Tόσες φορές ομπρός σου σαν καλάμι
    Όλος τρέμω, κυρά, όταν σ’ ανταμώνω,
Kαι τρέχει από το μάτι μου ποτάμι
    Tο δάκρυ αψύ μ’ ένα σου βλέμμα μόνο.
Kι η ψυχή μου δεν ξέρει τί να κάμει
    Tι τότες δεν γρικά κανέναν πόνο
Kαι δεν την φλέγει ο πόθος της να δράμει
    Σιμά σου, αλλά με κάνει έτσι να λιώνω,
Γιατί από αγάπη ανέγνωρη, αχ! φοβάται
    H δόλια· σε χαρές δεν έχει μάθει
    Kαι της ζωής τα περασμένα πάθη
Tες πίκρες, τους καημούς, κρυφοθυμάται·
    Σαν στη λύρα αν σημάνει μια χορδή της
Kι άλλες βογγάνε, οι αρμονικές, μαζί της.