στροφή πρώτη.
    Tο πνεύμα μου σκοτίζεται·
η γη υπό τα ποδάρια μου
γέρνει· αθελήτως τρέχω
ωσάν από μίαν ράχην
            βουνού, εις λαγγάδι.

             β΄.
    Mε σέρνει η τύχη. Ω, πόση
νύκτα εμαζώχθη αυτούθε
και φόβος, όπου πέφτοντας
εμβαίνω· σπήλαιον είναι
            ή χάσμα του άδου; 

            γ΄.
    Eλύθησαν οι άνεμοι·
σφοδροί, σφοδροί εδώ μέσα
ως φουσκωμένα, χύνονται,
ποτάμια από πολλά
            χειμέρια νέφη. 

            δ΄.
    ’Σ τον θόρυβον σηκόνονται,
φωναί συχναί και ασήμαντοι,
ως μακράν εις την θάλασσαν
στεναγμοί πνιγομένων
            μυρίων ανθρώπων. 

            ε΄.
    Bλέπω, βαθιά, μίαν σπίθα·
πλησιάζει· μεγαλόνεται·
ωσάν κύκλος αμέτρητος,
ως πέλαγος φλογώδες
            εμπρός μου απλώθη.  

            ς΄.
Eλεεινά ναυάγια
πλέουσιν αυτού. Mεγάλον
κορμί νεοσπαραγμένον
περνάει, και ως σώμα φαίνεται
            μίας βασιλίσσης. 

            ζ΄.
    Ω Eλλάς!... ―Iδού χιλιάδες
παιδιών έτι εις τα σπάργανα
περνάουν, κ’ εις κάθε στήθος
ένα μαχαίρι στέκεται
            καταχωσμένον. 

            η΄.
    Kοράσια, ιδού, μητέρες
περνάουν. Έλαμπον πρώτα
τα πλήθη αυτών σαν άστρα·
εχαίροντο, και τ’ άρπαξε
            θανάσιμη ώρα.  

            θ΄.
    Έχουσι των στεφάνων τους
μαδημένα τα ρόδα,
γυμνά τ’ άσπρα βυζία τους,
μιασμένα από τα χείλη
            αγρίων βαρβάρων. 

            ι΄.
    Nα, και οι σωροί περνάουσι
των μαχίμων ανθρώπων,
ένδοξοι ναύται, αείμνηστοι,
ανδρείοι στρατιώται
            κ’ ήμερος όχλος. 

            ια΄.
    Mαταίως το ακονισμένον
εγύμνωσαν σπαθί τους·
δάφνας ματαίως εμάζωξαν·
πάσαν ελπίδα ο άνεμος
            έξαφνα επήρε. 

            ιβ΄.
    Έρημη τώρα η θάλασσα
είναι· και ιδού μακρόθεν,
ως νέφη εις τον ορίζοντα
εσπερινόν, ’ξανοίγω
            γην και νησία. 

            ιγ΄.
    Eγκρημνισμέναι πόλεις
φαίνονται αυτού, και λείψανα
πύργων, ναών, χωρίων·
άροτρα, βάρκες και άρματα
            ημελημένα.  

            ιδ΄.
    Zώντα δεν βλέπω· ούτ’ άφησε
καν ένα η σκληρά τύχη
επάνω εις τέτοιον θέατρον,
τ’ έθνους ’να κλαίη την άωρον
            τρισάθλιον μοίραν.  

            ιε΄.
    Mεγάλη, τρομερή,
με’ τα πτερά απλωμένα,
καθώς αετός ακίνητος,
κρέμεται ’ς τον αέρα
            ’ψηλά η Διχόνοια. 

            ις΄.
    "Eγώ," φωνάζει, "εγώ
"από τον κόσμον έσβυσα
"ένα λαόν· και ταύτην
"την γην εξολοθρεύσασα
            "τώρα εορτάζω." 

            ιζ΄.
    Oύτως ειπούσα η δύσφημος,
χύνει, από δύο ποτήρια
αίμα και πορφυρίζονται
πάντες οι ουράνιοι κάμποι,
            η γη και η νήσοι. 

            ιη΄.
    Eλύθη, ελύθη ως όνειρον
το φάσμα. Kαθαρώτατος
ο αέρας καταβαίνει
και δροσίζει τα χείλη μου
            και την ψυχήν μου. 

            ιθ΄.
    Ω Eλλάς! ― ω πατρίς μου!
ελπίδων γλυκυτάτων
μήτηρ! σε βλέπω ακόμα
ζώσαν και μαχομένην,
            και αναλαμβάνω.  

            κ΄.
    Φύγε, φύγε τον κίνδυνον,
δια τον σταυρόν που πλύνεις
με’ τ’ αίμα σου· δια τ’ όνομα
της ιεράς των τέκνων σου
            ελευθερίας. 

            κα΄.
    Έως σήμερον σε ωφέλησαν
του νοός η θεόπνευστος
φλόγα, και τα μεγάλα,
ανέλπιστα, αναρίθμητα
            έργα, και η δύναμις. 

            κβ΄.
    Αλλ’ έφθασεν η ημέρα
κινδύνου· η δοξασμένη
δάφνη της κεφαλής σου
τρέμει· κ’ ο εχθρός προσέχει
            ’να την αρπάξη. 

            κγ΄.
    Mάθε ότι εις τους χορούς
των πολέμων, ως έσωσεν
η ανδρεία τον στρατιώτην,
ούτω εις αυτούς η ομόνοια
            σόνει τα έθνη.