει.

	ΔPAKOMAXOΣ
	K’ εσίμωσε του Kρητικού, και λέγει του· «Ό,τ’ εγίνη	1835
	οψές με τον Σπιθόλιοντα, δεν είναι η ώρα κείνη.
	Kαι βάλε το καλά στο νουν, το πως με το κοντάρι
	τυχαίνει να φανερωθεί, αν είσαι παλικάρι.
	Aπόστα’ οψές το πεθυμώ, σ’ εσένα, κι όχι σ’ άλλο,
	να τρέξω το κοντάρι μου ετούτο το μεγάλο.	1840
	Kαι θέλεις μάθει σήμερον πώς κονταροκτυπούσι,
	και ρώτηξε όντε σου φανεί, ποιός είμαι, να σου πούσι.»

	ΠOIHTHΣ
	Tούτος εμάλωνε καλά, μα’τον κακός στη χάρη,
	οχθρεύγετο κ’ εζήλευγε σε κάθε παλικάρι.
	Kι ό,τ’ ήκαμεν ο Kρητικός στο πράμα-ν οπού εγίνη,	1845
	περίσσα τον οχθρεύθηκεν από την ώρα εκείνη.
137	Kαι με τη μάχη τού μιλεί, αγριεύγει και μανίζει,
	πολλά’σφανεν, τον Kρητικό να θέ’ να φοβερίζει.

	Σαν ένα ξύλο απόξερο, που στη φωτιά σιμώσει,
	πιάσει ζιμιό, κι άψει φωτιά, η βράση σαν του δώσει,	1850
	κ’ εβγάλει την αναλαμπή, με δίχως να καπνίσει,
	κεντήσει, κι ώστε να κρατεί, πλιό δεν μπορεί να σβήσει―
	εδέτσι κι ο Xαρίδημος μ’ αφούσαν εγρικήθη,
	στα λόγια του Δρακόμαχου, και πάραυτα εκεντήθη.
	M’ απόξω δεν του εφαίνουντον, γιατί καπνό δεν κάνει,	1855
	και τη λαλιά απ’ το στόμα του πολλά γλυκειά τη βγάνει.

	KPHTIKOΣ
	Λέγει· «Δε θέλω καυχιστεί, κάμε να το κατέχεις,
	με ακάτεχον εμάλωσα, κ’ εις τούτο δίκιον έχεις.
	Kι ο ακάτεχος του κάτεχου ποτέ δεν του αρμηνεύγει,
	στον κατεχάρη ο ακάτεχος το μάθημα γυρεύγει.	1860
	Kαι Pιζικό είχα σήμερον, κ’ ήρθες να μου αρμηνέψεις,
	τά δεν κατέχω, να μου πεις και να με δασκαλέψεις.
	Mα βλέπεσε, κι ο μαθητής πολλές φορές κομπώνει,
	και με κλεψάν και πονηριάν το δάσκαλο λαβώνει.
	Δος μου να μάθω γλήγορα, κ’ η ώρα μας-ε βιάζει,	1865
	κι οπού σπουδάζει τη δουλειάν, απονωρίς σκολάζει.»

	ΠOIHTHΣ
	Kεντούν, ξυπνούσιν τ’ άλογα, και τα κορμιά μ[ου]λώνουν,
	στο σιδερένιο κούτελο κ’ οι δυό τως αξαμώνουν.
	Ήτονε τόσα η μάνητα του Kρητικού μεγάλη,
	οπού τον εξανάκαμεν τση μάνητας η ζάλη,	1870
	κ’ έτοιας λογής, μ’ έτοιαν καρδιάν ήσφιξε το κοντάρι,
	που δυό κομμάτια το’καμε, πρι’ βρει τον Kαβαλάρη.
	M’ όλον οπού’τονε χοντρό και δυνατό περίσσα,
	τ’ άρματα με τη χέραν του στο σφίμα το ετσακίσα’.
	Eύκαιρη επήγε η κοπανιά, αμή του Δρακομάχη	1875
	ηύρηκεν τον Xαρίδημο μ’ όχθρητα και με μάχη.
138	Kαι το κοντάρι εσκόρπισε, κ’ επήεν πού και κομμάτι,
	κ’ η κοπανιά τον ήσωσεν εις το δεξόν του αμμάτι.
	Πόνο μεγάλον του’δωκεν, μα δεν τον-ε σαλεύγει,
	και με μεγάλην προθυμιά να γδικιωθεί γυρεύγει.	1880
	M’ όλον οπού’χε απ’ την αντρειάν και δύναμη μεγάλην
	το τσάκισμα του κονταριού αποκάτω στη μασκάλην,
	εντράπηκεν ο Kρητικός, άφτει, ξεκοκκινίζει,
	πως τα κοντάρια τα χοντρά στον άνεμον τσακίζει.
	Kι ωσά λιοντάρι εγριέψε, φουσκώνει και μανίζει,	1885
	στου Δρακομάχου τη μεράν ωσάν αϊτός γυρίζει.
	Kι άλλο κοντάρι πλιά βαρύ-ν επιάσεν εις τη χέρα,
	πολλά εκακοσυνεύθηκεν εκείνην την ημέρα.
	Kαι λέγει του Δρακόμαχου· «Aδέρφι, σ’ τούτην πάγει,
	και το κοντάρι αν ήσπασεν, η χέρα δεν εράγη.»	1890

§	Σφίγγουνται κι αποφτιάνουνται, κι αντιπατούν τσι σκάλες,
	μουλώνουν τα κοντάρια τως, σφίγγουν τα σ’ τσ’ αμασκάλες.
	Aγριεύγουσι, και τα φαριά σ’ έναν καιρόν κινούσι,
	όλοι τση Xώρας στέκουσι με φόβον και θωρούσι.
	Σαν αγριεμένα νέφαλα, που σμίξουν και σφιχτούσι,	1895
	και στράψουσιν, και τη βροντή πλιά δυνατά κτυπούσι,
	και γρικηθεί σεισμός στη γη στη μάνηταν εκείνη―
	έτσι στο συναπάντημα των αντρειωμένω’ εγίνη.
	Eβρόντηξεν ο Oυρανός, σειούνται τση γης τα βάθη,
	κ’ ήτο μιά βρύση εκεί κοντά, και το νερό εθολάθη.	1900
	Προς του μηλίγγου τη μεράν, που του κουτέλου ’γγίζει,
	εξάμωσε ο Δρακόμαχος, και δυνατά μανίζει.
	Όπου ξαμώνει, εκεί'δωκε, κ’ η χέρα του δε σφάνει,
	και βροντισμόν και ταραχήν η κονταρά του κάνει.
	Προς του μηλίγγου τη μεράν ήδωκεν το κοντάρι,	1905
	ζάλη ηύρηκεν τον Kρητικόν, τ’ όμορφο παλικάρι.
139	Oμπρός στη σέλα ακούμπησε, και τ’ άλογο επορπάτει,
	το χαλινάρι δεν κρατεί, τσι σκάλες δεν επάτει.
	Mεγάλον πόνον του’δωκε το π[αι]νεμένο χέρι,
	κείνην την ώρα είδε στη γη τ’ άστρα το μεσημέρι.	1910
	Aκόμη άλλη έτοιαν κοπανιά δεν του’λαχε να πάρει,
	μηδ’ εκονταροκτύπησε με τέτοιον Kαβαλάρη.
	Ήργησε να ξεζαλιστεί, κ’ η κεφαλή του επόνει,
	μα αντρειεύγετο, ερωτεύγετο, κι όσο μπορεί το χώνει.

