στροφή πρώτη.
    Tης θαλάσσης καλήτερα    
φουσκωμένα τα κύματα
’να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
            έρημον βάρκαν.

             β΄.
    ’Σ την στεριάν, ’σ τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
’να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
            λαούς και ελπίδας.  

            γ΄.
    Kαλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
’να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
            ψωμοζητούντες· 

            δ΄.
    Παρά προστάτας ’νάχωμεν.
Mε ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
            σκήπτρων ακτίνες. 

            ε΄.
    Αν οπόταν πεθαίνη
πονηρός βασιλεύς
έσβυν’ η νύκτα έν’ άστρον,
ήθελον μείνει ολίγα
            ουράνια φώτα. 

            ς΄.
    Tο χέρι οπού προσφέρετε
ως προστασίας σημείον
εις ξένον έθνος, έπνιξε
και πνίγει τους λαούς σας,
            πάλαι, και ακόμα. 

            ζ΄.
    Πόσοι πατέρες δίδουσιν,
όχι ψωμί, φιλήματα
’ς τα πεινασμένα τέκνα τους,
εν ω λάμπουν ’ς τα χείλη σας
            χρυσά ποτήρια!  

            η΄.
    Όταν υπό τα σκήπτρά σας
νέους λαούς καλείτε,
νέους ιδρώτας θέλετε
εσείς δια ’να πληρώσητε
            πλουσιοπαρόχως, 

            θ΄.
    Tα ξίφη οπού φυλάγουσι
τα τρέμοντα βασίλεια σας,
τα ξίφη οπού τρομάζουσι
την αρετήν, και σφάζουσι
            τους λειτουργούς της. 

            ι΄.
    Θέλετε θησαυρούς
πολλούς δια ’ναγοράσητε
κρότους χειρών και επαίνους,
και τ’ άπιστον θυμίαμα
            της κολακείας.

            ια΄.
    Hμείς δια τον σταυρόν
ανδρείως υπερμαχόμεθα
και σεις εβοηθήσατε
κρυφά τους πολεμούντας
            σταυρόν και αλήθειαν.  

            ιβ΄.
    Δια ’να θεμελιώσητε
την τυραννίαν τιμάτε
τον σταυρόν εις τας πόλεις σας,
και αυτόν επολεμήσατε
            εις την Eλλάδα.  

            ιγ΄.
    Kαι τώρα εις προστασίαν μας
τα χέρια σας απλόνετε!
τραβήξετέ τα οπίσω·
βλέπει ο θεός και αστράπτει
            δια τους πανούργους. 

            ιδ΄.
    Όταν το δένδρον νέον
εβασάνιζον οι άνεμοι,
τότε βοήθειαν ήθελεν,
ενδυναμώθη τώρα
            φθάνει η ισχύς του. 

            ιε΄.
    Tο ξίφος σφίγξατ’ Έλληνες ―
τα ομμάτια σας σηκώσατε ―
ιδού ― εις τους ουρανούς
προστάτης ο θεός
            μόνος σάς είναι. 

            ις΄.
    Kαι αν ο θεός και τ’ άρματα
μας λείψωσι, καλήτερα
πάλιν ’να χρεμετήσωσι
’ς τον Kυθερώνα Tούρκων
            άγριαι φοράδες. 

            ιζ΄.
    Παρά.... Αι, όσον είναι
τυφλή και σκληροτέρα
η τυραννίς, τοσούτον
ταχυτέρως ανοίγονται
            σωτήριοι θύραι. 

            ιη΄.
    Δεν με θαμβόνει πάθος
κανένα· εγώ την λύραν
κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι
σιμά εις του μνήματός μου
            τ’ ανοικτόν στόμα.