Εκατοδυό αρχοντόπουλα μια κόρην αγαπούσα.
Ενιούς, ενιούς ετάσσεντο μια νύχτα, μιαν εσπέρα,
κι εκείνα παρακούσανε κι επήγαν ούλ’ αντάμα.

Να ’χεν η γης πατήματα κι ο ουρανός κερκέλια,
να πάθιουν τα πατήματα, να ’πιανα τα κερκέλια,
να δώσω σείσμα τ’ ουρανού, να βγάλει μαύρα νέφη,
να βρέξει χιόνι και νερό κι αμάλαγο χρουσάφι·
το χιόν’ να ρίξει στα βουνά και το νερό στσι κάμπους,
στην πόρτα τση πολυαγαπώς τ’ αμάλαγο χρουσάφι.

Όντε τη θεμελιώνανε οι άγγελοι την Πόλη,
που τ’ Άγιον Όρος το νερό κι απού τη Χιο το χώμα
κι απού την Αντριανόπολη παίρνουν τα κεραμίδια.
Κι απείς την αποχτίσανε οι άγγελοι την Πόλη,
στέκου και συντηρούν τηνε κι αποθαμάζουνταί τη:
«Και πώς να τήνε βγάλωμε, και πώς να τήνε λέμε;
Πόλη, Κωνσταντινόπολη, του Κωνσταντίνου Πόλη».