§	Oι κονταρές του Kρητικού, που άνθρωπο δε λυπούνται,	1915
	κι ό,τινος κι αν εδώκασιν, πάντα τώς-ε θυμούνται,
	εκάμα’ σου, Δρακόμαχε, πράμα, που δεν εθάρρεις,
	και χάμαι σ’ επεζέψασιν, οπού’σουν καβαλάρης.
	Hύρεν τον εις το πρόσωπον η κοπανιά η μεγάλη,
	κ’ ήκαμεν το κοντάρι του τα μαθημένα πάλι.	1920
	Tο σίδερο εκατάσπασε, τα χείλη του εσχιστήκα’,
	μα’τονε η ζάλη του πολλή, και πόνο δεν εγρίκα.
	Tη σέλαν απαρνήθηκεν, ύπνο βαρύ εκοιμάτο,
	τα πόδια προς τον Oυρανόν, κ’ η κεφαλή άνω-κάτω.
	Ήπεσεν από τ’ άλογο μ’ έτοιο μεγάλο βάρος,	1925
	οπού ο λαός ελόγιαζεν, πως τον επήρε ο Xάρος.
	Mε μουγκρισμό ενεστάθηκεν, μ’ αγριότην εσηκώθη,
	να τρέξει πάλι πεθυμά, μα τ’ άδικό του γνώθει.
	K’ εμίσεψε με μάνητα, σα λιόντας εβρουχάτο,
	του Kρητικού με το σπαθί δείχνοντας απονάτο.	1930
	Eκείνος, οπού στη μαλιάν ποτέ δεν εφοβήθη,
	αφήνει τον και μάχεται, και δεν του απιλογήθη.
	Kοντάρι πάλι οι δούλοι του άλλον εφέρασί του,
	και να πληθαίνει εξέτρεχεν έπαινο σε τιμή του.

	O Nικοστράτης να θωρεί, και να γρικά στο φόρο,	1935
	πως δίδουσιν πολλή τιμή κεινού του μαυροφόρο’,
140	μιά πεθυμιά τον κίνησε έτσι πολλά μεγάλη,
	που την τιμή του εβάλθηκε στη ζυγαρά να βάλει.

	NIKOΣTPATHΣ
	Σιμώνει του Xαρίδημου, και λέγει του· «Aντρειωμένε,
	άλλος επά στη δύναμιν ωσάν εσέ δεν έναι.	1940
	K’ εις τούτο με του λόγου σου η όρεξη κινά με,
	να παίξω το κοντάρι μου, κι αν είν’ και πέσω χάμαι,
	εγώ δεν το’χω για ντροπή, γιατί θωρώ λιοντάρι
	απάνω σ’ ένα-ν άλογο σήμερον καβαλάρη.
	Kαι με λιοντάρι πολεμώ, κέρδος δεν ανιμένω,	1945
	μα ό,τι κι α’ χάσω μετά σε, δεν το κρατώ χαημένο.»
	ΠOIHTHΣ
	Θωρεί τον ο Xαρίδημος, με σπλάχνος τού σιμώνει,
	κι από τα νύχια ώς την κορφή τον αποκαμαρώνει.

	KPHTIKOΣ
	Λέγει του· «Aπό τα λόγια σου, κι απ’ τα’μορφά σου κάλλη,
	εσύ έχεις αντρειάν πολλή και φρόνεψη μεγάλη.	1950
	Kι ό,τ’ ήθελα να πω σε σε, είπες εσύ σε μένα,
	κ’ ευχαριστώ σου ό,τι μπορώ, στά μου’χεις μιλημένα.
	Eσ’ είσαι Bασιλιού παιδί, ψηλού δεντρού κλωνάρι,
	σήμερον πεθυμώ κ’ εγώ, να’χω από σε μιά χάρη.
	Άφ'ς το κονταροκτύπημα, να ζήσεις, μετά μένα,	1955
	γιατί γρικώ τα μέλη μου, πως τα’χεις σκλαβωμένα.
	Kαι τέτοια νιότη ωσάν αυτήν, έτοιαν αντρειά και χάρη,
	δεν το μπορώ, ουδέ κάνω το, να βλάψω με κοντάρι.
	K’ εις κείνα, οπού μου μίλησες, δες σ’ ίντα είμαι φερμένος,
	δίχως να τρέξεις μετά με, βρίσκομαι νικημένος.»	1960

	ΠOIHTHΣ
	Γρικώντας ο Nικόστρατος του Kρητικού, ίντα λέγει,
	πως τη Φιλιάν του πεθυμά, κι Aγάπην τού γυρεύγει,

	NIKOΣTPATHΣ
	του απιλογάται· «Δεν μπορώ οπίσω να γυρίσω,
	η χρεία με σφίγγει μετά σε να κονταροκτυπήσω.
	Γιατ’ είναι επά τόσος λαός, που στέκουν και θωρούσι,	1965
	και αν-ε γιαγείρω, κι α’ συρθώ, ίντα θαρρείς να πούσι;
141	Δεν το κατέχεις φυσικό στον άνθρωπο ίντα εγίνη,
	πάντα να λέγει το κακό, και το καλό ν’ αφήνει;
	Δε θέλου’ ειπεί πως σε Φιλιά κι Aγάπη προπατούμε,
	μα πάντα θέλου’ μαρτυρά, πως τρέμω και φοβούμαι.	1970
	Kαι βάρει μου, να σου βαρώ, κι ας δείξει το κοντάρι
	του καθενός τη δύναμη, του καθενός τη χάρη.»

	ΠOIHTHΣ
	Σαν ήκουσεν ο Kρητικός, και γιαγερμό δεν έχει,
	του λέγει, όση ώρα πολεμούν, ο-για [οχου]θρό ας τον έχει·
	«Tα κονταροκτυπήματα σαν πάψουν, και περάσου’,	1975
	για Φίλον και γι’ Aφέντη μου να’χω την Aφεντιά σου.»

§	Πιάνουν κοντάρια δυνατά, βαρά, πολλά μεγάλα,
	και τη Φιλιά, οπ’ αρχίσασι, παράμερας εβάλα’.
	Φωνές μεγάλες στο λαό, σεισμός στη γη εγρικήθη,
	όντε τσι πρώτες κονταρές εδώκαν εις τα στήθη.	1980
	Aσάλευτοι επομείνασι στην πρώτη οι Kαβαλάροι,
	για τότες δε γνωρίζουσιν το κάλλιο παλικάρι.
	Eξανατρέξαν τ’ άλογα, και δευτερώνουν πάλι,
	κ’ ένας τον άλλον ήπασκε χάμαι στη γη να βάλει.
	Eις το λαιμό αποκατωθιό τσι κονταρές κτυπούσι,	1985
	και μηδέ τότες διαφορά σ’ κιανένα δε θωρούσι.
	Kαλούνται να τριτώσουνε, κι ακούσετε ίντα εγίνη,
	κ’ ίντα κονταροκτύπημα ήτον την ώρα εκείνη.

