Η έκφραση του έργου της Τέχνης είναι έκφραση της αδιαφορίας μας για τον άνθρωπο ή της σκληρότητάς μας, της ευαισθησίας μας και της ψυχικής μας ευγένειας, της κακίας μας και της αρετής μας. Γι’ αυτό κι η ηθική υπόσταση, η πιο αδιάβλητη, του καλλιτέχνη, είναι το έργο του, σαν η απόλυτη έκφρασή του.

Το καλλιτέχνημα είναι η απόλυτη πράξη του καλλιτέχνη και την υπόστασή του θα την αναζητήσουμε σ’ αυτό. [...] Το έργο της Τέχνης διασώζει την αλήθεια του καλλιτέχνη σ’ όλη της την καθαρότητα, χωρίς κανέναν ίσκιο.

Νομίζω πως, οι ποιητές, ό,τι έχουν να πουν το λένε με τους στίχους τους κυριότατα. Οι θεωρίες τους για την ποίηση, όταν δεν επαληθεύονται από την ίδια τους την ποίηση, όταν δεν γίνονται πράγμα, και πράγμα ποιητικό και κόσμος κόσμον φέρων, είναι σαν την επιταγή χωρίς αντίκρυσμα.

Ολόκληρη η Ιστορία της ποίησης είναι μια ιστορία αιρέσεων, και κάθε κίνημα τέχνης μιαν αίρεση αποτελεί πάντα: αίρεση του αμέσως προηγούμενου κινήματος, που προσπαθούσε να επιζήσει σαν πτώμα.

Σε κάθε κίνημα υπάρχουν δυο σπέρματα: της ζωής το ένα, του θανάτου το άλλο. Αν επιμένει κανείς να το διατηρεί, αφού εκπλήρωσε την αποστολή του, δεν αναπτύσσει πια παρά μόνο το σπέρμα του θανάτου, που το μεταβάλλει σε κάτι γερασμένο κι άσκημο, το προδίδει και το διαπομπεύει, γιατί αυτό που ήταν ανανεωτική προσπάθεια, το κάνει προσπάθεια αντιδραστική, και τη ζωντανή ιδέα όπλο εναντίον της ζωής.

Η κωμωδία, που βρίσκεται πιο κοντά στην κοινή ζωή, προσπαθεί να φέρει μπροστά στα μάτια μας το εξωτερικό περίβλημα της ανθρώπινης προσωπικότητας, ό,τι είναι μηχανικό και γενικό, ό,τι εκφράζει έναν τύπο. Και τούτο, γιατί η κωμωδία δεν έχει την αφιλοκέρδεια της αγνής τέχνης, καθώς είναι συνδεμένη με την σύμβαση, επάνω στην οποίαν, άλλωστε, ερείδεται: συμπεριφέρεται κατά την επιταγή της κοινωνίας και μέσα στα συμφέροντα της κοινωνίας.