Εις τον κρατήρα αυτόν   από αγνόν ασήμι —
που για του Ηρακλείδη   έγινε την οικία,
ένθα καλαισθησία   πολλή επικρατεί —
ιδού άνθη κομψά,   και ρύακες, και θύμοι,
κ’ έθεσα εν τω μέσω   έναν ωραίον νέον,
γυμνόν, ερωτικόν·   μες στο νερό την κνήμη
την μια του έχει ακόμη.—   Ικέτευσα, ω μνήμη,
να σ’ εύρω βοηθόν   αρίστην, για να κάμω
του νέου που αγαπούσα   το πρόσωπον ως ήταν.
Μεγάλη η δυσκολία   απέβη επειδή
ως δέκα πέντε χρόνια   πέρασαν απ’ την μέρα
που έπεσε, στρατιώτης,   στης Μαγνησίας την ήτταν.