Του ποιητού ιερό, τίμιο καλαμάρι,
                που από μέσα σου ένας κόσμος βγαίνει,
        κάθε μορφή κοντά σ’ εσένα σαν πηγαίνει,
                γυρίζει με μια κάποια νέα χάρι.
        Πού ηύρε η μελάνη σου τα μυθικά
τα πλούτη! Κάθε κόμπος της, εις το χαρτί σαν στάζει,
        ένα διαμάντι περισσότερο μας βάζει
        μέσα στης φαντασίας τα διαμαντικά.

        Τα λόγια ποιος σε δίδαξε οπού στην μέση
                ρίχνεις του κόσμου, και μας ενθουσιάζουν·
        και των παιδιών μας τα παιδιά θα τα διαβάζουν
                με την ιδία συγκίνησι και ζέσι.

        Aυτά τα λόγια πού τα βρήκες που στ’ αυτιά μας
                ενώ ηχούν σαν πρωτοακουσμένα,
        όμως δεν φαίνονται και όλως διόλου ξένα —
                σ’ άλλη ζωή θα τάξερε η καρδιά μας.

        Η πέννα όπου βρέχεις, ωσάν δείκτης μοιάζει
                που στο ρολόγι της ψυχής γυρίζει.
        Των αισθημάτων τα λεπτά μετρά κι’ ορίζει,
                ταις ώραις της ψυχής μετρά κι’ αλλάζει.

        Του ποιητού ιερό, τίμιο καλαμάρι,
             που απ’ την μελάνη σου ένας κόσμος βγαίνει —
        μ’ έρχεται τώρα εις το νου πόσος θα μένη
                κόσμος χαμένος μέσα σου, σαν πάρη
        τον ποιητή μια νύκτα ο ύπνος ο βαθύς.
Τα λόγια θάναι πάντα εκεί· αλλά ποιο ξένο χέρι
        θα ημπορέση να τα βρη να μας τα φέρη!
        Εσύ, πιστό στον ποιητή, θα τ’ αρνηθής.