Με στέρεο χέρι ένα-ένα έχουμε κάψει,
πετώντας τα όλα αράδα στη φωτιά
τ’ ανούσια πια με τον καιρό χαρτιά,
που χρόνια ο ένας του άλλου είχαμε γράψει.
[...]
Απίστευτα μας είχαν πια κουράσει
των άστρων οι ασπασμοί και των αγγέλων
κι είχε της αλλαγής η μέρα φτάσει.

Ύλη η φύση μας, χώμα
ζυμωμένο με δάκρυ,
στα δόκανα πιασμένη του νόμου.
Μα σένα δε σ’ αγγίζει σκλαβιά.
Σ’ έχει πλάσει ο Πάμφωτος Θεός λεύτερη
κι απείραχτη απ’ το Δαίμονα,
που μάχεται τ’ αρχαίο του κάλλος.

Στέκεις με χαμογέλιο
στο παράθυρο, κι ώρα
κοιτάζεις τους πυκνούς διαβάτες.
Το ξέρεις, πως κανείς δεν τραβά
του δικού σου κλήρου την βαρειάν άλυσο·
μα συ γι’ αυτό δε νοιάζεσαι―
γιορτάζεις την υγειά των άλλων.