στροφή πρώτη.
Xλωρά, μοσχοβολούντα
νησία του Αιγαίου πελάγους,
ευτυχισμένα χώματα
όπου η χαρά κ’ η ειρήνη
            πάντα εκατοίκουν. 

             β΄.
Tι τα θαυμάσια εγίνηκαν
κοράσια σας οπ’ είχαν
ψυχήν ’σάν φλόγα, χείλη
’σάν δροσισμένα ρόδα,
            λαιμόν ’σάν γάλα;

            γ΄.
Σ τα πλούσια περιβόλια σας
βασιλικός και κρίνοι
ματαίως ανθίζουν· έρημα,
ουτ’ ένα χέρι ευρίσκεται
            ’να τα ποτίζη.

            δ΄.
Tα δάση, τα λαγγάδια σας,
όπου η φωναί αντιβόουν
των κυνηγών, σιωπώσι·
σκύλοι εκεί τώρα αδέσποτοι
            μόνον βαϋίζουν. 

            ε΄.
Eλεύθερα, αχαλίνωτα
μέσα εις τ’ αμπέλια τρέχουν
τ’ άλογα, και εις την ράχην τους
το πνεύμα των ανέμων
            κάθεται μόνον. 

            ς΄.
Eις τον αιγιαλόν
Από τα ουράνια σύγνεφα
αφόβως καταβαίνουν
κραυγάζοντες οι γλάροι
            και τα γεράκια. 

            ζ΄.
Bαθυά εις τον άμμον βλέπω
χαραγμένα πατήματα
ζώντων παιδιών και ανθρώπων·
όμως πού είναι οι άνθρωποι,
            πού τα παιδία; 

            η΄.
Φρικτόν θλιβερόν θέαμα
τριγύρω μου εξανοίγω·
ποίων είναι τα σώματα
πού πλέουσ’ εις το κύμα;
            ποίων τα κεφάλια; 

            θ΄.
Αυγεριναί του ηλίου
ακτίνες τι προβαίνετε;
τάχα αγαπάει ’να βλέπη
έργα ληστών το μάτι
            των ουρανίων; 

            ι΄.
Δημιουργέ του κόσμου,
πατέρα των αθλίων
θνητών, αν συ του γένους μας
όλου ζητής τον θάνατον,
            αν συ το θέλης·

            ια΄.
Tα γόνατά μου εμπρός σου,
να, πέφτουν· το υπερήφανον
κεφάλι μου, που αντίκρυ
των βασιλέων υψόνετο,
            την γην εγγίζει.

            ιβ΄.
Iδού ευλαβείς οι Έλληνες
σκύπτουσιν όλοι· πρόσταξε,
κ’ επάνω μας ας πέσωσιν
η φλόγες της οργής σου
            αν συ το θέλης.

            ιγ΄.
Πλην πολυέλεος είσαι,
και βοηθόν σε κράζω.....
Bλέπω, βλέπω εις την θάλασσαν
πετώμενον τον στόλον
            αγρίων βαρβάρων. 

            ιδ΄.
Kύτταξε πώς ο ήλιος
χρυσόνει τα πανιά των·
κύτταξε πώς το πέλαγος
από σπαθιών ακτίνας
            τρέμον αστράπτει.

            ιε΄.
Από τας πρύμνας χύνεται
γεμίζων τον αέρα
κρότος μυρίων κυμβάλων,
και μέσα από τον θόρυβον
            ψάλματα εκβαίνουν·

            ις΄.
«―Στάζουσι τα μαχαίρια μας
από το αίμα ακάθαρτον
των χριστιανών· πριν πήξη,
ελάτε, ελάτε εις νέον
            αίμα ας τα πλύνωμεν.

            ιζ΄.
Eλάτε ’να ζεστάσωμεν
τα χέρια μας ’ς τα σπλάγχνα
όσων θυσίας προσφέρουσιν
εις τον σταυρόν και σέβονται
            αγίων εικόνας. 

            ιη΄.
Eλάτε, ελάτε, ο κόπος
αν μας καταδαμάση,
επί σορούς σφαγμένων
καθίζοντας, ανάπαυσιν
            θέλομεν εύρει.

            ιθ΄.
Tα ρόδα της Eλλάδος
εις τ’ αίμα της βαμμένα
θέλει φανούν τερπνότατον
δώρον των γυναικών μας,
            κ’ έργον ηρώων.»

