Kει που ανέβαινα το στενό, βρεμένο, καλντιρίμι —πάνε κάπου τρακόσια τόσα χρόνια— ένιωσα ν’ αναρπάζομαι «δια χειρός» Iσχυρού Φίλου και, πραγματικά, όσο να συνέλθω, έβλεπα να μ’ ανεβάζει με τις δύο γιγάντιες φτερούγες του ο Δομήνικος, ψηλά στους ουρανούς του

                             τη φορά τούτη γιομάτους πορτοκαλιές και νερά μιλητικά της πατρίδας.