[Ο Δημήτριος Βούλγαρης] Δεσποτικός άνευ έρωτος προς την τάξιν και στασιαστής άνευ έρωτος προς την ελευθερίαν.

Εάν ηθέλομεν διά μιας λέξεως να ορίσωμεν την φύσιν του πρώτου βασιλέως της Ελλάδος, θα ελέγομεν ότι δεν ήτο ανήρ βασιλικός, κατά την γενικήν σημασίαν, ην έδωκεν εις την λέξιν ταύτην αιχμαλωτισθείς υπό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο ημιβάρβαρος ηγεμών της Ασίας Πώρος. Δεν είχε βασιλικήν την αντίληψιν, βασιλικήν την ενέργειαν, βασιλικάς τας γνώσεις, βασιλικάς τας ορέξεις, βασιλικήν την παρρησίαν, βασιλικόν τον θυμόν. Το ήμισυ του βίου αυτού διήρχετο σχεδιάζων και το έτερον ήμισυ απορών. [...] Ενώ δεν ήξευρε να προλάβη το κακόν, επεδίωκεν αείποτε και εις μάτην το τέλειον καλόν. Αγαθώτατος την πρόθεσιν, ειλικρινέστατος την αγάπην, Έλλην, ως ίσως ουχί πάντες οι Έλληνες, ηδίκησε πολλάκις και έβλαψε την Ελλάδα εκ του πολλού φίλτρου, ως αι άπειροι εκείναι μητέρες, αίτινες ποιούσι καχεκτικά τα τέκνα αυτών στερούσαι αυτά της δεούσης στοργής εξ άκρας προφυλάξεως ή σφίγγουσαι τα αβρά αυτών μέλη πέραν του δέοντος εντός των σπαργάνων.