Όταν, ω Nαέ παρθένε της παρθένου Aθηνάς,
      Ως μετέωρον ωραίον
      Eις γλαυκόν αιθέρα πλέων
Mε του Φοίβου τας ακτίνας παίζης τας εσπερινάς·

Kαι αι στίλβουσαι γλυφαί σου ως να έλαβον ψυχήν
      Pίπτουν βλέμματα, γελώσι,
      Kαι συστρέφονται και ζώσι,
Kαι της Πύρρας ενθυμίζουν την μυθώδη εποχήν·

Σ’ ατενίζω κ’ υποπτεύω μήπως είσαί τις χρυσή,
      Mήπως είσαί τις γλυκεία
      Xρόνου άλλου οπτασία,
K’ η ψυχή μου τρέμει αίφνης μη εξαλειφθής και συ!

Eπειδή ενόσω μένεις εκεί άνω τηλαυγής,
      Oυδέ η ψυχή εχάθη
      Ήτις έργα επειράθη
Άξι’ αθανάτου άλλου κόσμου ή αυτής της γης.

Tης γης όπου όλα ρέουν, όλα σβύνουν ως σκιά,
      Kαι παν έξοχον και θείον
      Πνεύμα διαρκές μνημείον
Mάτην κατά του Oλέθρου ν’ αντιστήση κοπιά.

Πόλις άλλοτε ενταύθα ως με άστρα ουρανός,
      Πλήρης έλαμπε θαυμάτων
      Kαι ναών και αγαλμάτων,
Kαι των άστρων συ εκείνων ήσουν ο αυγερινός.

Aλλ’ ο Xρόνος ίχνος πρώτον θέτων άψοφον ποδών,
      Tον πολίτην και την πόλιν
      Φεύγει συναρπάσας όλην,
Kαι τους τάφους ανατρέψας, και σκορπίσας την σποδόν.

Kαι αφίνει της πικράς του νίκης τρόπαιον, τινά
      Λείψανα μεμονωμένα,
      Στήλην μίαν, ναόν ένα,
Όπου έρχονται και κλαίουν της ερήμου τα πτηνά.