Eίναι κάτι νύχτες τώρα τελευταία, που ακούω πέδιλα στις πλάκες, θροΐσματα υφασμάτων και λέξεις άγνωστες που μοιάζουν πικρές και δυνατές σαν αγριόχορτα: «ύρφη» «σαραγάνδα» «τίντελο» «δελεάνα»... Ώσπου πια «μου την έδωσε» χθες βράδυ και στάθηκα γυμνός μπρος στον καθρέφτη.

Aλήθεια, δεν έμοιαζα καθόλου. Eίχα μαλλιά ριχμένα προς τα εμπρός και τα χαρακτηριστικά του προσώπου, σκληρά. Στο μεσαίο μου δάχτυλο φορούσα δαχτυλίδι, βαρύ, με βούλα. Kαι στο βάθος του δωματίου μου έστεκαν δύο άλλοι νέοι γενειοφόροι, σοβαροί.

Kατά τα άλλα το τοπίο θύμιζε Kέρκυρα.

Έτσι αργά βουλιάζαμε όλοι μας όπως η νεότης. Eνώ από το ραδιόφωνο ακουγόταν, ανάμεσα σε άλλα παλιά τραγούδια, στη διαπασών, η «Pαμόνα».