Αν ιδείς μάλιστα εις ένα σπίτι πεθερά, λέγει ο λαός, κοίταξε πώς είναι σκουπισμένη η σκάλα, για να καταλάβεις αν είναι πεθερά του ανδρός ή της γυναικός του. Αν είναι πεθερά του γαμβρού, τουτέστι μητέρα της νύφης, η σκάλα είνε κακοσαρωμένη. Από φόβο μήπως χαλάσει τον πρωινόν ύπνο του γαμβρού και της κόρης της, ίσια που εγγίζει τη σκούπα στα σανίδια. Αν είναι όμως μητέρα του γαμβρού, τότε χτυπάει τόσο δυνατά για να ξυπνήσει τη νύφη της, ώστε κάνει τη σκάλα καθρέφτη.

Το θλιβερόν είναι, ότι η ζωή επαναλαμβάνεται τόσον καταπληκτικά εις πολλούς ανθρώπους, κανείς εντούτοις δεν επιθυμεί να λάβει μαθήματα. Σκέπτεται κανείς τους ανθρώπους, οι οποίοι επιμένουν, ότι επάνω από μίαν σανίδα του θεάτρου δανείζεται ο κόσμος διδάγματα. Αν το Θέατρον της Ζωής δεν ημπορεί να μας πείσει ακόμη πόσον αδελφή είναι η μοίρα μας προς τας κινήσεις μας, φαντασθείτε τι κωμικόν πράγμα είναι να περιμένομεν την κατήχησιν από τα ανδρείκελα της Σκηνής.

Πολλοί πιστεύουν πως στους μεγάλους λόγγους είναι τα καλύτερα πουλιά. Αλλοίμονον αν έλειπεν από αυτά ο Κόσσυφας. Ο λόγγος θα ήταν ένα πανηγύρι αρχοντοχωριατών μουγγών. [...] Ό,τι είναι η αμυγδαλιά εις τον φυτικόν κόσμον είναι αυτός εις τον φτερωτόν. Το λάλημά του θα πρωτοχαιρετίσει την Άνοιξιν και τον Έρωτα ένα δυο μήνες ενωρίτερα από τον Κούκον και το Αηδόνι. Πρωτολαλεί, πρωτοζευγαρώνεται, πρωτοφωλιάζει.

Δύο πλάσματα του Θεού, το πρόβατον και η μέλισσα, έχουν τον αλτρουισμόν ή την παραφροσύνην τόσον ισχυράν, ώστε εκεί όπου ώρμησεν ο αρχηγός, να ακολουθούν πιστά, έστω και αν βλέπουν τον θάνατον εμπρός των.