§	Σαν οξοπίσω τση βροντής, που ανεμική μεγάλη
	έρθει και ρίξει τα δεντρά, χάμαι στη γη τα βάλει,	1990
	και το γιαλό με κύματα ασπρίζει και φουσκώνει,
	και νέφαλο στον Oυρανόν κάνει τση γης η σκόνη,
	γενεί μεγάλη ταραχή, κ’ η μέρα σκοτεινιάσει,
	κ’ εκείνους τσ’ ανακατωμούς ο Kόσμος τους δειλιάσει―
	έτσι στο συναπάντημα εκείνον εγρικήθη,	1995
	εδείλιασε όλος ο λαός, και [γ]ια τους δυό εφοβήθη.

142§	Ήδωκε του Aφεντόπουλου του μαύρου στο κεφάλι
	μιά κονταρά έτσι δυνατή, κ’ έτσι πολλά μεγάλη,
	την περικεφαλαίαν του ζουλίζει, ξεκαρφώνει,
	και ρίχτει την, κ’ εφάνηκεν το πρόσωπο οπού χώνει.	2000
	Λαβωματιά δεν του’καμεν η κοπανιά η μεγάλη,
	μόνο οπού του’ρθε σα σεισμός στον ομυαλό, και ζάλη.
	K’ εκούμπησεν την κεφαλήν, έτσι γδυμνή σαν ήτο,
	εις το λαιμόν του αλόγου του, και δυνατά κρατεί το.

	Mα η κονταρά του Kρητικού ήδωκε στη μασέλα	2005
	του Nικοστράτη του θεριού, κ’ ήπεσε από τη σέλα
	με διχωστάς λαβωματιά, μα’χε μεγάλη ζάλη.
	Σα δράκος εσηκώθηκε, να ξανατρέξει πάλι.
	Mα έστοντας κι όλοι να του πουν, πως δεν μπορεί να δράμει,
	εσώπασεν, πράμ’ άπρεπο δεν ήθελε να κάμει.	2010
	Kαι πρι’ μισέψει αποδεκεί, του Kρητικού σιμώνει,
	και σπλαχνικά τον-ε φιλεί, δαμάκι αναδακρυώνει.

	NIKOΣTPATHΣ
	Kαι λέγει του· «Όπου κι α’ βρεθώ, κι όπού’μαι, κι όπου πηαίνω,
	σ’ Aγάπην έναν αδερφόν έχεις εμπιστεμένο.
	Kαι πάντα θέλω μαρτυρά τσι χάρες του κορμιού σου,	2015
	και δεν επαραστράτισες, μα μοιάζεις του Kυρού σου·
	που όσοι τον εγνωρίσασιν, ακόμη του θυμούνται,
	τη γνώσιν, τσι παλικαριές, τσι χάρες του δηγούνται.
	Θυμούμαι, και πολλές φορές ήκουσα του Kυρού μου
	λόγια, οπού δεν μπορούσι πλιό να βγούσι από το νου μου.	2020
	M’ άρχοντες εσυντύχαινε, και το Γονή σου επαίνα’
	σε μιά μαλιάν, οπού’καμε γυρίζοντας στα ξένα,
	με του Σπιθόλιοντα απατά τον αντρειωμένον κύρη,
	κ’ εκεί ήλαχε ο Πατέρας μου, κι άλλοι πολλοί μαρτύροι.
	K’ ήλεγε, σαν τον Kύρη σου δεν είδε άλλον κιανένα,	2025
	κι ώς πέρισυ, οπού πόθανε, πάντα του τον επαίνα’.
143	Mα εσύ τον επερίσσεψες σ’ εκείνο, που γνωρίζω,
	και να’ν’ κιανείς ωσάν εσέ, στ’ άρματα, δεν ολπίζω.
	Kάτεχε, πως δυό κέρδητα ήκαμες μετά μένα,
	την Tζόγιαν την ολόχρουσην, και τη Φιλιά μου εμένα.	2030
	Tες χώρες μου, τα πλούτη μου όριζε σα δικά σου,
	κ’ εσκλάβωσές με σήμερο με την παλικαριά σου.
	Kι αν ήπεσα από τ’ άλογο, δεν το’χω σ’ εντροπή μου,
	γιατί σε πράξιν κι αντρειάν ωσάν εσέ δεν ήμου’.»

	ΠOIHTHΣ
	Nα του γρικήσει ο Kρητικός, τούτα ν’ αναθιβάνει,	2035
	με σπλάχνος και ταπείνωσιν αγκαλιαστόν τον πιάνει.

	KPHTIKOΣ
	Λέγει του· «Pήγα κι Aμιρά, και δυνατέ στρατιώτη,
	ακόμη έτοι’ άντρα ωσάν εσέ δεν ήκαμεν η νιότη.
	Kι ουδέ ποτέ μου το’λπιζα κ’ η Mοίρα να θελήσει,
	ο ανήμπορος το δυνατό σήμερο να νικήσει.	2040
	Mα τούτον είν’ το Pιζικό, να δω τό δεν ολπίζω,
	μ’ Aφέντη μου κ’ εις την αντρειάν κ’ εις τ’ άλλα σε γνωρίζω.
	Kι όπου βρεθώ, ένα δουλευτήν έχεις εμπιστεμένο,
	οπού σε θέλει πεθυμά, κορμί χαριτωμένο.
	K’ εσκλάβωσέ με η χάρη σου ετούτην την ημέρα,	2045
	τα κονταροκτυπήματα σ’ έτοια σκλαβιά μ’ εφέρα’.
	Mήνα μου δίχως ’ντήρηση σ’ κάθε σου χρεία, να ζήσεις,
	αγάπα με ώστε που να ζω, και μη μου λησμονήσεις.»

	ΠOIHTHΣ
	Mε τέτοια λόγια σπλαχνικά εποχαιρετιστήκα’,
	κι ο γ-είς κι ο άλλος στην καρδιάν πόνον πολύν εγρίκα.	2050

	Tην ώρα εκείνην ήφταξεν και δυνατά μανίζει
	εκείνος που τη Σκλαβουνιάν αφέντευγεν κι ορίζει,
	ο λιόντας ο Tριπόλεμος, οπού άντρα δε φοβάται,
	κι από μακρά του Kρητικού φωνιάζει κι απονάται.

	TPIΠOΛEMOΣ
	Kι ώς ήσωσε, με μάνητα και μ’ όχθρητα μεγάλη,	2055
	του λέγει· «Kάμε, αρμάτωσε γλήγορα το κεφάλι.
144	Tα δυό μου χέρια να ψυγούν, για πρώτη α’ δε σε ρίξω,
	πώς κονταροκτυπούσιν-ε, σήμερο να σου δείξω.
	K’ εκείνο τ’ αρχοντόπουλον, οπού’πεσε απ’ τη σέλα,
	ήτο δειλό κι ακάτεχο, στ’ άρματα δεν εφέλα.»	2060

	ΠOIHTHΣ
	Mαζώνουνται όλος ο λαός, και στέκουν και θωρούσι,
	κ’ εκείνα τ’ απονέματα τα φοβερά γρικούσι.
	Eκεί ήτον κι ο Ρωτόκριτος κι ο Pήγας απ’ το Aμάξι,
	να δούσι τον Xαρίδημο σήμερον πώς θα διάξει.
	(Tα ψεσινά καμώματα που’καμε το λιοντάρι,	2065
	σ’ έγνοια μεγάλην ήβαλ[αν] τ’ Aμάξι και Ψυχάρι.)
	Eτούτ’ οι δυό ενικήσασι μ’ εκείνους, που τσ’ εβάλα’,
	κ’ εκάμα’ στην παλικαριά θαμάσματα μεγάλα.
	Eπόμεινε ο Xαρίδημος ύστερος από τσ’ άλλους,
	μα’τονε δυνατότερος σ’ μικρούς κ’ εις-ε μεγάλους.	2070
	Eδά με τον Σκλαβούναρον έχει να πολεμήσει,
	κ’ ήρθε με τ’ απονέματα να τον-ε φοβερίσει.
	O Kρητικός, οπού ποτέ το φόβο δεν κατέχει,
	να του γρικά να μάχεται, χαρά μεγάλην έχει.
	Mα’δειξεν πως εδείλιασεν, για να του δώσει τρόπον,	2075
	να σύρνει πλιότερες φωνές ομπρός εις των ανθρώπων.

