Ο «κοσμοπολιτισμός» ήταν μία τάση που εκδηλώθηκε εξ ίσου στη λογοτεχνία, όσο και στη ζωή, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, που για την Ευρώπη τέλειωσε στα 1918 και για την Ελλάδα στα 1922 [...].
    Ο κοσμοπολιτισμός λοιπόν δε στάθηκε σαν λογοτεχνική σχολή, αλλά σαν βιωματική τάση. Ήταν απόρροια μιας εσώτερης επιτακτικής ανάγκης που εκδηλώθηκε σ’ όλους τους τομείς της ζωής στον καθένα με τον τρόπο του και στη λογοτεχνία με τον δικό της. Ήταν μια αντίδραση προς την απελπιστική στατικότητα και τις επικίνδυνες περιπέτειες του πολέμου, αντίδραση εμπράγματη ύστερα από τη θεωρητική που σημειώθηκε με την αντιπολεμική λογοτεχνία, δίψα φυγής, δίψα ζωής, με ζωή όσο το μάκρος του ξεδιψάσματος.