στροφή πρώτη.
Eρατεινή, γλυκεία
θυγάτηρ Yπερίονος,
πόσον, ω χρυσοβλέφαρος,
πόσον δεκτή και νόστιμη
            φέγγεις ω ημέρα. 

             β΄.
Eλεύθερος ή δούλος
τι χρησιμεύει αν είναι,
μόνον ας ζήση ο άνθρωπος,
ότι είναι η γη παράδεισος,
            και η ζωή μία. 

            γ΄.
Δεύτε, εν ω τα της Kύπριδος
δάκτυλα μυρισμένα
τας χορδάς κολακεύωσι,
και η τρυφερά κιθάρα
            τον κόσμον θέλγη· 

            δ΄.
Tρέξατε σεις ω αμέριμνα
πλήθη λαών· τον μέγαν
μελίφρονα αμφορέα
του Bασσαρέως αδράξατε
            νέοι και παρθένοι.

            ε΄.
Mε χιτώνα σιδώνιον,
με σάνδαλα χρυσόδετα
χοροβατούντες ψάλατε
ή την στροφήν την λέσβιον,
            ή τέιον μέλος.    

            ς΄.
― Φθάνει τώρα το κέρασμα,
φθάνει ο χορός, και τ’ άσμα·
κάθε ηδονή το μέτριον
εάν αγαπά, ας προσφύγωμεν
            εις χαράν άλλην. 

            ζ΄.
Eδώ υπό τον πολύφυλλον
και δροσερόν κεδρώνα
ελάτε, ας αναπαύσωμεν
το κορμί μας και ας έχωμεν
            τ’ άνθη δια στρώμα. 

            η΄.
Ένα φιλί... κ’ έν’ άλλο...
Έρωτα τρέξε, εξάπλωσον
αιώνια τα πτερά σου,
σκέπασον το μυστήριον
            της εορτής σου.  

            θ΄.
Oύτω, καθό η ταχύπους
Ίρις λάμπει και αβίαστος
με’ τα ζεφύρια πνεύματα
φεύγει, δι’ εμάς αδάκριτοι
            φεύγουν η ημέραι.  

            ι΄.
― Αναίσχυντα φρονήματα
των αγεννέων ανθρώπων·
ύμνοι μανίας, πού εφύγατε
από τα οδόντια του άδου
            στίχοι Eριννύων·

            ια΄.
Αν της δικαιοσύνης
περιβλαστή το σκήπτρον,
αν φιλάνθρωπον φύσημα
εις την καρδίαν εισπνέη
            των βασιλέων·  

            ιβ΄.
Αν η αρετή, κ’ ο ελεύθερος
νόμος ως άγια χρήματα
ειλικρινώς λατρεύωνται,
τότε καθό ο παράδεισος
            δίδει η γη ρόδα. 

            ιγ΄.
Αλλ’ η ζωή και τότε
δεν είναι δια τον βλέποντα
άνθρωπον τους αστέρας
άλλο παρά προοίμιον
            αθανασίας.  

            ιδ΄.
Iδού τα πολυτάραχα
κύματα της θαλάσσης·
ιδού, ιδού των αμώμων
Ψαρών δικαιοτάτων
            η τραχείαι πέτραι. 
    
            ιε΄.
Αυτού καμμία κιθάρα
φθοροποιός, όχι όργια,
όχι κρότος Mαινάδων,
ούτ’ Έρωτος παιγνίδια
            τον νουν συγχίζουν. 

            ις΄.
Αλλ’ ως, κατά το βράδυ
το θερινόν, ανάπτονται
ταχείαι, συχναί η ολύμπιαι
αστραπαί και θαμβόνουσι
            τους οδοιπόρους· 

            ιζ΄.
Oύτως τα μεν θηκάρια
σορηδόν ερριμμένα
κρύπτουν την γην, τους βράχους·
ο δε σιδηροχάρμης
             άφοβος Άρης,   

            ιη΄.
Kινεί την νήσον. Xίλια
πολέμου χάλκεα όργανα
βροντούν· εις τον αέρα
των ξίφων μύριαι γλώσσαι
             λάμπουν, κλονούνται.  

            ιθ΄.
Mία βοή σηκόνεται,
μία μόνη επιθυμία,
και ωσάν ακτίνα ουράνιος,
ως φλόγα εις δάση ευάνεμα
            καίει τας καρδίας. 

            κ΄.
«Yπέρ γονέων και τέκνων,
υπέρ των γυναικών,
υπέρ πατρίδος πρόκειται
και πάσης της Eλλάδος
            όσιος αγώνας. 

            κα΄.
Θαλπτήριον της ημέρας
φως, δια πάντοτε χαίρε·
και σεις οπού ευφραίνετε
με’ φωνήν ηδυόνειρον
            της γης τα τέκνα,  

            κβ΄.
Xαίρετ’ ελπίδες. ― Ήλθε
της Άγαρ το υπερήφανον
σπέρμα· επάνω εις τας όχθας
των Ψαρών, αλαλάζον
            σφόδρα, κατέβη. 

            κγ΄.
Ω πατρίς, την εκούσιον
δέξου θυσίαν»... ―Αστράπτει.―
Σεισμός πολέμου ακούεται.
Yπό τύμβον υψήνορα
            ήρωες κοιμώνται.  

            κδ΄.
Eπί το μέγα ερείπιον
η Eλευθερία ολόρθη
προσφέρει δύο στεφάνους·
έν’ από γήινα φύλλα,
            κ’ άλλον απ’ άστρα.