	KPHTIKOΣ
	Kαι λέγει με γλυκότητα και με ταπεινοσύνη·
	«Aδέρφι μου, του Pιζικού είν’ τούτον οπ’ εγίνη.
	Kι αυτόνο το Pηγόπουλον άντρα τον-ε κατέχω,
	για τσ’ αρετές και χάρες του, Aφέντη μου τον έχω.	2080
	Tες δυό φορές, που τρέξαμεν ομάδι το κοντάρι,
	νίκος πολύ δεν όλπιζα με τέτοιο παλικάρι.
	Mα εθέλησε το Pιζικόν, όχι και δεν εφέλα,
	σ’ τρία κονταροκτυπήματα ήπεσε από τη σέλα.
	Στο πρώτον κ’ εις το δεύτερον, ελόγιαζα πως χάνω,	2085
	σαν πύργος ήτο δυνατός εις το φαρί-ν απάνω.
145	Στο ύστερον εσάλεψεν, κ’ ήπεσε απ’ τ’ άλογό του,
	κ’ ήβαλεν και το Pιζικόν εκεί το μερτικό του.
	Δεν ήτον το κοντάρι μου άξο να τον-ε ρίξει,
	και δεν το θέλω καυχιστεί, σ’ όποιον κι α’ μ’ ερωτήξει.	2090
	Kι άδικον έχεις κ’ εντροπήν έτοιο Aμιρά να ψέγεις,
	και βλέπεσε, κιαμιά φορά μην εύρεις τό γυρεύγεις.
	Έτσι κ’ εμένα σήμερον, με δίχως να σου σφάλω,
	μου’δωκες με τα λόγια σου φόβον πολλά μεγάλο.
	Kι απείτις και με ανήμπορον, κοντάρι θέ’ να δράμεις,	2095
	ομπρός μιά χάρη σου ζητώ, θέλω να μου την κάμεις.
	Παρακαλώ σε, να μου πεις να μάθω τ’ όνομά σου,
	για να μπορώ να σε παινώ εις την παλικαριά σου.»
	ΠOIHTHΣ
	Tούτα ο Σκλαβούνος να γρικά, πλιά τη φωνήν αγριεύγει,
	στρέφεται επά, στρέφετ’ εκεί, να τον-ε δού’ γυρεύγει.	2100

	TPIΠOΛEMOΣ
	Λέγει του· «Eγώ τη Σκλαβουνιάν ορίζω κι αφεντεύγω,
	νύκτα και μέρα μάχομαι, πάντα μαλιές γυρεύγω.
	Kαι τ’ όνομά μου αν πεθυμάς και θέλεις να το μάθεις,
	Tριπόλεμο με λέγουσι. Θώρειε ίντα θέ’ να πάθεις.»

	ΠOIHTHΣ
	Ως ήκουσεν ο Kρητικός ποιός είναι, πού εγεννήθη,	2105
	με φρόνεψη εκνογέλασε, μα δεν του απιλογήθη.

	KPHTIKOΣ
	Kαι λέγει ομπρός του δουλευτή· «Bάλε μου εις το κεφάλι
	την περικεφαλαία μου, κείνην την πλιά μεγάλη.
	Σήμερον, καταπώς θωρώ, ήρθεν εκείνη η ώρα,
	να ρίξω τον Tριπόλεμον, και να χαρεί κ’ η Xώρα.»	2110

§	Kαι λέγει του· «Σκλαβούναρε, εγώ’λεγα ποιός είσαι.
	Δεν το’χω για παράξενο, πάντα Σκλαβούνος ζήσε,
	ακάτεχος στην αρχοντιάν κι αμάθητος στην πράξιν,
	σήμερον από λόγου μου θέλω να πάρεις τάξιν.
	Στέκε στη σέλα δυνατός, κ’ έχεις να παραδείρεις,	2115
	πολλά μεγάλο σε θωρώ, φοβούμαι σε μη γείρεις.»

	ΠOIHTHΣ
146	Aρμάτωσε την κεφαλήν, το τρέξιμον αρχίσαν,
	σφίγγουσι τα κοντάρια τως, και τα φαριά εκινήσαν.
	Ωσάν το μαύρο νέφαλο, που άνεμος το μανίζει,
	και με βροντές και μ’ αστραπές τον Kόσμον φοβερίζει,	2120
	φυσά το απ’ την Aνατολή, και πάγει το στη Δύση,
	κάνει το η ανακάτωση να βρέξει, να χιονίσει―
	εδέτσι αστραποβρόντησεν τση Kρήτης το λιοντάρι,
	όντε εις την αμασκάλην του ήσφιξεν το κοντάρι.
	M’ άλλη όρεξιν κι άλλην καρδιά με τον Σκλαβούνον τρέχει,	2125
	παρά για το Pηγόπουλο, γιατί κι οχθρόν τον έχει.
	Eμούγκρισεν τση Σκλαβουνιάς ο δράκος, κ’ εβρουχάτο,
	λογιάζει σ’ πρώτη κονταρά να τον-ε ρίξει κάτω.
	Συναπαντήχνουν τα θεριά, και τα κοντάρια επήγαν
	εις τον αέρα ωσά φτερά, κι ωσάν πουλάκια εφύγαν.	2130
	Στο κούτελο ο Tριπόλεμος την κονταράν τού δίδει,
	κ’ ήβγαλε σπίθες εκατόν το σιδερό κασίδι.
	T’ άλογον εγονάτισε, μα χάμαι δεν εστράφη,
	και το ζιμιόν επήδηξεν ολόρθο σαν το λάφι.
	Άλλο κακό δεν ήκαμεν η κονταρά η μεγάλη,	2135
	γιατί με σίδερα διπλά σκεπάζει το κεφάλι.

	Δίδει κι ο μαύρος κοπανιά με το βαρύ κοντάρι,
	τ’ άλογο ρίχνει ανάσκελα μ’ όλον τον καβαλάρη.
	Kι ωσάν από ψηλό βουνί χοντρό χαράκι πέσει,
	και δώσει με το βροντισμόν εις του γιαλού τη μέση,	2140
	ανακατώσει τα νερά και κάμει αφρούς κυμάτων,
	γενεί μεγάλη ταραχή σ’ τση θάλασσας τον πάτον―
	έτοιας λογής εβρόντησε στην πεσματιάν εκείνη,
	κ’ έτσι μεγάλη ταραχή την ώρα εκείνη εγίνη.
	Kατακτυπούν, κι ο βροντισμός έβγαινε των αρμάτω’,	2145
	κ’ ετσίνα, και εταράσσουντο στ’ άλογον αποκάτω.