            κ΄.
Σκληρά, δειλά αναθρέμματα
της ποταπής Ασίας,
έργον ηρώων, ναι, βέβαια,
ποίος το αμφιβάλει, υπάρχει
            το τρόπαιόν σας. 

            κα΄.
Έργον ηρώων, αν σφάξητε
αδύνατα παιδία·
έργον ηρώων, αν πνίξητε
τας τρυφεράς γυναίκας
            και τα γερόντια.  

            κβ΄.
Iδού κ’ άλλα νησία
την λύσσαν σας προσμένουσι·
πόλεις ιδού και αλίκτυπος
ξηρά κατοικημένη
            απ’ έθνη αθώα. 

            κγ΄.
Δια σας ηρώων κοπάδια,
δεν φθάνει η Xίος, η Kύπρος·
των Kυδωνίων δεν φθάνουσιν
της Kάσσου και της Kρήτης
            η κατοικίαι.  

            κδ΄.
Άμμετε, μην αφήσετε
ζώντα κανένα· απ’ αίμα
τα αιγαία νερά βαμμένα
κύματ’ ας έχουν γέμοντα
            από σφαγάδια. 

            κε΄.
Ω Έλληνες, ω θείαι
ψυχαί, ’πού εις τους μεγάλους
κινδύνους φανερόνετε
ακάμαντον ενέργειαν
            και υψηλήν φύσιν! 

            κς΄.
Πώς από σας καμμία
δεν τρέχει τώρα; πώς
’κεί μέσα εις τα πλεόμενα
δεν ρίχνεσθε καράβια
            των πολεμίων; 

            κζ΄.
Πώς, πώς της ταλαιπώρου
πατρίδος δεν πασχίζετε
’να σώσητε τον στέφανον
από τα χέρια ανόσια
            ληστών τοσούτων;

            κη΄.
Eίναι πολλά τα πλήθη των
και φοβερά εις την όψιν,
αλλ’ ένας έλλην δύναται,
ένας άνδρας γενναίος
            ’να τα σκορπίση. 

            κθ΄.
Όποιος την δάφνην θέλει
αθάνατον της δόξης,
όποιος δάκρυα δια τ’ έθνος του
έχει, δια δε την μάχην
            νουν και καρδίαν· 

            λ΄.
ας έκβη αυτός. ― Nα, βλέπω
ταχείαι, ως τ’ απλωμένα
πτερά των γερανών,
έρχονται δύο κατάμαυροι
            τρομεραί πρώραι. 

            λα΄.
Παύει ως τόσον ο κρότος
των μουσικών οργάνων·
τ’ αγαρηνά τραγούδια
παύουν και τα υπερήφανα
            βλάσφημα μέτρα. 

            λβ΄.
Mόνον ακούω το φύσημα
του ανέμου οπού περνώντας
εις τα κατάρτια ανάμεσα
και εις τα σχοινία σχισμένος
            βιαίως σφυρίζει. 

            λγ΄.
Mόνον ακούω την θάλασσαν
που ωσάν μέγα ποτάμι
ανάμεσα εις τους βράχους
κτυπόντας μυρμυρίζει
            γύρω εις τα σκάφη. 

            λδ΄.
Nα η κραυγαί και ο φόβος,
να η ταραχή και η σύγχυσις
από παντού σηκόνονται,
και απλόνουν πολυάριθμα
            πανία ’να φύγουν. 

            λε΄.
Στενόν, στενόν το πέλαγος
ο τρόμος κάμνει· πέφτει
ένα καράβι επάνω
εις τ’ άλλο και συντρίβονται·
            πνίγονται οι ναύται. 

            λς΄.
Ω! πώς από τα μάτια μου
ταχέως εχάθη ο στόλος·
πλέον δεν ξανοίγω τώρα
παρά καπνούς και φλόγας
            ουρανομήκεις. 

            λζ΄.
Έξω από την θαλάσσιον
πυρκαϊάν νικήτριαι
ιδού πάλιν εκβαίνουν
σωσμέναι η δύο κατάμαυροι
            θαυμάσιαι πρώραι. 

            λη΄.
Πετάουν, απομακρύνονται·
’ς το διάστημα του αέρος
χωσμέναι γίνονται άφαντοι· ―
διαβαίνουσαι επαιάνιζον,
            κ’ ήκουεν ο κόσμος. 

            λθ΄.
Kανάρι! ― και τα σπήλαια
της γης εβόουν, Kανάρι. ―
Kαι των αιώνων τα όργανα
ίσως θέλει αντηχήσουν
            πάντα Kανάρι.