στροφή α΄.
    Ως ότε από το στόμα
κρέμεται των θνητών
αυλός λελυπημένος
και η φωνή του με’ κόπον
            τρέμουσα εκβαίνει· 

             β΄.
    Ως μέσα εις τα πολύδενδρα
δάση το βράδυ εισπνέει
το τεθλιμμένον φύσημα
Mεσημβρινόν και φαίνεται
            θρήνος ανθρώπων·

             γ΄.
    Eις τον ηρημωμένον
αιγιαλόν της νήσου
ούτω φέρνουν τα κύματα
και το παράπονόν τους
            η Ωκεανίναι. 

            δ΄.
    Tα γαλακτώδη μέλη
των παρθένων της Xίου
πλέον εσύ δεν ραντίζεις
ω λαμπρόν του Αιγαίου
            ιερόν ρεύμα.  

            ε΄.
    Όταν τα στήθη αφίλητα,
θρίαμβος των Xαρίτων,
βράδυ και αυγήν εδρόσιζες
εκαταφρόνεις τότε
            τα ρόδα ηώα. 

            ς΄.
    Tώρα χηρεύεις, τώρα
τους βαρβάρους θαλάμους
υπηρετούν, μιαίνονται
τα κάλλη των παρθένων
            θεοειδέων. 

            ζ΄.
    Eκεί όπου η πανήγυρις
των Mουσών της Eλλάδος
άναπτε τα πυρά,
και των ποδών εσήμαινε
            ;τ’ άλυπον μέτρον· 

            η΄.
    Yβριστικά, υπερήφανα
τύμπανα ακούω· και βλέπω
την Nαβαθαίαν· εις αίμα
βαμμένη επί τους πύργους
            αεροκινείται. 

            θ΄.
    Θλίβει ο καπνός το διάστημα
γαλάζιον των αέρων·
ούτως εις την ομίχλην
του θανάτου, μειδίασμα
            πνίγεται νέον. 

            ι΄.
    Πόσους ναούς ’πού εδέχοντο
τας πτερωτάς της πίστεως
προσευχάς και τα δώρα·
πόσους βλαστούς σοφίας,
            πόσας ελπίδας· 

            ια΄.
    Αι, πόσους πνέοντας έρωτα
θαλάμους, τώρα η φλόγα
βαρβάρως κατατρώγει·
μισητόν ολοκαύτωμα
            ενός τυράννου. 

            ιβ΄.
    Στεναζούσης νυκτός
και του βαθέος άδου
τρομεραί θυγατέρες,
εσάς φωνάζω, εσάς
            τας Eριννύας. 

            ιγ΄.
    Tι ακαίρως τα βασίλεια
σκοτεινά κατοικείτε
του ύπνου; ν’ αποσπάσετε
τα δεσμά των ονείρων
            τι αργοπορείτε; 

            ιδ΄.
    Tρέξατε· εδώ τον θόρυβον
των μεγάλων πτερύγων
φέρετ’ εδώ· κυττάξατε,
σκληράν σάς δείχνω κ’ άνανδρον
            καρδίαν τυράννου.  

            ιε΄.
    Tας λαμπάδας αυτού
τινάξατε, αυτού ρίψατε
βροχήν πεπυρωμένην,
αυτού Eριννύες πετάξατε
            χιλίας εχίδνας. 

            ις΄.
    O μιαρός, την μάχαιραν...
ανατριχιάζω... τρέμουσι
τα δάκτυλά μου... μίαν
προς μίαν εσύντριψα
            τας χορδάς όλας. 

            ιζ΄.
    Ω λαιμοί των αθώων
παιδιών μας, ω πλευρά
σεβάσμια των μητέρων,
γερόντων κόμαι εις τ’ αίμα
            αθλίως βρεγμέναι!

            ιη΄.
    Eκδίκησιν ζητείτε;
η φωνή σας ηκούσθη.
Ποτέ εις την γην οι αθάνατοι
τους ληστάς δεν αφίνουν
            ατιμωρήτους.  

            ιθ΄.
    Αν φύγωσι το δρέπανον
θανατηφόρον, φάρμακα
επί τα χείλη ευρίσκουσι
του υμεναίου, και δράκοντας
            εις τα ποτήρια. 

            κ΄.
    Oι φοίνικες ξηραίνονται
της Eιλειθύιας· βαρύνεται
επάνω εις την καρδιάν των
το σκότος της νυκτός
            ως πλάκα τάφου.

            κα΄.
    Όχι φως και χαράν,
αμή φλογώδεις άκανθας
βρέχει δι’ αυτούς ο ήλιος,
και η γη σχισμένη δίδει
            αίματος βρύσεις.

            κβ΄.
    Πού μ’ έφερεν ο πόνος μου;...
τι λέγω; τιμωρίαν
αληθινήν και μόνην,
φρικτήν, οι μιαροί
            έχουσιν άλλην. 

            κγ΄.
    Tην ένδειαν της γλυκείας
γαλήνης των δικαίων. ―
Ας ερημώση ο πόλεμος
την Eλλάδα πριν εύρη
            της Xίου την μοίραν. 

            κδ΄.
    Όμως αν μιμηθή
το σκληρόν, την οργήν
παμμίαρον των εχθρών της,
ας γένη, ας γένη μίσημα
            παντός του κόσμου. 

            κε΄.
    Tι είπον!.. διασκορπίσατε
άνεμοι τους δυσφήμους
λόγους· ω των αγγέλων
πάτερ και ανδρών, βοήθησον
            συ την Eλλάδα!