Τίποτε δεν χαρακτηρίζει ασφαλέστερα την μετριότητα, όσο το να μην έχη κανείς ποτέ θεωρηθή ως επικίνδυνος και στασιαστής.

Οι σοφοί ως επί το πλείστον είναι άβουλοι, ανίκανοι για αποφάσεις, αμφιρρέποντες, ως εκ τούτου ακατάλληλοι για δράση και για κυβέρνηση.
    Απεναντίας δε σ’ εκείνους που είναι αφημένη η δράση στον κόσμο, τους λείπει ως επί το πλείστον η σοφία.

Κάθε κατακτημένο νέο μεγαλείο συνεπάγεται και νέον αγώνα για τη διατήρησή του.

Ο λαός (ή το άτομο) που αδυνατεί να εκδηλώση πλέον τη δύναμή του, στρέφεται, καταφεύγει στην πανουργία.
    Η πανουργία μόνη μπορεί να διατηρήση τα κατακτηθέντα με τη δύναμη.

Θαυμάζω· και επειδή θαυμάζω, μελετώ· και όσο πιο πολύ μελετώ, τόσο βρίσκω νέα θέματα θαυμασμού.

Σκοπός της κριτικής όμως δεν είναι μόνο να αναλύη αντικειμενικά ένα έργο, αλλά βαθύτερα, φιλοσοφικώτερα, να σχετίζη αναμεταξύ τους τα διάφορα στοιχεία του, να τα υπαγάγη αν είναι δυνατόν σε μια και μόνη πηγή εμπνεύσεως.

Η ζωή είναι μέσα στον χρόνο. Και ο έρως είναι ενάντιος στον χρόνο. Η ηδονή είναι ενάντια στον χρόνο. Η ζωή αφήνει πίσω της και ηδονή και έρωτα, και ζητά πάντα τη διαπίστωσή της σε νέες εκδηλώσεις.

Η ηδονή συνοδεύει τη ζωή, της έπεται, δεν είναι αυτή η ζωή. Ο άνθρωπος δεν τείνει προς την ηδονή, αλλά προς τη ζωή. Διά μέσου της ηδονής μπορεί να τείνη προς τη ζωή, αλλ’ η ζωή αυτή μένει πάντα ο σκοπός του δρόμου του. Δεν τολμά να τείνη αποκλειστικώς προς την ηδονή.

Πρέπει να σεβώμεθα όσο το δυνατό περισσότερο την ενότητα της σκέψης ενός συγγραφέως που μελετούμε και να μην είμεθα διατεθειμένοι ευθύς εξ αρχής να βρίσκωμε πως φάσκει και αντιφάσκει.

Η ανάγκη της δράσης, μιας δράσης υποδειγμένης από τη σκέψη, απελευθερωτικής του ανθρώπου, είναι η μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου. Μόνον αυτή δίδει την απόλυτη γαλήνη στο πνεύμα.

Βεβαίως [ο Καβάφης] δεν είναι βουκολικός ποιητής, ως θα ήθελαν πολλοί· το αρνί, για να εκφρασθώ με χιούμορ, λείπει τελείως από την ποίησή του.