Μέσα στα καπηλειά   και τα χαμαιτυπεία
της Βηρυτού κυλιέμαι.   Δεν ήθελα να μένω
στην Aλεξάνδρεια εγώ.   Μ’ άφισεν ο Ταμίδης·
κ’ επήγε με του Επάρχου   τον υιό για ν’ αποκτήσει
μια έπαυλι στον Νείλο,   ένα μέγαρον στην πόλιν.
Δεν έκανε να μένω   στην Aλεξάνδρεια εγώ.—
Μέσα στα καπηλειά   και τα χαμαιτυπεία
της Βηρυτού κυλιέμαι.   Μες σ’ ευτελή κραιπάλη
διάγω ποταπώς.   Το μόνο που με σώζει
σαν εμορφιά διαρκής,   σαν άρωμα που επάνω
στην σάρκα μου έχει μείνει,   είναι που είχα δυο χρόνια
δικό μου τον Ταμίδη,   τον πιο εξαίσιο νέο,
δικό μου όχι για σπίτι   ή για έπαυλι στον Νείλο.