Το δάσος δεν το καταχτούμε, συλλογιζόταν. Παραδινόμαστε μονάχα στη σκιά και στη σιωπή του. Σαν ξένοι ακολουθούμε το μονοπάτι κι αφήνουμε να μας κυριεύει ένας λήθαργος πρόσκαιρος που μόλις περάσει, ξεσκεπάζει στα μάτια μας μια ζωή καινούργια. Κι όσο ύστερα την ψηλαφίζουμε, ανακαλύπτουμε πως η σκιά γίνεται χρώμα και φως, η σιωπή μεταβάλλεται σε μουρμουρητό και σε φωνές, σε μύριες λεπτές πνοές και σε κελάρισμα νερού στο αθώρητο αυλάκι.