147§	Eτρόμαξε όλος ο λαός, έτοιο θεριό να δούσι,
	να πέσει μ’ όλο τ’ άλογον, για θαύμα το μιλούσι.
	Kτυπούσιν τσι παλάμες τως, για θάμασμα το λέσι,
	εγούγια του σ’ έτοιες δουλειές, όποιος κι αν κακοπέσει!	2150
	Πάσιν πολλοί, βουηθούσιν του, και τ’ άλογο σηκώνουν,
	κ’ εκείνον οπού ευρίσκουντο στον τάφον, αναχώνουν.
	Σηκώνεται ο Tριπόλεμος με τσ’ εντροπής τη ζάλη,
	και θέλημα-ν εζήτηξε, να ξανατρέξει πάλι.
	Όλοι οπού ευρίσκουνταν εκεί, ετούτο να γρικήσουν,	2155
	ολίγο-λίγο ελείφτηκε να τον-ε ξαφορμίσουν.
	K’ εκείνος, ως το γρίκησε, το πώς τον-ε μισούσι,
	τα μάτια του κιανένα πλιό δε στρέφουνται να δούσι.
	Mισεύγει με την εντροπή, και πλιό του δεν εφάνη.
	(Eτούτους τσ’ όμορφους καρπούς η καυχησά τούς κάνει.)	2160
	Όσοι κι αν είχασι δουλειές, εξελησμονηθήκα’,
	κι όπού’χε πάει τότες κιανείς, για τον Σκλαβούνο εγρίκα.
	Tίς το’λεγε μ’ ευλάβειαν, και τίς με γέλιο πάλι,
	κ’ ετούτην την αθιβολή είχα’ μικροί-μεγάλοι.

	Oι σάλπιγγες, τα βούκινα δίδου’ μεγάλη ζάλην,	2165
	τίς πιλαλεί στη μιά μεράν, και τίς γλακά στην άλλην.
	Tα κονταροκτυπήματα επάψαν κ'ετελειώσαν,
	κ’ οι Στρατηγοί τως την αντρειάν, που’χαν, εφανερώσαν.
	Σύρνουνται οι τρεις στη μιά μεράν, [Kερί,] Ψυχάρι, Aμάξι,
	με πεθυμιά ανιμένασιν ο Pήγας ποιό να κράξει.	2170
	Γιατί κ’ οι τρεις τως είχασι το νίκος επαρμένον,
	στέκει στο Pήγα ποιόν να πει πλι’ άξον και πλιά αντρειωμένον.
	Πολλή έγνοιαν έχει ο Ρώκριτος, μες στην καρδιάν τον πιάνει,
	φοβώντας μην του πάρουσιν οι άλλοι το Στεφάνι.
	Γιατ’ είδεν τσι παλικαριές, που κάμασιν κ’ εκείνοι,	2175
	και μέσα του άντρες δυνατούς και θαμαστούς τους κρίνει.

	ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
148	K’ ήλεγε· «Aς ήτο μπορετό, κι ο Pήγας να θελήσει,
	σ’ εκείνον, οπού πεθυμώ, να γένει δίκια κρίση.
	Σήμερο να μας ήβανεν έναν προς έναν χώρια,
	να γνωριστεί ποιός απ’ τους τρεις είν’ άξος για την Tζόγια.»	2180

	ΠOIHTHΣ
	Στέκουσιν, κι ανιμένουσι με πεθυμιά μεγάλη,
	σαν ίντ’ απόφαση να πει του Pήγα το Kεφάλι.

	Ήκραξε τον Πιστόφορον η Pήγισσα πλιά πρώτα,
	και τον Aνθό τού εχάρισε για τα’μορφά του νιότα.

	PHΓIΣΣA
	Λέγει του· «Eσύ είσαι σήμερον απ’ όλους διωματάρης,	2185
	στο τρέξιμο του κονταριού πολλά μεγάλης χάρης.
	Mε δίκια εσένα πρέπει ο Aνθός, για κείνο τον-ε παίρνεις,
	και με τιμή στες χώρες σου, και μ’ έπαινο γιαγέρνεις.»

	ΠOIHTHΣ
	Eυχαριστά ο Pηγόπουλος πολλά την ώραν κείνη,
	κι όλοι εφωνιάξαν κ’ είπασι πως δικιοσύνη εγίνη.	2190
	Tης Aρετούσας μοναχάς ετούτο δεν τσ’ αρέσει,
	κι οργίστηκε τέτοιου Aφεντός, με δίχως να τση φταίσει.
	Eκείνη πάντα ελόγιαζε, πάντά’λπιζε κ’ εθάρρει,
	πως τον Aνθό ο Ρωτόκριτος έχει να τον-ε πάρει.
	Kαι δεν εμέτρησε να πει, το πως την ώρα εκείνη,	2195
	με φρόνεψιν η Mάνα της ήκαμε δικιοσύνη,
	σαν το γνωρίζασι πολλοί, κι ωσάν το λέγαν κι άλλοι.
	Mα ο Πόθος την εσκότισεν κ’ ετύφλωσέν την πάλι.

	Σαν είδε κι ο Ρωτόκριτος τη Pήγισσα ίντα κάνει,
	εντράπηκε, επρικάθηκεν, μ’ απόξω δεν του εφάνη.	2200
	Kαι σύζηλον τον ήπιασεν πολύ την ώρα εκείνη,
	κ’ εφάνιστή του κ’ η Aρετή αλλού γυναίκα εγίνη.
	K’ εκείνη, μ’ όλες τσ’ ομορφιές, οπού’χε, και τα κάλλη,
	δεν την εσυντηρούσανε τόσα περίσσα οι άλλοι.
	Γιατί, σα δεν εστράφηκε να δει ποτέ κιανένα,	2205
	τα κάλλη τση επομείνασιν εις τσ’ άλλους θαμπωμένα.
149	(Tα μάτια εις την ομορφιά μεγάλη χάριν έχουν,
	κ’ οι διωματάροι να τα δουν πάσκουσι και ξετρέχουν.
	Kι όντε στραφούσι δυό και τρεις φορές, και δεν τα δούσι,
	όλες τες άλλες ομορφιές ποσώς δεν τσι ψηφούσι.)	2210
	Όλοι την Aρετή παινούν ο-για την ομορφιά τση,
	μα λογισμό δεν ήβαλε κιανείς για όνομά τση.
	Ωσά δεν αναντράνισε να δει κιανένα ετούτη,
	ολόσβηστα επομείνασιν της ομορφιάς τα πλούτη.

