Τα παλαιά τραγούδια είναι γεμάτα δάκρυα ―και τα χείλη των νέων που γελούνε, φανερώνουν το τόξο της οδύνης· γιατί και η χαρά δεν είναι παρά ένας καημός, που περιμένει την ώρα του να ’ρθει― είναι ο άμμος πάνω από την πέτρα την αληθινή, που τονέ σκορπάει ο άνεμος. Έτσι ξεγελιούνται κι οι καρδιές μας σαν τις μυγδαλιές, που πολλές φορές, ανθίζουν προτού νά ’ρθει η πίκρα του χειμώνα...

Είναι άνθρωποι που ζούνε σα χόρτα και κοτρώνια ―ζουν και δε μιλούνε, μόνο βλέπουν τη ζωή τους σαν τα χόρτα και τα κοτρώνια: τη βλέπουνε σε μεγαλύτερο βάθος, με περισσότερη ένταση από εκείνους που ξεφωνίζουν και ξέρουν και λεν το τι αισθάνονται― γιατί μπορεί και λέγεται με λόγια...

Τι θλιβερό που είναι το γεροντικό το κλάμα! ―βροχή νυχτερινή που δεν ελπίζει για ήλιο και για ξαστέρωμα.

Δεν πρέπει κανείς να παραδίνεται στα αισθήματά του: είναι ρεύματα αντίθετα, που παρασύρουν κάθε πραγματική σκέψη.

Δεν πρέπει να ξοδεύει κανείς τις πολύτιμες ώρες της ζωής ανάμεσα στους τοίχους παρ’ όσο είναι απαραίτητο, κι οι κατοικίες μας πρέπει να ’ναι τέτοιες που μα μην μπορούν ποτέ να μαράνουν τις γοητείες, που φέρνομε κάθε φορά μαζί μας απ’ έξω.

Όλα τα πράγματα έχουνε μέσα τους την ευφωνία· είναι ένα στοιχείο της υπάρξεώς τους κι ακόμη περισσότερο: η ίδια η ουσία τού είναι τους. Αλλά υπάρχει και μια εσωτερική μελωδία [...] που δεν είναι ακουστή. Τάχα δεν μπορεί κανείς να πει, ότι κι οι γραμμές του ανθρώπινου κορμιού τραγουδούν κι αυτές;

Όλα, χωρίς να το συναισθάνονται, αλλά με μιαν εσώτερη βεβαιότητα, βαδίζουν προς ένα σκοπό. Εμείς νομίζομε πως μονάχοι μας, με το φτωχό το λογικό μας, διακρίνομε το σκοπό μας, ενώ ποτέ μας δε θα μπορέσουμε να τονέ φθάσομε, παρά συντροφιά με τ’ άλλα πλάσματα ―όλοι μαζί, έπρεπε πρώτα να είμαστε σαν αυτές τις σαύρες ή σαν τ’ αθύμιστα τα κυπαρίσσια, που ποτέ τους δεν κοιμούνται, και τότε μόνο θα κατορθώναμε να γνωρίσομε τα μυστικά που είναι στον κόσμο. Ο σκοπός μας, ―είναι συνάμα κι ο δρόμος προς το σκοπό μας― ενώ εμείς τονέ ζητούμε απέξω και πιο πέρα ακόμα και προσπερνούμε χωρίς να τον προσέξομε.