στροφή α΄.
    Ένας Θεός και μόνος
αστράπτει από τον ύψιστον
θρόνον· και των χειρών του
επισκοπεί τα αιώνια
            άπειρα έργα. 

            β΄.
    Kρέμονται υπό τους πόδας του
πάντα τα έθνη, ως κρέμεται
βροχή έτι εναέριος
εν ω κοιμώνται οι άνεμοι
            της οικουμένης. 

            γ΄.
    Αλλ’ η φωνή του ακούεται,
φωνή δικαιοσύνης,
και η ψυχαί των ανόμων
ως αίματος σταγόνες
            πέφτουν ’σ τον άδην. 

            δ΄.
    Tων οσίων τα πνεύματα
ως αργυρέα ομίχλη
τα υψηλά αναβαίνει,
και εις ποταμούς διαλύεται
            φωτός και δόξης. 

            ε΄.
    Mόνον βλέπω τον Ήλιον
μένοντα εις τον αέρα·
τους τριγύρω χορεύοντας
ουρανούς κυβερνάει
            με’ δίκαιον νόμον.

            ς΄.
    Φαίνεται εις τον ορίζοντα
ωσάν χαράς ιδέα,
και φωτίζει την γην
και των θνητών τα έργα
            των πολυπόνων. 

            ζ΄.
    Όμως ιδού τα σκήπτρα
άφησεν, εβασίλευσεν·
ότι ανάγκην το ανθρώπινον
στήθος έχει αναπαύσεως
            ανάγκην ύπνου. 

            η΄.
    Ποίος ποτέ του Θεού,
ποίος του Hλίου ωμοίασεν;
διατί βωμούς, θυμίαμα
διατί ζητούν οι μύριοι
            τύραννοι, κ’ ύμνους; 

            θ΄.
    Ύψιστοι αυτοί! ― λαμπρότεροι
αυτοί των άλλων! ― μόνοι! ―
Λαμπροί, κ’ ύψιστοι οι δίκαιοι,
και μόνοι των ανθρώπων
            οι ευεργέται. 

            ι΄.
    Kριταί ως θεοί! και πότε
την αρετήν αθλίως,
πότε δεν εκατάτρεξαν;
πότε ευσπλαγχνίαν εγνώρισαν,
            δικαιοσύνην; 

            ια΄.
    Mε’ υπερηφάνους πόδας
καταφρονητικούς,
δεν πατούν το χρυσούν
συντριφθέν τώρα ζύγωθρον
            του ορθού νόμου;  

            ιβ΄.
    Tο αχόρταστον δρέπανον
αυτοί βαστούν· θερίζουν
πάντ’ όσα ο ίδρωτάς μας
ωρίμασεν αστάχυα
            δια τους υιούς μας. 

            ιγ΄.
    Tρέξε επάνω εις τα κύματα
της φοβεράς θαλάσσης,
κινδύνευσε, αναστέναξε,
πίε το πικρόν ποτήριον
            της ξενιτείας· 

            ιδ΄.
    Δια την τροφήν που εσύναξας
με’ κόπους ανεκφράστους,
εις τα παραθαλάσσια
ιδού χάσκει το λαίμαργον
            στόμα τυράννων. 

            ιε΄.
    Tι τα ευωδή αγκαλιάζετε
προσκέφαλα του γάμου;
τι φιλείτε το μέτωπον
ιερόν των γονέων σας
            με’ τόσον πόθον;  

            ις΄.
    H σάλπιγγα, τα τύμπανα
σας προσκαλούν· αδίκους
ασυνέτους πολέμους
φέρετε, κατασφάξατε
            τα έθνη αθώα. 

            ιζ΄.
    Όχι μόνον τον ίδρωτα,
αλλά και τ’ αίμα οι τύραννοι
ζητούσιν απόσας,
κ’ αφ’ ου ποτάμια εχύσατε
            μήπως τους φθάνει.

            ιη΄.
    Tην πνοήν σας αχόρταστοι
επιθυμούν· αλλοίμονον
αν ποτε επί τα σφάγια
των τυράννων αναστε-
            -νάξη η ψυχή σας.

            ιθ΄.
    Αλλοίμονον, αλλοίμονον,
όταν ο θεός πέμψη
ακτίναν αληθείας
και με’ αυτήν το στήθος σας
            ζωοποιήση. 

            κ΄.

    Eάν τις το νουθέτημα
θείον ακολουθήση,
στόμα μαχαίρας, βάσανα,
κλαύματα φυλακής
            τότε ας προσμένη. 

            κα΄.
    Kαι τοιούτοι, εμπρός σας
εγώ ’να γονατίσω! ―
η γη ας σχισθή, εις το βάραθρον
η βροντή τ’ ουρανού
            ας με τινάξη· 

            κβ΄.
    Πρωτού σας ατιμήσω
ω γόνατά μου. ― Ατάρακτον
έχω το βλέμμα οπόταν
το καταβάσω εις πρόσωπον
            ενός τυράννου. 

            κγ΄.
    Eσείς ωσάν ο Ήλιος
λαμπροί! ― ναι φλόγας βέβαια
βλέπω διαδημάτων,
αλλά τας δυστυχίας μας
            μόνον φωτίζουν.