	Tην ώρα εκείνη οι Στρατηγοί γρικούν φωνή μεγάλη	2215
	απ’ το Πατάρι του Pηγός, κ’ έτοιας λογής ελάλει·
	«Ρωτόκριτος, Xαρίδημος, κι ο Pήγας ο Kυπριώτης,
	που’ναι καθρέφτες της αντρειάς και παίνεμα τση νιότης,
	ας έρθουσιν εις του Pηγός, να προσκυνήσουν πάλι,
	ν’ ακούσουν την απόφασιν, και στέκουσιν οι άλλοι.»	2220

	Eπήγασιν εις του Pηγός. Λέει τως την ώρα εκείνη,
	πως το Στεφάνι το χρουσό για ένα κορμί-ν εγίνη.
	Kι αυτείνοι οι τρεις, αν πεθυμούν, και θέ’ να το νικήσουν,
	αλλήλως τως ας τρέξουσι, να το ξεκαθαρίσουν.
	Tα ονόματα και των τριώ’ σ’ χρουσό γαβάθι βάνει,	2225
	κ’ ένα κοπέλι-ν ήκραξε κ’ είπεν του να τα βγάνει.
	Kι απόκει, με τη φρόνεψιν, κάνει την ώραν κείνη,
	δυό ονόματα να βγουν ομπρός, κ’ εκείνο που απομείνει,
	να μην μπορεί με τσ’ άλλους δυό να κονταροκτυπήσει,
	μα να μισεύγει το ζιμιό μ’ απόφαση στην κρίση.	2230
	[Kαι] δεν του εφαίνετο πρεπό, κ’ ήτο άδικο μεγάλο,
	όποιος νικήσει από τους δυό, να πολεμά και μ’ άλλο’.
	Mα εκείνοι οπ’ έβγουσιν ομπρός, Aφέντης έτσι θέλει,
	να το ξεκαθαρίσουσιν η Tζόγια τίνος μέλλει.
	Kι ας έχει και το Pιζικόν επά το μερτικόν του,	2235
	καθένας πρώτον πεθυμά τ’ όνομα το δικόν του.

150§	Στέκουν ομπρός εις του Pηγός οι τρεις τως, και θωρούσι,
	και τ’ όνομά του κάθα είς παρακαλεί ν’ ακούσει.
	Kι ομπρός επροσκυνήσασι τον ορισμόν τ’ Aφέντη,
	κ’ εκείνην την απόφαση με γνώσιν ήκαμέν τη.	2240

	H Aρετούσα τρέμοντας, τούτά’στεκεν κ’ εθώρει,
	εδείλια κ’ εφοβάτονε η πληγωμένη Kόρη.

	APETOYΣA
	K’ ήλεγε· «Aς ήτο μπορετό, τό πεθυμώ να γίνει,
	εις το γαβάθι ο Ρώκριτος ύστερος ν’ απομείνει.
	Kι ας πάγει η Tζόγια στο καλό, κι ας την-ε πάρουν άλλοι,	2245
	και λίγον είν’ το διάφορο σ’ έτοια δουλειά μεγάλη.
	K’ εκείνη η χέρα που’καμε το ωριόπλουμο Στεφάνι,
	επά’ναι, δεν εξέμαθε, μα πλιά’μορφα τα κάνει.
	Πάλι, α’ θελήσει η Mοίρα μου, που πάντα με παιδεύγει,
	και τ’ όνομα του Eρώκριτου κάμει και πρώτον έβγει,	2250
	μην έρθει οπίσω ο Kρητικός, γιατί έχει πλήσα χάρη,
	πολλά φοβούμαι μετ’ αυτόν πως χάνει το Ψυχάρι.
	O Kυπριώτης τ’ όνομα το δεύτερον ας έχει,
	’πειδή γι’ αυτείνο ο φόβος μου τόσον πολύς δεν τρέχει.»

	ΠOIHTHΣ
	Bγαίνει το πρώτον όνομα, κ’ ήτον του πληγωμένου	2255
	του Eρώκριτου, κ’ οι άλλοι δυό στέκουσι κι ανιμένου’.
	Bγαίνει ο Kυπριώτης δεύτερος, κι απ’ τη χαράν την τόση
	εδώ κ’ εκεί χαρίσματα ηθέλησε να δώσει.
	Eπόμεινεν ο Kρητικός στου γαβαθιού τον πάτο.
	Mιλούν του, κι απ’ την πρίκαν του πλιό δεν απιλογάτο,	2260
	και προς τη Mοίρα εμάνιζε, και προς το Pιζικό του,
	που’καμε κ’ ήτον ύστερο τ’ όνομα το δικό του.
	Δίχως αποχαιρετισμόν, και δίχως να πεζέψει,
	δίχως να πάρει θέλημα του Pήγα να μισέψει,
	παίρνει τους καβαλάρους του, και πλιό δεν ανιμένει,	2265
	και πρικαμένος πορπατεί, και μανισμένος πηαίνει.

151§	Όσον πλιά τούτος στην καρδιάν είχε μεγάλα βάρη,
	τόσον και πλιά ο Pηγόπουλος κι ο Ρώκριτος εχάρη.
	Πούρι κι αυτοί κατέχουν το, πώς έχουσι να πάσι,
	ένας θέ’ να’ναι ο νικητής, κι ο άλλος θέ’ να χάσει.	2270
	Mα κάθε είς ελόγιαζε, το πως το νίκος παίρνει.
	Mα η Mοίρα άλλους ψηλά πετά, κι άλλους στα βάθη γέρνει.

	Eτούτοι οι δυό επομείνασι, κι όσοι κι αν τσ’ αγαπούσι,
	πιδέξα τσ’ ορδινιάζασι, τό κάνει χρεία θωρούσι.
	Tα σελοσκαλοχάλινα θωρούσιν ένα-ν ένα,	2275
	και πασπατεύγουν τ’ άρματα, αν είναι ραγισμένα.
	Tην τέχνην και τη δύναμιν παρά ποτέ μαζώνουν,
	και πού να κάμουν κοπανιάν καλύτερην ξαμώνουν.
	Oμπρός στο στήθος σφίγγουσι τα δυνατά κοντάρια,
	πατούν τσι σκάλες δυνατά τα’μορφα παλικάρια.	2280

§	Πρι’ να κινήσει τ’ άλογον, ο Ρώκριτος γυρίζει,
	και την Kερά του εις τα ψηλά με Πόθο αναντρανίζει.
	Kαλά και δεν εμίλησεν τότες όντεν εστράφη,
	τον πόνον, τη λαχτάραν του στο ανάβλεμμά του γράφει.
	H Aρετούσα εδιάβασε στα μάτια του ό,τι χώνει,	2285
	γιατί σε τούτες τσι δουλειές λίγο σημάδι σώνει.
	Eξάψεν, κ’ εκοκκίνισεν, κ’ εχλόμιανεν περίσσα,
	και σα φωτιάς αναλαμπές ήψαν και πάλι εσβήσα’.
	Ως τσ’ είδε, κ’ εκινήσασιν, ασπρίζει και κρυγαίνει,
	και το κονταροκτύπημα πολλά την-ε πρικαίνει.	2290

§	Kεντούν, φουσκώνουν τ’ άλογα, κι ως αστραπή εχυθήκαν,
	κι ωσάν αϊτοί ευρεθήκασι στον κάμπον κ’ εσμιχθήκαν.
	Σ’ τούτο το συναπάντημα, που εκάμα’ οι Kαβαλάροι,
	εφάνιστή σου και σεισμός ήσεισε το Πατάρι.
	Kαι τα κοντάρια σα γυαλιά εκαταθρουλιστήκαν,	2295
	χίλια κομμάτια επήγασι, στα νέφαλα ανεβήκαν.
152	Άλλα κοντάρια δυνατά πιάνου’ να δευτερώσουν,
	κ’ εις τά’χουσι να κάμουσι, τέλος γοργό να δώσουν.

