Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία,
        πλησίον παραθύρου ανοικτού,
        εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία,
        ηδονική κάθημαι ησυχία.
        Των φύλλων πίπτ’ η ελαφρά βροχή.

        Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτού
        εν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,
αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή.
        Aνοίγει το παράθυρόν μου κόσμον
        άγνωστον. Aναμνήσεων ευόσμων,
        αρρήτων μοι προσφέρεται πηγή.
        Επί του παραθύρου μου πτερά
κτυπώσι — φθινοπωρινά πνεύματα δροσερά
        εισέρχονται και με περικυκλούσι
        κ’ εν τη αγνή των γλώσση μοι λαλούσι.

        Ελπίδας αορίστους και ευρείας
        αισθάνομαι· κ’ εν τη σεπτή σιγή
της πλάσεως, τα ώτα μου ακούουν μελωδίας,
        ακούουν κρυσταλλίνην, μυστικήν
        εκ του χορού των άστρων μουσικήν.