«Θλίβει ο καπνός το διάστημα γαλάζιον των αέρων…» – διαβάζω
Kάλβο, που τύπωσε στα ’26 και τον γνωρίσαμε στα ’88·
και που έμεινε αξομολόγητος στα γεροντάματα, σαν ένα «ραγισμένο βάζο»,
στα χέρια μιας γριάς Eγγλέζας δασκάλας, σύμβολο ακατάλυτο και φριχτό

για όσους επιμένουν να γράφουν στίχους ή πρόζα που κανείς δεν καταλαβαίνει,
και γυρεύουν να δοξαστούν, οι τυχάρπαστοι, από τους λογάδες και τους σοφούς,
ενώ θα να ’ταν χίλιες φορές προτιμότερο, και η τέχνη πολύ πιο ευτυχισμένη,
αν πήγαιναν στην Eκάλη να μαζεύουν κούμαρα, ή στη Γλυφάδα να ψαρεύουν ροφούς.

Tράνσβααλ, 11.12.1941