Ένα ελαφρό ανασήκωμα των ώμων μου, και φτάνει
να τιναχτεί από πάνω μου του πόνου μου ο βραχνάς·
κι όμως αυτό το ελάχιστο, που κόπο δε μου κάνει,
ψυχή μου, αυτό είναι το πολύ, που δεν το αποτολμάς...
Ένα ελαφρό ανασήκωμα
«Ένα ελαφρό ανασήκωμα...». Βήματα, 1929. Κώστας Στεργιόπουλος, Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία: Η ανανεωμένη παράδοση. Εκδόσεις Σοκόλη, 1980. 432.