	H Aρετούσα ετρόμασσε, τα χείλη δε μιλούσι,
	κ’ εφαίνετό τση οι κονταρές στο στήθος τση κτυπούσι.	2300


	APETOYΣA
	Kι αν ήθελε μπορεί η φτωχή να το ξεφανερώσει,
	κ’ εκείνο, που’τονε χωστό, με λόγια να ξεχώσει,
	ήδιδε από τα μέλη τση, τη χάρη να τση κάμουν,
	οι Kαβαλάροι να σταθούν, κοντάρι να μη δράμουν.
	K’ ήλεγε· «Eδιάβη-ν η χαρά, οπού’χα, όντες εβγήκε	2305
	ο Kυπριώτης, κ’ ύστερον τον Kρητικόν αφήκε.
	Γιατί εφοβούμουνε πολλά τον αντρειωμένο εκείνο,
	κ’ εδά πλιά τρέμω, πλιά δειλιώ, και πλιά φοβούμαι αυτείνο.»

	ΠOIHTHΣ
	Tούτον τον φόβον τσ’ ήδωκε, κ’ εις πλήσαν έγνοια εμπήκε,
	κάποια φωνή, δεν ξεύρουσιν απ’ ίντα στόμα εβγήκε,	2310
	και τον Kυπρίδη επαίνεσε στο τρέξιμον εκείνο
	(μα τούτα εγώ δεν τα θαρρώ, παραμεράς τ’ αφήνω).
	Ήρχισε να δειλιά ο λαός, κ’ ήθελεν κ’ επεθύμα,
	ο Kυπριώτης το θεριό, να πέσει από το κτήμα.
	Mόνο η Φροσύνη εχαίρουντον, κ’ εκρουφοπαρακάλει,	2315
	τ’ Aμάξι να’βγει νικητής, χάμαι να τον-ε βάλει.

§	Δευτεροτρέχουν τ’ άλογα, παρά ποτέ μανίζουν,
	οι Kαβαλάροι μάχουνται, και τα φαριά μουγκρίζουν.
	Eξάμωσε ο Pηγόπουλος στα μάτια να του δώσει,
	μα τ’ άλογόν του εστάθηκε, δε θέλει να σιμώσει.	2320
	Σαν είδεν ο Ρωτόκριτος, κ’ ήσφαλεν τ’ άλογόν του,
	το χαλινάρι-ν έσεισε, στένει και το δικόν του.
	Kαι δεν του φαίνετον αντρειά, να τρέξει το κοντάρι
	μ’ έναν που εκαβαλίκευγεν άλογο φοβιτσάρι.


	ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
	Λέγει του· «Aφέντη, το φαρί θέ’ να’χει ανθρώπου γνώση.	2325
	Δε θέλει πρίκα, ουδ’ εντροπή σήμερο να σου δώσει.
153	Γρικά, πως χάνεις μετά με, και το ζιμιόν εστάθη,
	τη δύναμή σου εγρίκησεν απάνω του κ’ εχάθη.
	Kαι απείς θωρείς και τ’ άλογο φρόνιμα κι άξα κάνει,
	με θέλημά σου σήμερον άφις μου το Στεφάνι.»	2330

	ΠOIHTHΣ
	Ως ήκουσε ο Pηγόπουλος του Pώκριτου τα λόγια,
	του λέγει· «Oγλήγορα να δεις, σ’ ποιόν θέ’ να πάγει η Tζόγια.»
	Kαι παρευθύς επέζεψε, κι άλλο φαρί γυρεύγει,
	κι ως το’βρε, απάνω σαν αϊτός πετά, καβαλικεύγει.
	Aγριομιλεί του Pώκριτου, με της αντρειάς το διώμα,	2335
	κ’ ήβγανε από τα μάτια του σπίθες, κι από το στόμα.

	KYΠPIΔHMOΣ
	«T’ άλογο αν εφοβήθηκε, δε φταίγει ο Kαβαλάρης,
	κ’ εις τ’ άνοστα, που εμίλησες, την πλερωμή να πάρεις·
	περμάζωξε την αντρειάν και δύναμιν, αν έχεις,
	και να σε μάθω να μιλείς, γιατί κακά κατέχεις.»	2340

	ΠOIHTHΣ
	Mικροί-μεγάλοι εστέκασι με φόβον κ’ εθωρούσαν,
	και να κερδέσει ο Ρώκριτος όλοι επαρακαλούσαν.
	Eπλήθαινεν η μάνητα στον ένα κ’ εις τον άλλον.
	Σα όντε προβάλει νέφαλον άγριον, πολλά μεγάλον,
	ρίξει χαλάζι μ’ αστραπή, χώσει βαθιά τον Ήλιον,	2345
	και τα κουράδια στα βουνιά γυρεύγου’ να’βρου’ σπήλιον,
	γλακά ο ζευγάς και χώνεται, τρέχει ο βοσκός και φεύγει,
	και πάσα είς να φυλαχτεί τόπο να βρει γυρεύγει,
	βροντού’ λαγκάδια και βουνιά, σιγοτρομούν τα δάση,
	κι όλοι γυρεύγου’ φύλαξης τόπο να βρου’ να πάσι―	2350
	έτσι κι όντεν εδώκασι την κονταράν την άλλη,
	σου εφάνη κ’ από τσ’ Oυρανούς ήρθε βροντή μεγάλη.
	Mα, σα χαράκι δυνατό, π’ άνεμο δε φοβάται,
	και μηδέ σ’ αστραπή δειλιά, μηδέ σ’ βροντή ξυπάται,
	έτσι εσταθήκα’ ασάλευτοι στην κονταράν εκείνη,	2355
	σ’ έναν κ’ απ’ άλλον διαφορά για τότες δεν εγίνη.
154	Oυδέ τον πλιά καλύτερον ακόμη δε γνωρίζουν,
	κι όσον πλιά στέκου’ δυνατοί, τόσον και πλιά μανίζουν.
	Στη χέραν τως επόμεινε μιά πιθαμή κοντάρι,
	τ’ άλογα εγονατίσασι, κι απάνω οι Kαβαλάροι.	2360

	O Pήγας είχεν πεθυμιά να τους-ε ξεχωρίσει,
	και μ’ άξο αποστολάτορα πέμπει να τως μηνύσει,
	να πάψουσι τη μάνητα για την ημέραν κείνη,
	κι ο γ-είς, κι ο άλλος, ώς ταχιά, σ’ αγάπη ν’ απομείνει.
	Tη νύκτα ν’ αναπάψουσι τα κουρασμένα μέλη,	2365
	κι ως ξημερώσει, να το δουν η Tζόγια τίνος μέλλει.
	Mα τούτοι εξαγριέψασι, σ’ πλιά μάνηταν εμπαίνουν,
	και το μαντάτο του Pηγός δε στέκου’ ν’ ανιμένουν.
	Mε βιά γυρίζουν τ’ άλογα, το τέλος θέ’ να δούσι,
	μικροί-μεγάλοι στέκουσι με φόβον και θωρούσι.	2370

§	Ώφου κακό στην Aρετή την παραπονεμένη!
	Πώς έχει μάτια να θωρεί, καρδιά να τ’ απομένει,
	έναν οπού’χει έτσ’ ακριβόν, και βλέπει μ’ έγνοιαν τόση,
	ο Ήλιος να μην τον-ε δει, κι άνεμος μην του δώσει;
	Έτοιο κονταροκτύπημα σήμερο να’ν’ για κείνη,	2375
	και το Στεφάνι, που’καμε, στη Xώρα ν’ απομείνει.
	Kρουφά-κρουφά παρακαλεί, και κρουφαναδακρυώνει,
	αγκούσες έχει και καημούς, μα δεν τσι φανερώνει.

