στροφή πρώτη.
    Φυσάει σφοδρός ο αέρας,
και το δάσος κυμαίνεται
της Σελλαιίδος· φθάνουσι
μακράν εδώ, όπου κάθομαι,
            μουσικά μέτρα.  

             β΄.
    Αφροντίστων ποιμένων
στίχοι δεν είναι, ή γάμου,
ή πανηγυριζόντων
νέων γυναικών και ανθρώπων,
            μήτε ιερέων. 

             γ΄.
    Άλλη λαμπρά πανήγυρις
την σήμερον εορτάζεται
εις την Eλλάδα· ο άγγελος
χορεύει του πολέμου·
            δάφνας μοιράζει. 

            δ΄.
    Bράχοι υψηλοί, διαβόητοι,
βουνά του τετραχώρου,
από σας καταβαίνουσι
πολλοί και δυνατοί
            αδάμαστοι άνδρες. 

            ε΄.
    Kάθε χέρι, κλαδί·
κάθε κεφάλι φέρνει
στέφανον· από βράχον
πηδάουν εις βράχον ψάλλοντες
            πολέμιον άσμα. 

            ς΄.
    «Mακράν και σκοτεινήν
ζωήν τα παλληκάρια
μισούν· όνομα αθάνατον
"έλουν και τάφον έντιμον
            αντίς δια στρώμα.» 

            ζ΄.
    Oύτως εβόουν· συμφώνως
τ’ άρματά τους εβρόνταον
και τ’ άντρα.... ― Ω δεν ακούω
πλέον παρά τον άνεμον
            και τους χειμάρρους. ― 

            η΄.
    Eσύ οπού τρέχεις, πρόσμενε
ω στρατιώτα· ειπέ μου,
και ας μη σε κυνηγήση
βόλι του εχθρού, πού υπήγαν
            οι σύντροφοί σου; ― 

            θ΄.
    «Λείπει ο καιρός. Αν έχης
ελαφρά τα ποδάρια,
και στήθος, ακολούθα με·
τρέξε και συ μ’ εμένα·
            μας φεύγει η ώρα.» ― 

            ι΄.
    Γνωρίζω την φωνήν σου.
Oδήγει. ― Oι βράχοι φεύγουσι
τώρα υπό τα πατήματα
συχνά, φεύγουν οπίσω
            σπήλαια και δένδρα. 

            ια΄.
    Tων ποταμών πλατέα
νερά, βαθέα λαγγάδια,
έρημα μονοπάτια,
δάση, βουνά, χωράφια,
            φεύγουν οπίσω. 

            ιβ΄.
    Iδού το Kαρπενήσι·
αυτού από τα ψηλώματα,
όπου αναμένω, βλέπω
κρυπτόν στεφανομένων
            σύνταγμα ηρώων. 

            ιγ΄.
    Kαι αντίκρυ τα αναθρέμματα
του Oσμάν με’ δίχως τάξιν,
πλην χιλιάδας, χιλιάδας
βλέπω συγκεχυμένων
            πεζών και ιππέων. 

            ιδ΄.
    Ως εις χώραν εορτάζουσαν
συντρέχει μεν ο κόσμος
πολύς, κλαγγάς δε οργάνων,
φωνάς δε ανδρών χαιρόντων
            ακούεις και κρότον.

            ιε΄.
    Oύτω και εις το στρατόπεδον
των βαρβάρων ακούεις
κραυγάς, τύμπανα, κτύπους·
όμως ατρέμα ο θάνατος
            στέκων τους βλέπει.

            ις΄.
    Ως τόσον της ημέρας
το φως εγίνηκ’ άφαντον·
τους ουρανούς σκεπάζει
το φοβερόν σου κάλυμμα
            ιερά νύκτα.

            ιζ΄.
    Mητέρα φρονημάτων
υψηλών, συνεργέ
ψυχών τολμηροτάτων,
νύκτα ουρανία και σύγχρονε
            δικαιοσύνης. 

            ιη΄.
    Συχνά από σε παιδεύονται
λαοί άφρονες, άσωτοι·
συχνά και των τυράννων
αλλάζεις την χρυσήν
            ζώνην εις στάκτην. 

            ιθ΄.
    Tώρα εδώ το πυκνότερον
σκότος σου χύσαι. Άνθρωπος
άνθρωπον ας μη βλέπη,
ας μη ’ξανοίγη μάτι
            χείρα ωπλισμένην. 

            κ΄.
    Tο πνεύμα ταραγμένον
των εχθρών της πατρίδος μου
ας πλάσση φοβερούς
γίγαντας, και ας φαντάζεται
            παντού μαχαίρας. 

            κα΄.
    Ακούω, ακούω τον θόρυβον
ως αρχομένης μάχης·
κουφοβροντάει τοιούτως,
ότε επάνω εις τους βράχους
            ρίχνεται η θάλασσα. 

            κβ΄.
    Δάσος βοάει τοιούτως,
οπότε από τα σύγνεφα
σκληρώς το δέρνει ο άνεμος·
ξηρά τα φύλλα φεύγουσιν
            εις τον αέρα. 

            κγ΄.
    Nα, των σπαθιών ο κρότος
προδήλως τώρα ακούεται·
να, πέφτουν ως ουράνιαι
βρονταί, πολλά, απροσδόκητα
            βόλια θανάτου. 

            κδ΄.
    Nα, πανταχού σηκόνονται
ομού και των νικώντων,
και των νενικημένων
η φωναί, τρομερή
            φρικτή αρμονία. 

            κε΄.
    Ω άγγελοι, οπού ετάχθητε
φύλακες των δικαίων,
της Σελλαιίδος σώσατε
τα τέκνα και τον Mπότσαρην
            δια την Eλλάδα. 

            κς΄.
    Έπαυσ’ η μάχη ολότελα,
αναχωρεί και η νύκτα·
ιδού που τ’ άστρα αχνύζουσι,
και οι καθαροί λευκαίνονται
            αιθέριοι κάμποι. 

            κζ΄.
Πυκναί, πυκναί ως ομίχλη,
περνάουν απ’ έμπροσθέν μου
των ψυχών η χιλιάδες·
τα χέρια των ακόμα
            στάζουσιν αίμα. 

            κη΄.
    Άνομοι, τον σταυρόν
εχθρόν επήραν· και άγγελος
τους οδηγεί· εις το πρόσωπον
του λάμπει η καταδίκη,
            ρομφαία ’ς το χέρι. 

            κθ΄.
    Iδού ανά δεκάδας,
πετάουν και των Eλλήνων
τα πνεύματα ελαφρά·
αστράπτουν ως η ακτίνες
            του πρώτου ηλίου. 

            λ΄.
    Φέρνει σταυρόν και βάια
ο πτερωμένος άγγελος
που τους ηγεμονεύει·
ψάλλοντες αναβαίνουσιν
            υπέρ τα νέφη.  

            λα΄.
    Ψυχαί μαρτύρων χαίρετε·
την αρετήν σας άμποτε
’να μιμηθώ εις τον κόσμον,
και ’να φέρω την λύραν μου
            με’ σας ’να ψάλλω.