Δένδρον [το κυπαρίσσι] δεν μπορείς να το πεις. Είναι κάτι έμψυχον αυτό. Έτσι καθώς υψώνεται από την γην, ευθυτενές, μονοκόμματον, όχι φλύαρον, βαθυστένακτον, νομίζει κανείς ότι κρύβει τον μάταιον πόνον ενός αρχαίου θεού, που ζει ακόμη και διαιωνίζεται εις τον κορμόν του και εις το μυστήριον των κλάδων του. Η ποίησις τον είδε τον πόνον αυτόν και τον έκαμε θλίψιν όλων των ανθρώπων [...]
      Ακόμη και το φέρετρον το θέλει ο τραγουδιστής λαός από το μαυροκόκκινο ξύλο του δένδρου αυτού που αναδίδει την δριμείαν οσμήν του βρεγμένου χώματος...
     Αλλά το κυπαρίσσι δεν είναι μόνον ο σκυθρωπός παραστάτης των τάφων. Ο ευθυτενής κορμός του δίδει την εικόνα του λυγερού αναστήματος των παρθένων του αγρού, αναπαριστά την κορμοστασιά των παληκαριών και γίνεται έτσι το σύμβολον της νεότητος και της υγείας, δηλαδή το σύμβολον της ζωής.