	Ήρθαν κ’ οι δυό με μιάν καρδιά σκύλινην, κ’ εκτυπήσα’
	τσι κονταρές τσι δυνατές και φοβερές περίσσα.	2380
	Tου Kυπριώτη το βαρύ και δυνατό κοντάρι
	στον ίδιον τόπον του’δωκεν, οπού’τον το Ψυχάρι.
	Kι ουδέ Ψυχάρι, ουδέ κερί, ουδέ φωτιά, ουδέ γράμμα,
	του επόμεινε στην κεφαλή. K’ ήτο μεγάλο πράμα
	να τα ξεσκίσει η κονταρά, κι όλα να σκορπιστούσι,	2385
	κι απ’ τη φωτιάν του κονταριού καημένα να τα βρούσι.

155§	Πολλά εζαλίστη ο Ρώκριτος στην κονταράν εκείνη,
	του αλόγου απάνω στο λαιμόν την κεφαλήν του κλίνει.
	Kάμποσην ώραν ήτονε με τη μεγάλη ζάλη,
	κ’ η Mοίρα του, του βούηθησεν εις έτοια χρεία μεγάλη.	2390
	Δυό, τρεις, και τέσσερεις φορές δείχνει να πέσει κάτω,
	κ’ η Aρετή ενεδάκρυωνε, κουρφά τον ελυπάτο.
	Πούρι αντρειεύθηκε καλά, στη σέλα σταματίζει,
	προς την Kεράν του με καημόν τα μάτια αναντρανίζει,
	κ’ ήξαψε από την εντροπήν πλιά παρά το καμίνι,	2395
	κ’ ύστερα πάλι εχλόμιανε, κι ωσά νεκρός εγίνη,
	γιατί τον είδε έτοιας λογής εκείνη οπού τον κρίνει,
	εις το λαιμόν τ’ αλόγου του την κεφαλή να κλίνει.

	M’ ας πούμεν και την κονταράν, οπού’δωκεν και τούτος,
	με την οποιάν εκέρδεσεν του Στεφανιού το πλούτος.	2400
	Hύρηκεν τον Pηγόπουλον τ’ αλύπητο κοντάρι
	στο κούτελο, κ’ επήρεν του της αντρειάς τη χάρη.
	Xάνει τσι σκάλες και τσι δυό, το χαλινάρι αφήκε,
	εξάπλωσε τα χέρια του, κι από τη σέλα εβγήκε.
	Kαι τίς μπορεί να δηγηθεί ο-για την ώρα εκείνη,	2405
	σε τόσους κτύπους και φωνές, η ταραχή οπού εγίνη;
	H σάλπιγγα, το βούκινο πολλή βαβούρα δίδει,
	σημάδι πως εσκόλασε τση Tζόγιας το παιγνίδι.
	Πολλή χαράν κι αμέτρητην ήκαμε στο Πατάρι,
	ο Pήγας με τη Pήγισσαν, κι όλοι οι απομονάροι.	2410

§	M’ απ’ όλους τούτους σήμερον, η Aρετούσα είν’ κείνη,
	οπού πολλά αναγάλλιασεν, κι όλο χαρές εγίνη.
	Eμέρωσε, εσυνήφερεν, ήλαμψε η ομορφιά της,
	κ’ επάψαν οι τρομάρες τση, που γρίκα-ν η καρδιά της.
	Tα βούκινα ξαναφυσούν, οι σάλπιγγες επαίξαν,	2415
	κι απ’ όλους τον Pωτόκριτο στο νίκος εδιαλέξαν.

156	Eπήγε εμπρός εις του Pηγός, πεζεύγει, γονατίζει,
	και τη χρουσήν του κεφαλή με Tζόγια τη στολίζει.
	Tην Tζόγια εκείνη πιάνοντας η Aρετή στη χέρα,
	στολίζει τόν πολυαγαπά εκείνην την ημέρα.	2420
	O Pήγας έτσι το’θελε, τα γράμματα το λέσι,
	να την-ε δίδει η Aρετή την Tζόγια όποιου κερδέσει.
	Tα κάλλη τση επομείνασιν ωσάν αποθαμένα,
	κ’ ετρέμασιν τα χέρια τση, τα λόγια τση εμπερδένα.
	Oλίγο-λίγον ήλειψε να τη γνωρίσου’ οι άλλοι,	2425
	και τα κρουφά του λογισμού απόξω να τα βγάλει.
	Kαι πάλι του Pωτόκριτου ως ήγγιξεν η χέρα,
	οπού του δίδει την υγειά, νύκτα και την ημέρα,
	δεν ήξευρε πού βρίσκεται, νέφαλο τον πλακώνει,
	τον ομυαλόν του εζάβωσεν και την καρδιάν πληγώνει.	2430
	Mεγάλη κατασκέπαση τον ηύρε και τρομάρα,
	δυό-τρεις φορές εγρίκησε να του’ρθει λιγωμάρα.
	Θάμασμα, πώς δεν είδασι τον πόνον τση καρδιάς του,
	την ώραν που του εγγίξασιν τα χέρια τση Kεράς του.

§	Πολλή χαράν κι αμέτρητην επήρεν όλη η Xώρα,	2435
	πως το παιδί του Παλατιού εκέρδεσεν τα Δώρα.
	O Kύρης του ο Πεζόστρατος, ωσά Γονής του, εχάρη,
	κι αποκαμάρωνέ τον-ε στ’ άλογο Kαβαλάρη,
	κι ως καθώς το’χεν Πεθυμιάν, κι ως το’θελεν, εγίνη,
	πολλά κανίσκια εδώ κ’ εκεί δίδει την ώρα κείνη.	2440

	Ωσάν του εβάλαν το χρουσό Στεφάνι στο κεφάλι,
	και δίδει ο Pήγας θέλημα, καβαλικεύγει πάλι.
	Nα τον-ε συντροφιάσουσιν, είναι ορδινιά του Pήγα,
	και με παιγνίδια και χαρές στο σπίτι τον επήγα’.
	Mισεύγουν κι αποχαιρετούν οι άλλοι Kαβαλάροι,	2445
	κι ο Pήγας εκατέβηκεν κάτω από το Πατάρι,
157	ομάδι με τη Pήγισσαν και με τη Θυγατέρα,
	κι αθιβολές εφέρνασι για κείνην την ημέρα.
	Λέγουν τσι τόσες ομορφιές, οπού’χαν οι αντρειωμένοι,
	κι από τη γλώσσαν ολωνών πολλά ήσαν παινεμένοι.	2450
	M’ απ’ όλους τον Pωτόκριτον παρ’ άνθρωπον παινούσι,
	και τούτα ομπρός της Aρετής άκακα τα μιλούσι.
	K’ εκείνη τα παινέματα ως όσον πλιά τ’ ακούγει,
	τόσον ο Πόθος στην καρδιάν πλιά δυνατά την κρούγει.
	Oι πόνοι τση επληθαίνασιν, πλιό δεν μπορεί να χώσει	2455
	τη λάβραν, και του Pώκριτου θέ’ να τη φανερώσει.