Περιστεράκιν να γενώ να έλθω όπου κοιμάσαι,
σφικτά να σε περιπλακώ, πάντα να με θυμάσαι.

Πότε και πάλιν και ποτέ, και πάλιν πώς και πότε,
πότε να κάτσωμεν τα δυο, πότε να σε συντύχω.

Κρυφά, κυρά μου, σε αγαπώ, κι εσύ ουδέν το ξεύρεις,
και βασανίζομαι κρυφά και φανερά πομένω. 

Νά ’δες μικρού φιλήματα, μικρού πιδεξιοσύνες,
πώς κολακεύει το φιλίν, πώς κυβερνά τον πόθον.
Ο πεύκος μέγα δένδρον έν’, αλλά καρπόν ου κάμνει,
το στάχυν έν’ μικρούτσικον, είδες καρπόν τον κάμνει; 
[...]
και ιδέ και τες μικρές μηλιές, ιδέ και τες μεγάλες,
πώς δέχουνται τον άνεμον ωσάν και τες μεγάλες.

Τρεις χρόνους και αν μ’ εβάλασιν στα σίδερα δι’ εσένα,
τρεις ώρες να μ’ εφάνησαν εκ την πολλήν σου αγάπην. 

Θυμούμαι σε, μαραίνομαι, θωρώ σε και χλωμαίνω,
και αν πέσω ν’ αποκοιμηθώ ύπνον ουδέν χορταίνω. 

Εγώ και άφρων έστρωσα και άφρων εκοιμήθην
κι άφρων εγλυκοφίλησα, διατί πολλά σε αγάπουν. 

Διά τούτο πάντα οπού αγαπά φρόνιμος θέλει να ’ναι,
να ’ναι πολλά καρτερικός, να ’ναι πολλά πιδέξιος,
και ν’ απομένει τον καιρόν, να καρτερεί τον χρόνον·
και ο χρόνος όσον και αν διαβεί ευκόλως μεταβάλλει,
και πολομούν τα βούλουνται καν θέλουν καν μη θέλουν. 

Σιτάριν έσπειρα στην γην και ρύζιν εις τον άμμον,
φιλί στην παρεποταμιάν κι ελιάν στο περιβόλιν
και τώρα ήλθαν κι είπαν με θερίζουν το σιτάρι
και την ελιάν κλωνοκοπούν και το φιλί τρυγούσιν.
Άμε, φιλί, στ’ ανάθεμα, κι αγάπη, ’πούθεν ήλθες,
κι εμέ, να ζει η νιότη μου, πάλε φιλίν ευρίσκω.

Εις ακριβειά μ’ εφίλησες και σ’ ευθηνιά μ’ αφήσες.

Δεν έναι πλιο χειρότερον, ουδέ δαρμοί ουδέ πόνοι,
σαν αγαπά κανείς κρυφά και δεν το φανερώνει. 

Από πηγήν πάλιν πηγή, κι από πηγήν πηγάδιν,
κι από παλιά φιλήματα πάλιν καινούργι’ αγάπη. 

Να φέρω θέλω αφιβολή
σ’ ετούτον το χορό πολλή,
κι αν τύχει κι ως για την κερά
ν’ ακούσετε καμιά φορά
το πώς της ήμουνε γραφτός
δούλος, αμ’ όχι αγοραστός,
κι εσυχνοπερνόβλεπά τη
κι εκουρφοκαμάρωνά τη,
κι είχα τηνε στην ψυχή μου
κι έτασσά την εδική μου.