Κάθε ανθρώπινος τύπος, σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του, παίρνει διαφορετική στάση μπροστά στο φαινόμενο χρόνος. Ο μυστικιστής αναδιπλώνεται στον εαυτό του, για να τον αγνοήσει· ο ρομαντικός θωρακίζεται με στρώματα αισθηματικότητας, για ν’ αποφύγει την τριβή του· ο ρεαλιστής τον αντιμετωπίζει με το κοντάρι που λέγεται δράση. Όμως, ενώ κι οι τρεις τους βλέπουν το χρόνο σαν εχθρό, έτσι ώστε να τον ταυτίζουν με την ίδια τη φθορά της ζωής ―αφού η έννοια «ζωή» είναι αδύνατο να κατανοηθεί έξω από το πλαίσιο του χρόνου― καθένας, κινημένος απ’ τις ιδιότυπες παρορμήσεις του, καθρεφτίστηκε με διαφορετική έκφραση μέσα σ’ αυτή τη «ζωή», πλάθοντας κι ένα διαφορετικό κοσμοείδωλο.