Ο Δημήτριος Υψηλάντης, κατά το 1825, κάλεσε κάτι ξένους στο σπίτι του να φάνε. Αφού φάγαν και χωριστήκανε, ρώτησε ο ένας ξένος το σύντροφό του τι ιδέα πήρε από τον Υψηλάντη.
― Κοιλιά τούρκικη, κεφάλι ρούσικο κι ελληνική καρδιά, είπε ο φίλος.

Στη Ζάκυθο, όσες φορές ο ποιητής Μαρτελάος πήγαινε στο σπίτι του Κολοκοτρώνη, του ’λεγε για χαιρέτισμα:
― Προσκυνώ την Ελλάδα, φιλώ το χέρι της ελευθερίας της.

Ο Ανδρέας Ζαΐμης για το σοβαρό του, το καμάρι του, τον αρχοντικό του τρόπο σ’ όλα του, μα και για την αρετή του και το νου του το βαθύ, ξεχώριζε απ’ όλους τους άλλους προύχοντες του Μωριά. Άμα περνούσε, ο λαός συνήθιζε να λέει: ― Τί Ζαΐμης, τί Μπραΐμης.