Στις όχτες του ποταμιού που εφύσαγε κι οι πέτρες ήτανε δίχως χαρά, μ’ ένα κρύο, αδέκαστο φως.

Kυρίες φιλοθεάμονες τον τριγύριζαν, στρογγύλες, αβυσσόκολπες, με μυζητήρες και άλλα σύνεργα, προσφέροντάς του υγρασίες, δήθεν μυστήρια, άλλες ερημώσεις, εξαιτίας το καλοφτιαγμένο κορμί, το απερίγραπτο πρόσωπο με τα πολλά καρφιά.

Στο βάθος στα μάτια του είχε ακόμα ένα μάτι, που κοίταγε προς τα μέσα, εκεί καρφωμένο, ποτέ νυσταγμένο.

Aκούγοντας ένα απομεσήμερο κάτι φωνές απόξω, του ήρθανε μια σειρά φρικιαστικές αναμνήσεις, περίπατοι από τα παγερά παιδικά του χρόνια, θερισμένα, φαρμάκι όπως ήταν.

Mια μέρα είδε το μούτρο του εντοιχισμένο ανάμεσα στις πέτρες του σπιτιού. Έχω πεθάνει, θα πεθάνω, συλλογίστηκε.

Mα τι θα πει κεκυρωμένος;